Bijna vier jaar geleden spraken we Kim van der Veer, yoga docent en oprichtster van Start with Rasa; een positieve omgeving voor vrouwen op weg naar hun maximale potentie, over het moederschap. Destijds was ze moeder van dochter Miki (5), nu zijn daar ook zoon Moos (2) en dochter Donna (6 maanden) bijgekomen. Hoe kijkt ze terug op de afgelopen jaren? Wat heeft het moederschap haar geleerd? En hoe is ze als vrouw veranderd? We spreken Kim over het moederschap en de intense maar prachtige transitie die ze na de geboorte van haar kinderen doormaakte.
Vier jaar geleden spraken we je voor het eerst. Toen moeder van één kind, nu van drie. Hoe kijk je terug op de afgelopen jaren?
‘Dat is inderdaad echt bizar, want ik weet nog heel goed dat ik tijdens het interview destijds op Bali zat met mijn man Jochem en dochter Miki. De tijd vliegt echt! De afgelopen jaren heb ik als heel bijzonder en krachtig, maar ook kwetsbaar ervaren. Ik heb vooral ook ervaren dat het krijgen van een kindje, of dat nou de eerste of de derde is, zorgt voor een hele transitie in jezelf.
Na de geboorte van Miki merkte ik dat ik mezelf compleet weer moest herontdekken. Ik dacht destijds dat het wellicht was omdat ik van geen moeder naar moeder ging. Nu, drie kinderen later, weet ik dat de komst van ieder kindje dat teweegbrengt. Ieder kindje maakt weer wat anders in mij los waardoor ik mezelf iedere keer weer opnieuw moet vinden.
Je geeft aan dat de komst van een kindje gepaard gaat met het herontdekken van jezelf. Kun je uitleggen wat je daarmee bedoelt?
Wat ik heb ervaren na alle drie de geboortes van mijn kinderen, is dat hun komst ervoor heeft gezorgd dat ze iets in mij losmaakte. Miki is bijvoorbeeld echt mijn spiegel. Dat klinkt zo cliché, maar dat is echt zo. Daardoor kan ze mij heel erg triggeren en dat was – en is – af en toe best confronterend. Na haar geboorte kwam er een kant in mij naar boven waar ik op dat moment niet blij mee was. Ik moest op zoek naar waar die patronen vandaan kwamen en hoe het kwam dat ik op situaties reageerde zoals ik deed.
Toen Moos werd geboren voelde ik me weer heel anders. Hij triggert mij veel minder waardoor ik juist een zachtere kant van mezelf ontdekte. Na de komst van Donna voelde ik me juist heel krachtig en vrouwelijk. Die herontdekking van jezelf – waar ik nu dus weer midden in zit – is een hele mooie maar ook pittige reis. Tuurlijk is die reis ook inherent aan volwassen worden, maar ik durf wel te zeggen dat het moederschap me heeft uitgedaagd echt naar mezelf te kijken.
Fotograaf: Ara Schrijvers
Zoals je zegt zorgt de komst van ieder kindje weer voor een herontdekking van jezelf. Wat is volgens jou de grootste verandering?
Voornamelijk het ontdekken van mijn zachte kant. Per kind word ik zachter. De afgelopen jaren heb ik heel veel maskers en lagen laten vallen. Ik ben veel meer wie ik echt ben en voel me daarmee verbonden. Dat maakt me zekerder waardoor ik ook steeds meer de moeder en vrouw durf te zijn die ik in de kern ben.
Als er iets is wat het moederschap me heeft geleerd, is dat het zo belangrijk en fijn is om eerlijk naar jezelf te kijken. Dat is de basis van alles. Als ik me goed voel en ben wie ik ben, dan voelen mijn kinderen dat ook en heerst er thuis veel meer harmonie, rust en balans.
Na de geboorte van Miki heb je bewust even gewacht met een tweede. Wat was daarvoor de reden?
Dat klopt, omdat ik de periode na haar geboorte – ondanks die grote roze wolk – ook intens vond. Zoals ik net al aangaf is zij echt mijn spiegel en werd ik me na haar geboorte ineens heel bewust van wie ik eigenlijk ben. Ik voelde toen dat ik mezelf echt even de ruimte moest geven om naar de kern te gaan. Wie ben ik eigenlijk? Wat vind ik belangrijk? En waar heb ik behoefte aan?
Ik ben dankbaar dat ik daar destijds de tijd voor heb genomen, want het heeft me heel veel vrijheid gegeven in hoe ik in het leven sta. Zeker wanneer je voor het eerst moeder wordt, komt er van alles op je af. Niet alleen de praktische kant ervan, maar ook juist de gevoelskant.
Ongeveer zes maanden geleden beviel je van Donna. Hoe gaat het nu met je?
Gelijk na haar geboorte zat ik op een ontzettende roze wolk. Daardoor ging ik meteen best wel hard en nam ik veel hooi op m’n vork. Mijn man heeft een drukke baan waardoor ik een groot deel van de tijd met de kindjes ben. Het is prachtig dat ik daar de ruimte en tijd voor heb, maar gaandeweg ben ik daarin wel mezelf vergeten. Steeds meer merkte ik dat ik uitgeput raakte en besefte ik: ‘Hoe soepel je bevalling en kraamtijd ook verloopt, je hebt echt tijd nodig om weer te aarden en je leven langzaam op te pakken.’
Dat besef had ik echter pas toen ik al behoorlijk op was. Tuurlijk is het moederschap hard werken, maar ik kon er altijd wel ook heel erg van genieten. Dat was een paar weken geleden helaas anders. Toen werd ik somber wakker, kon ik er niet meer echt van genieten en kwam ik zelfs tot een punt dat het me gewoon niet lukte om uit bed te komen. Op dat moment dacht ik: ‘Dit is niet goed, ik moet nu voor mezelf kiezen.’
Je geeft aan dat het tijd was om voor jezelf te kiezen. Wat bedoel je daar mee?
Daarmee bedoel ik vooral dat ik voelde dat het tijd was voor tijd voor mezelf. Omdat ik me voor mijn werk en plezier veel bezighoud met yoga en Ayurveda, wist ik dat ik op de rem moest trappen en om hulp moest vragen. Online vond ik een retreat in Italië waar ik graag naartoe wilde. Nog geen week later stond ik op het vliegveld.
Op het vliegveld zei mijn man tegen mij: ‘Je verdient het’. Toen ging er zo’n golf van emoties door me heen en dacht ik: ‘Ja, natuurlijk. Ik verdien dit.’ Dat is zo’n mantra dat ik de afgelopen weken heel veel heb herhaald. Als moeder is het kiezen voor jezelf niet egoïstisch, maar juist ook een keuze voor je kinderen. Cliché maar waar, maar een happy mom is een happy family. Nu merk ik langzaam dat ik me weer een beetje levend ga voelen en dat voelt heel goed.
Inmiddels voel je je al wat beter. Hoe kijk je naar de komende maanden?
Ik heb met mezelf afgesproken dat ik echt nog tot het einde van dit jaar wil vertragen. Ik heb het voorecht dat ik de tijd kan nemen om mezelf opnieuw weer te vinden. Dat klinkt allemaal heerlijk, maar ondertussen gaat het leven natuurlijk ook gewoon door. Er lopen hier drie kindjes rond die ook aandacht nodig hebben, maar ik ben wel van plan bewust ook aandacht aan mezelf te geven.
Dat betekent dus ook dat ik wat meer moet gaan loslaten. Vroeger vond ik dat heel lastig, maar nu weet ik dat die ruimte mij helpt om weer verder te komen. Ik denk ook dat je daarin als moeder groeit: je krijgt vertrouwen dat het goedkomt, juist als je ook durft te kiezen voor jezelf.
Hoe zou je de opvoeding van je kinderen beschrijven?
Ik geloof heel erg in daden en niet zo zeer in woorden. We weten als moeder allemaal hoe makkelijk kinderen dingen van ons overnemen waardoor ik zoveel mogelijk probeer om ook echt het goede voorbeeld te tonen. Ik vind het belangrijk dat m’n kinderen behulpzaam zijn. Dan kan ik dat tegen hen zeggen, maar ik kan het ook tonen door iemand die hulp nodig heeft, dat te geven.
Dat tonen doen we thuis ook heel bewust met onze emoties. Mijn man en ik zijn beiden opgegroeid in een gezin waarin het niet vanzelfsprekend was om je emoties te laten zien. Vooral ook vanuit de gedachte: ‘Daar moet je je kind niet mee opzadelen’. Wij hebben dat beiden als vervelend ervaren waardoor we nu heel bewust onze emoties tonen. Daarmee hopen we vooral dat onze kinderen voelen dat iedere emotie er mag zijn en dat ze leren dat – hoe verdrietig je ook bent – het goedkomt.
Fotograaf: Tamar Fotografie
Je bent yoga docent en lifestylecoach en geeft onder meer een zwangerschapscursus vanuit de Ayurveda gedachte. Daarin zijn de eerste 42 dagen na de bevalling heel belangrijk. Kun je daar wat over vertellen?
We zeggen in Ayurveda dat de zorg die de moeder nodig heeft in deze periode van haar leven zo cruciaal is voor de gezondheid van de rest van haar leven dat er zelfs een gezegde is ‘42 dagen, voor 42 jaar’. Nou heb ik natuurlijk geen vergelijkingsmateriaal met hoe het zonder die 42 dagen is, bij alle kinderen heb ik het volgens deze manier gedaan, maar ik heb het wel als heel prettig ervaren om zes weken de tijd te nemen. Dat hoor ik ook van veel vrouwen die ik begeleid. De eerste weken na de geboorte van je kindje zijn heel bijzonder, maar ook kwetsbaar. Het is dan zo fijn om de tijd te hebben om als moeder te aarden en niet overprikkeld te raken in een periode die zo snel voorbijgaat.
Als ik nu naar al m’n kinderen kijk, denk ik: ‘Jeetje, wat gaat het snel en wat ben ik dankbaar dat ik die eerste weken zo bewust heb meegemaakt.’ Ik hoop ook echt dat vrouwen durven te kiezen waar zij behoefte aan hebben. Bij Miki hebben we echt wel commentaar gekregen dat we zo lang de tijd namen en ik ben blij dat we ons daar niets van hebben aangetrokken. Die kraamperiode krijg je nooit meer terug.
Vier jaar geleden gaf je aan (aanstaande) moeders om je intuïtie te volgen. Zou je nu nog wat willen toevoegen aan die tip?
‘Nou, eigenlijk vind ik dat een hele goeie. Wat ik wel nog zou willen toevoegen eraan is dat ik anderen zou willen meegeven dat het zo fijn en belangrijk is om gelijkgestemden om je heen te verzamelen. It takes a village to raise a child en dat is echt zo. In de tijden dat ik me minder lekker voel, kan ik me heel alleen voelen. Maar zodra ik daarover praat met mensen die mij begrijpen, dan is dat zo waardevol.’