Mijn verhaal: 28 weken zwanger en geen huisje, boompje, beestje

Een ongeplande (ongewenste) zwangerschap kan, ook als je alles op de rit hebt, een rollercoaster aan emoties met zich meebrengen. Ik weet dat het een gevoelig onderwerp is, juist omdat zwanger raken niet vanzelfsprekend is, maar ik vind het wel belangrijk om mijn verhaal te delen. Juist omdat ik het zelf miste om ervaringsverhalen van vrouwen in hetzelfde schuitje te lezen. Ik ben nu iedere dag dankbaar voor mijn baby en voel me vreselijk schuldig dat ik hem de eerste acht weken weg heb gewenst, maar dat was wel de realiteit.

‘Het is weer tijd om afscheid te nemen van mijn grote liefde en mijn leven op Aruba. Het lijkt wel steeds zwaarder te worden, dat afscheid nemen. Het is donderdag 18 april, ik ben net twee dagen terug na vijf maanden Aruba. Al dagen heb ik buikpijn. De krampen lijken op menstruatie krampen, maar ze houden veel langer aan. Ik begrijp er niks van… De hele avond ben ik in de weer met paracetamol, ibuprofen en warme kruiken.

Ik doe mijn beklag bij mijn vriend en moeder. Ik heb zoveel buikpijn, maar tot op heden geen druppel bloed gezien. Ik stuur mijn moeder een overzichtje van mijn stemming en kwalen van de afgelopen dagen. ‘Grotere borsten’ staat ertussen. Mijn moeder belt me direct op en geeft aan dat ik misschien een zwangerschapstest moet doen. Een zwangerschapstest, ja hoor? Toevallig ligt er nog een in mijn badkamer die ik ooit bij de action gehaald heb.

De belangrijkste persoon moet ik nog spreken

Ik heb eigenlijk helemaal geen plas in mijn blaas, dus ik krijg met moeite een paar druppels over de teststrip heen. In de veronderstelling dat het niks zal zijn, kijk ik hoe de strip zich vult met vocht. Eerst 1 streep, daarna nog 1 streep. Oh mijn god nee, ik weet dondersgoed wat dit betekent. Ik ben zwanger, f*ck. In paniek bel ik mijn moeder terug: “Mama, de test is positief “ Ik barst in tranen uit. Wat moet ik nu? Ik wil helemaal niet zwanger zijn. Vervolgens bel ik mijn vriendin Kim, die zegt dat het allemaal goed komt. De belangrijkste persoon moet ik nog spreken, het is hier 8.30 maar het is bij hem midden in de nacht. Ik wacht tot het 11 uur is in Nederland. Hij reageert enthousiast. Hij is blij, nog wel wat ongeloof, maar hij zegt dat we dit kunnen.

Ik weet het gewoon niet, ik twijfel zo. Ik wil zelf bepalen wanneer ik er klaar voor ben, deze zwangerschap komt zo onverwachts. Ik probeer het te relativeren. Ik ben 29 jaar, bezit een appartementje, rij een leaseauto van de zaak en heb een vaste baan. Maar ik heb wel een lange afstandsrelatie met 8000 km en 6 uur tijdsverschil. Ga ik dan een vruchtje weghalen omdat het niet gepland, maar wel uit liefde ontstaan is? Ga ik in deze maakbare wereld dan ook nog beslissen over nieuw leven? Ik ervaar totale chaos in mijn hoofd. Wat als ik de zwangerschap afbreek, wat als ik dat niet doe? Ga ik dan wel van dit kindje houden? Kan ik het mezelf vergeven als ik de zwangerschap afbreek? Ik heb mezelf nooit als moeder gezien, het krijgen van kinderen voelde niet als een prioriteit in dit leven.

Mentaal is het soms zwaar

Inmiddels ben ik 28 weken zwanger. Dat mijn buik nu leeg zou zijn, daar kan ik mij niks bij voorstellen. Ik ben nu al zo gehecht aan dit kleine mensje in mijn buik. De relatie met mijn vriend is nog steeds goed, maar op afstand. Mentaal vind ik dit heel zwaar. Ik voel mij vaak alleen en verdrietig, maar ik heb vertrouwen. Vertrouwen in de toekomst. Vertrouwen dat alles op zijn plek zal vallen en dat we uiteindelijk samen voor ons kindje kunnen zorgen, als een echt gezin. Uiteindelijk toch huisje, boompje, beestje. Tot die tijd blijven we heen en weer reizen tussen Nederland en Aruba, tot mijn vriend zijn opleiding heeft afgerond.’