Momtalk: Rosanne

Het is ruim 2 jaar geleden dat we Rosanne van Hemert spraken. Toen moeder van 2 kindjes onder de 2 jaar. Inmiddels zijn haar zoons Jin (’18) en Raf (’19) twee blije, lieve en gezonde kleuters. Hoe kijkt Rosanne nu tegen het moederschap aan? Wordt het makkelijker met de jaren? En zou ze nog steeds dezelfde tip geven als die ze in de vorige Momtalk gaf? We gingen met haar in gesprek.

Het is al bijna 2 jaar geleden dat we je spraken. Hoe gaat het met je?

Heel goed! Ik kan me het interview van destijds nog goed herinneren. De jongens waren toen nog heel jong en ik vond het allemaal best heel pittig. Ik dacht toen echt: ‘Komt dit ooit nog goed? Kan ik ooit nog op m’n gemak even douchen?’ Dat ze maar 1 jaar en 28 dagen schelen zorgde ervoor dat we geen moment rust hadden en alleen maar aan het zorgen waren.

Inmiddels weet ik dat het kleine leeftijdsverschil tussen Jin en Raf het beste is wat me is overkomen. Ze zijn echt elkaar beste vriendjes, hebben dezelfde interesses en dat maakt het voor ons als ouder heel leuk én makkelijk. We zijn deze zomer naar Kaapverdië op vakantie gegaan en hebben geen kind aan ze gehad. Dat betekent natuurlijk niet dat we geen tijd met ze doorbrachten, maar wel dat we ook konden genieten van een momentje voor onszelf.

Je geeft aan dat het eerste jaar met Jin en Raf pittig was. Hoe kijk je daar nu op terug?

Ik word altijd heel emotioneel als ik daarover praat. Jin was een huilbaby en net toen hij een beetje z’n rust had gevonden, was ik zwanger van Raf. Ik dacht alleen maar: ‘Dit overleef ik nooit’. Doordat het zo’n intense periode was, merk ik dat ik die periode een beetje ben vergeten. Dat vind ik heel erg, juist omdat ik weet hoe bijzonder het is. M’n vriend en ik vragen ons weleens af: ‘Waar waren we 2 jaar geleden?’ We kunnen het ons beiden niet meer zo goed inbeelden. 

Ik zeg altijd dat ik die babyperiode heel graag nog een keer opnieuw zou willen doen. Toen was ik heel streng voor mezelf en moest ik vooral van alles. Nu ik langer moeder ben, weet ik dat dat zonde is. De tijd met je kinderen is zo kostbaar: geniet ervan.

Zou je dan zeggen dat het moederschap je heeft geleerd meer van de kleine momenten te genieten?

Ja, absoluut. Ik heb veel meer leren loslaten en probeer alle ballen zo laag mogelijk te houden. Juist omdat ik wel met spijt terugkijk op die babyperiode, ben ik nu heel bewust van hoe bijzonder die kleine momenten zijn. Waar ik vroeger ondertussen de was ging opvouwen als de kindjes aan het spelen zijn, ga ik nu gewoon naast de jongens zitten. Dan zeg ik niks en kijk ik alleen maar. Woordjes die ze zeggen – zo noemen ze dekens standaard dekers – schrijf ik op. Voor later, zodat ik het zelf niet vergeet.

Dat ik beter kan loslaten heeft er denk ik ook mee te maken dat ik minder streng ben voor mezelf. Ik volg minder de regels, en dat voelt goed. Als de kindjes niet makkelijk in slaap vallen, kan ik denken: ‘Prima, ik geef ze nog een kus’. Vroeger was dat anders. Dan zat ik op de klok te kijken en baalde ik dat het al zo laat was.

Bewust genieten dus. Plan je ook bewust tijd in voor jezelf en je vriend?

Absoluut. De eerste jaren hebben we dat te weinig gedaan, maar nu doen we dat zeker. Dat vinden we belangrijk, juist omdat we merken dat we weer helemaal verliefd op elkaar worden als we ook die momenten voor onszelf pakken. En even los van onze relatie, is het voor onszelf als persoon natuurlijk ook heel belangrijk. In die zin denk ik aan de kinderen, maar ook zeker aan onszelf. Hebben wij zin om een verre reis te maken en kan dat betekenen dat het pittig wordt in het vliegtuig? Prima, dat hebben we ervoor over omdat het ons – eenmaal daar – heel blij maakt. 

Raf ziet maar met een oogje. Hoe ga je als moeder om met die onzekerheid?

Dat vind ik heel lastig. En dan niet alleen vanwege medische redenen, maar ook vanwege de reacties die het teweegbrengt. Raf ziet maar met een oogje en kijkt scheel. Daardoor zou hij bijvoorbeeld nooit straaljagerpiloot kunnen worden. Ze zeggen dan: ‘Hij is voor 10 % afgekeurd’. Ik schrik ontzettend van dat soort berichten en raak dan in paniek. Je wilt gewoon dat alles perfect is voor je kind. Gelukkig kan mijn vriend heel goed relativeren en zegt dan tegen me: ‘Maar 90 % kan hij nog wel doen. En dat is heel veel’.

Ook de reacties van anderen vind ik lastig om mee om te gaan. Want de opmerkingen die ik krijg, krijgt Raf misschien zelf later ook. Soms gebeurt dat al eens. Dat een kindje tegen hem zegt: ‘Je kijkt scheel’. Dat doet pijn en breekt m’n hart. Raf staat z’n mannetje en is ontzettend vrolijk, maar toch… Voor die opmerkingen kan ik hem niet beschermen. En dat is lastig.

Er zijn ook echt genoeg dagen dat ik denk: ‘Wat zit ik nou te zeiken?’ Er zijn ouders die hun kind zijn verloren of dag in dag uit in het ziekenhuis zijn. Dan valt dit zo erg mee. Er zijn echt ergeren dingen, maar dat betekent niet dat het altijd makkelijk is.

Wat vind jij momenteel de grootste uitdaging van het moederschap?

Pfoee, dan moet ik heel hard nadenken. Dat weet ik namelijk niet zo goed. Het is hier echt niet alleen maar rozengeur en maneschijn hoor, maar ik denk wel dat het moederschap met de jaren makkelijker wordt. Dat heeft deels met de leeftijd van de kinderen te maken en deels dat ik als moeder steeds meer leer wat het beste is voor ons gezin. Je groeit gewoon echt in die rol. 

Vorige keer ga je het advies om wat vaker de boel de boel te laten. Zou je die tip nog steeds geven?

Ha, ja! Honderd procent en ik denk dat ik dat nog veel beter kan dan toen ik dat destijds zei. Wat ik al eerder heb gezegd: geniet van die kleine momenten. Laat die was even voor wat het is en observeer je kinderen. Mijn kinderen zijn mijn allergrootste geluk, maar ook m’n allergrootste kwetsbaarheid. Dus al die momenten die ik bewust met ze kan meemaken, wil ik meemaken. Morgen kan alles anders zijn. Het is niet prettig om continu met die gedachten te leven, en dat doe ik ook niet, maar het zorgt er wel voor dat je aandacht geeft aan dat wat het allerbelangrijkste voor je is.’

Meer lezen?
Momtalk: Lisa
Momtalk: Laura
Momtalk: Bryana