“Waarom praten we zo weinig over een miskraam?”

Een miskraam gebeurt veel vaker dan je misschien zou denken. Waarom praten we er dan zo weinig over, vraagt Kristine zich af. Ze deelt haar eigen ervaring. “Als het dan zoveel vaker voorkomt, waarom lijkt het bij iedereen wél goed te gaan en bij mij niet?”

“Op mijn dochters eerste verjaardag kreeg ik de eerste tekenen van een miskraam. Ik schok me kapot toen ik met vijf weken zwangerschap licht bloedverlies had. Al vertelde de lieve verloskundige, waar ik direct terecht kon, dat er na een inwendige echo geen tekenen waren van iets dat fout kon gaan, gebeurde dit toch.

Zelfs na mijn 8 weken echo en een extra 9 weken echo heb ik in het ziekenhuis om nóg een extra echo gevraagd. Daaruit bleek dat er wel íéts groeide maar geen kindje groeide in mijn buik. Mijn baarmoeder bevatte wel de vruchtzak, maar er zat dus écht geen vruchtje in. De gedachte ‘er groeide nog geen kindje’ heeft me die dagen er doorheen gesleept.

Wist ik veel wat voor lichamelijke en emotionele hel er zou volgen. Omdat wij op vakantie gingen, wilde ik de zwangerschap beëindigen door het nemen van medicatie voor een miskraam. Zowel de verloskundige als het ziekenhuis verzekerden me van de werking ervan. Ik kon ze met gerust hart thuis innemen en afwachten.

Pijn en bloedverlies bij een miskraam

Ik wist nog dat ik op een gegeven moment dacht – als dit het was qua pijn, valt het me alles mee. Dat het bloedverlies nog dagenlang aanhield zag ik dan ook niet als een slecht voorteken. Eenmaal op vakantie bleef ik maar pijn momenten hebben met behoorlijk wat bloedverlies. Zo erg zelfs, dat ik op vakantie in het ziekenhuis ben opgenomen en tijdens de curettage ik zoveel bloed ben verloren dat er een bloedtransfusie gedaan moest worden.

Het was al met al een nare ervaring, die ik niet snel kan vergeten. Thuis bleek zelfs na extra controles er nog steeds cystes in de baarmoeder en op de eierstokken zaten, dus we deden nog een laatste poging met medicatie. Ik heb de grootste cyste opgevangen en toen stopte het bloeden eindelijk.

Iedere miskraam is anders

En dan. Besef ik me dat dit niet normaal was, maar wat is dan normaal? Natuurlijk reageert elk lijf anders, maar het kan toch niet zo zijn dat ik de enige ben die dit zo meemaakt? In mijn omgeving ken ik welgeteld één iemand die ook een miskraam heeft gehad, en gelukkig kon ik er me haar goed over praten en dat helpt. Maar twee miskramen kunnen twee heel verschillende situaties zijn, wat het moeilijk maakt om die van jou zelf te herkennen en te accepteren.

Niet alleen op de wereld

Er zullen gerust meer vrouwen en hun partners zijn die een miskraam hebben, waarom hoor ik er dan niets over? Omdat het een moeilijk onderwerp is en we soms niet goed weten hoe we moeten reageren? Als het dan zoveel vaker voorkomt, waarom lijkt het bij iedereen wél goed te gaan en bij mij niet?

Natuurlijk delen we graag juist het positieve en dat moeten we vooral blijven doen. Maar soms is het leven nou eenmaal rot en dat mag ook gezegd worden. Wanneer het voelt alsof je lichaam faalt is het fijn als je niet alleen op de wereld bent.

Ik vind deze blog moeilijk om te schrijven, maar ik schrijf het nu wel van me af. En ik hoop dat het voor jou als lezer, die iets vergelijkbaars heeft meegemaakt, ook iets verlicht. Je bent niet alleen als je een miskraam meemaakt.”

Meer lezen?
Momtalk Rowan: ‘Ik ben open over mijn miskraam, omdat ik hoop steun te kunnen bieden aan andere vrouwen’

Advies van psycholoog Marjolein bij het verwerken van een miskraam