© 2024 // How About Mom
Bryana Hoogland is net drie weken geleden bevallen van dochter Siyenna als we haar spreken. Een kersverse moeder die midden in haar kraamtijd zit. Hoe gaat het met haar herstel? Hoe kijkt ze terug op haar zwangerschap en bevalling? En welke superpower heeft ze van zichzelf ontdekt sinds ze moeder is? We vroegen haar het hemd van het lijf.
‘Eigenlijk gaat het nu heel goed met me. De afgelopen twee weken vond ik wel intensief, vooral vanwege het herstel. Ik heb een hele pittige bevalling gehad en ben uitgescheurd, dus lichamelijk heb ik best wel een klap gekregen. Nu merk ik langzaamaan dat ik weer wat opknap. Ik kan nu eindelijk weer een beetje lopen en stap voor stap wat dingen ondernemen.
Ja, zeker weten. Ik merk namelijk dat het voor de verwerking goed is om het erover te hebben. Om kort te zijn: mijn bevalling ging niet zoals ik had gehoopt. Ik hoopte heel erg dat ik thuis in bad zou kunnen bevallen, maar helaas eindigde ik in het ziekenhuis.
De bevalling begon om 5 uur in de ochtend en pas rond 5 uur ’s middags gingen we naar het ziekenhuis. Ik ben dus 12 uur lang thuis geweest tijdens mijn bevalling. Dat ging heel lang goed, maar rond een uur of 1 raakte ik in paniek. Mijn ontsluiting boekte geen vooruitgang en ik raakte uitgeput. Uiteindelijk bleef ik hangen op 7 centimeter ontsluiting waardoor we uiteindelijk – vooral door de goede druk van familie – besloten toch richting het ziekenhuis te gaan.
Daar ben ik achteraf heel dankbaar voor, want het ziekenhuispersoneel stelde me gelijk heel erg gerust. Uiteindelijk heb ik een ruggenprik gekregen. Dat wilde ik absoluut niet, maar omdat zowel ik als mijn baarmoeder zo uitgeput waren, was dit wel echt nodig om weer tot rust te komen. Na de ruggenprik heb ik weeënopwekkers gekregen en ben ik 1,5 uur gaan rusten. Helaas kreeg ik toen koorts als bijwerking van de ruggenprik waardoor ik ook nog aan de antibiotica moest.
Toen ook nog eens bleek dat Siyenna in het vruchtwater had gepoept, was er nog meer reden dat ze zo snel mogelijk geboren moest worden. Ik dacht alleen maar: ‘Ze moet eruit, ze moet eruit’. Het voelde als een soort roes waarin ik maar een doel voor ogen had en dat was m’n dochter gezond ter wereld brengen. Zó blij dat dat is gelukt. Het is bizar wat een kracht je dan voelt.
Oh, dat moment… Ik moest zo hard huilen. Alle emoties en spanningen kwamen er direct uit. Toen Siyenna begon te huilen, besefte ik me: ‘Ze is er en het gaat goed.’ Dat besef en het moment dat ze dan in je armen ligt, is zo onwerkelijk. Zo’n heel lief, klein en knap meisje is gewoon echt van ons.
Ik voelde me gelijk heel erg gelukkig en ook echt een moeder. Dat vind ik nog steeds heel bijzonder. Vanaf het moment dat Siyenna er is voel ik heel sterk: ik ga alles voor jou doen om je het gelukkigste meisje op aarde te maken.
De bevalling is uiteindelijk best wel traumatisch voor mij geweest, dus ik zit nog volop in de verwerking. Wat heel fijn is geweest, is dat heel veel familieleden er de hele tijd bij waren. M’n partner, moeder, zus, broer, oma, schoonzus en zelfs m’n neefjes waren er toen ik thuis was. Omdat de bevalling zo’n roes voor mij is geweest, is het fijn om er met hen over te praten en te weten hoe het nou is verlopen. Sowieso vond ik het heel prettig en bijzonder dat iedereen er was. Mijn oma is bijna 90 jaar en ze heeft mijn eerste kindje geboren zien worden. Daarmee is echt een droom uitgekomen.
Ik kan er gelukkig goed over praten en dat doe ik ook echt. Ik geloof erin dat dat er uiteindelijk voor gaat zorgen dat ik het een plekje kan geven en ook met een rustig en zelfverzekerd gevoel een eventuele tweede bevalling aan te gaan.
Ik was totaal in shock, omdat de zwangerschap niet gepland was. Ik wilde altijd al graag jong moeder worden, maar m’n vriend en ik zijn nog niet zo lang samen, dus we wilden eerst gewoon reizen en nog echt even met elkaar zijn. Maar goed, toen had ik dus ineens die positieve test in m’n hand. Mijn vriend en ik hadden het al vaak over onze kinderwens gehad en wisten beiden dat we ouders wilden worden, maar ik was toch heel benieuwd naar zijn reactie, want… hoe zou hij erover denken en erop reageren? Zo vaak hadden we het nog niet over een kinderwens gehad. Toch waren we allebei stiekem heel, heel, heel blij.
Uiteindelijk hebben we de weken daarna heel veel met elkaar gepraat en beslissingen gemaakt. Hoe gaan we dit financieel doen? Vinden we onze woonsituatie oké? Wat vinden we belangrijk in de opvoeding? En wat willen we ons kindje meegeven? Naarmate we er veel over spraken, voelden we ook steeds meer: dit kindje mag komen en is zo welkom.
Ik denk dat het dus ontzettend heeft geholpen dat we zoveel hebben gepraat en dat nog steeds doen. Daardoor weten we goed wat we beiden belangrijk vinden en wat we aan elkaar hebben. Van tevoren had ik verwacht dat de komst van Siyenna voor heel veel onrust en stress zou zorgen, maar het gaat juist heel relaxed en goed tussen ons.
Van tevoren heb ik me best zorgen gemaakt over onze relatie hoor. Een kindje legt daar hoe dan ook een druk op, dus hoe zouden wij dat doen met de gedachte dat we nog niet zo lang bij elkaar zijn? Maar ik ben echt trots op hoe het tot nu toe gaat en laten we wel wezen: samen een kindje krijgen is ook gewoon écht heel mooi.
Nou, eigenlijk vond ik dat niet zo heel lastig. Dat komt omdat ik weet dat ze bij mijn moeder gewoon echt in goede handen is. Wat ook wel meespeelt is dat ik tijd voor m’n vriend en mij ook ontzettend belangrijk vind. Tijdens mijn zwangerschap kreeg ik vaak het advies: ‘Vergeet je relatie niet’. Die heb ik echt ter harte genomen, juist ook omdat er zoveel tijd naar onze dochter gaat.
Dus die connectie op zoeken met m’n vriend – voor zover ik daar nu al iets over kan zeggen – gaat, ondanks de komst van een kindje, heel goed. We weten ook beiden van elkaar dat we elkaar niet uit het oog willen verliezen. Wat er ook gebeurt.
Oh, ja zeker. Ik denk echt dat ik een makkelijke moeder ben van wie veel mag, maar familie is alles. En daar moet je ook veel tijd en energie insteken. Wat dat betreft heeft m’n dochter geen keuze haha. Dat betekent dus ook dat ik bepaalde tradities graag ook aan haar zou willen meegeven. Zoals ieder jaar samen op vakantie, áltijd om 00.00 uur proosten tijdens de jaarwisseling (daarna mag je pas ergens anders heen), met kerstavond bij elkaar zijn, samen ontbijten op eerste Kerstdag en gewoon veel bij elkaar zijn.
Qua opvoeding denk ik dat ik ietsje moderner ben dan m’n moeder. Zij is echt een typische Surinaamse moeder, maar veel dingen zou ik graag van haar willen overnemen. Omdat ik dat ook waardeer. Denk aan: altijd met twee woorden spreken en tijd voor elkaar vrijmaken.
Dat ik veel meer kan en kracht heb, dan ik in eerste instantie dacht. Niet alleen tijdens m’n bevalling kwam dat tot uiting, maar ook de weken daarna. Die kracht zit ‘m niet alleen in doorgaan, maar ook in de liefde die ik voor m’n kind voel. Die groeit echt met de minuut.’
Fotograaf uitgelichte foto: Fotostudio Zandvoort
Meer lezen?
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom