Momtalk: Fien

Radio-presentatrice Fien Vermeulen (’91) is in verwachting van haar eerste kindje. ‘Een wonder’, noemt ze het zelf. Nadat ze op 21-jarige leeftijd te horen kreeg dat ze kanker had, lieten artsen weten dat ze door de chemotherapie nagenoeg geen eitjes meer had. We spreken Fien over de lange en intense weg die voorafging aan haar zwangerschap, over de impact van het krijgen van een kindje en bijzondere besefmomentjes.

Meer lezen: Fien (radiopresentatrice Qmusic) is de nieuwe columnist van How About Mom

Gefeliciteerd met je zwangerschap! Je bent nu 24 weken zwanger, hoe voel je je?

‘Om eerlijk te zijn een beetje dubbel. Ik ben superblij, maar ik heb wel intense last van zwangerschapsjeuk. Dat is nogal vervelend, want daardoor slaap ik slecht. Ook gebruik ik sinds kort een crème om de jeuk wat te verminderen. Daardoor zal de baby in mijn buik ook meer gecheckt worden dan anders. Dat voelt wel een beetje dubbel, want ik wil dat natuurlijk helemaal niet, maar slaap is natuurlijk ook heel belangrijk.’

‘Daarnaast merk ik dat ik me in m’n hoofd heel energiek voel, maar dat m’n lichaam gewoon moe is. Maar goed, los van dat ben ik heel erg aan het genieten van m’n zwangerschap. Het is zo bijzonder om een baby’tje in je buik te hebben. Die schopjes, het is echt geweldig!’

Op 21-jarige leeftijd kreeg je te horen dat je kanker had en lieten artsen weten dat je vanwege de chemotherapie nagenoeg geen eitjes meer had. Wat voor een impact heeft dat gehad?

‘Dat is altijd een ontzettend verdrietig onderwerp voor mij geweest. Ik wist altijd al wel dat ik moeder zou willen worden, maar op 21-jarige leeftijd is dat niet iets waar ik al concreet mee bezig was. Toch is het heel lang ook een heel verdrietig onderwerp geweest. Er lag een soort druk op ofzo. Ik weet nog goed dat ik gelijk op een van de eerste dates met m’n vriend vertelde dat zwanger worden voor mij heel lastig zou zijn. Dat is niet de boodschap die je wilt brengen, maar het was nou eenmaal wel de realiteit.’

‘Het vervelende aan zulk nieuws is ook dat je er zelf niets aan kan doen. Het is echt een lesje accepteren. Dat heeft me zeker veel stress en huilmomenten opgeleverd. Ook heb ik er therapie voor gehad. Dat betekent niet dat ik het niet meer verdrietig vond, maar wel dat ik het een soort van plekje kon geven.’

Een paar jaar later voel je iets in je lichaam veranderen en besluit je aan de bel te trekken bij de arts. Kun je uitleggen waarom?

‘Dat klopt. Ik voelde me gewoon een stuk hormonaler. Ik weet het niet, ik kan dat niet goed uitleggen, maar het voelde gewoon echt alsof ik veel meer hormonen in m’n lijf had. In de periode dat ik ziek ben geweest, heb ik geleerd goed naar m’n lichaam te luisteren, dus ik dacht: er is iets anders, daar moet ik wat mee. Ik ben toen naar de arts gegaan. Hij heeft ontzettend goed naar mij geluisterd en uiteindelijk bleek uit een test dat ik inderdaad weer eitjes had. Ik weet nog zo goed dat ik het op het scherm zag en zei: ‘Het is een ei, het is een ei!’ Daarna heb ik m’n moeder opgebeld met de boodschap: ‘Mam, ik heb een ei gelegd.’

‘Uiteindelijk heb ik besloten om mijn eitjes in te vriezen. Ik wist niet hoe de toekomst zou lopen en dus wilde ik graag het zekere voor het onzekere nemen. Of we de eitjes uiteindelijk nodig zouden hebben of niet. Wonder boven wonder hebben we die eitjes tot nu toe nog niet nodig gehad.’

Vorig jaar raakte je voor de eerste keer in verwachting en kreeg je een miskraam. Wat deed dat je met je?

‘Het bizarre is dat ik me vanaf het moment dat ik wist dat ik in verwachting was, me niet blij voelde. Ik was echt een beetje depressief ofzo, heel down. Dat maakte ook dat ik al best gauw het idee had dat het niet goed was, dat mijn lichaam een soort teken gaf van: laat dit maar gaan. Ook kreeg ik gedachtes die ik nooit eerder had gehad en waar ik best van schrok. Dat maakte dat ik de zwangerschap zelf en natuurlijk de miskraam, als niet prettig heb ervaren. Het is sowieso verdrietig om een miskraam te hebben, maar hoe ik me voelde heeft ook zeker impact gehad.’

‘Uiteindelijk raakte ik vrij snel weer in verwachting en ik moet zeggen dat ik dat wel heel spannend vond. Bang dat ik me weer zo zou voelen als de eerste keer. Toen ik erachter kwam dat ik in verwachting was, ging ik ook heel bewust inchecken bij mezelf. Gelukkig voelde ik me gelijk heel blij. Wel besloten m’n vriend en ik om de eerste echo, die bij acht weken, te skippen. We vonden het bij de eerste zwangerschap best intens dat we gelijk een hartje zagen en later niet meer. Daardoor hadden we zoiets van: laten we maar even wachten en het eigenlijk een beetje negeren.’

‘We gingen heerlijk op vakantie en legden er niet te veel druk op. Een stukje zelfbescherming, denk ik, maar ook een stukje realiteit. Het kan nou eenmaal verkeerd gaan bij een zwangerschap. Uiteindelijk hadden we bij thuiskomst gauw de 13-weken-echo, die was helemaal goed. Dat gaf vertrouwen en zorgde ervoor dat ik beetje bij beetje meer kon genieten.’

En nu ben je alweer 24 weken zwanger. Kun je omschrijven hoe je je zwangerschap tot nu toe hebt ervaren?

‘Ik vind het nog steeds spannend, of alles wel goed gaat enzo. Wat dat betreft heb ik me echt wel vergist in de impact die het heeft. Man, er is nu al zoveel meer liefde, maar ook zoveel meer zorgen. Zo lang heb ik me alleen maar gefocust op de vraag hoe en of ik überhaupt zwanger kon worden. Nu dat is gelukt, gaat er een hele wereld voor me open. Het is ontzettend mooi en ik geniet onwijs, maar het is ook wel kwetsbaar.’

‘Daarnaast vind ik het allemaal gewoon heel bizar. Er zijn zoveel momenten van besef. Dat ik denk: ‘Er groeit nu echt een baby in m’n buik.’ Als ik andere zwangere vrouwen zie, denk ik: ‘Wat leuk, die wordt binnenkort moeder’, maar dat besef heb ik bij mezelf nog totaal niet. Gewoon het feit dat er zometeen een mensje op de wereld komt die de helft van mij is en de helft van m’n vriend. Dat is toch bizar? Of het feit dat ik nu teentje is m’n buik heb zitten. Haha, dat is zó bizar om te beseffen.’

Voorafgaand aan je zwangerschap had je gedacht dat je graag het geslacht wilde weten. Nu hebben jij en je vriend besloten dat niet te willen. Wat is de reden daarvoor?

‘Dit is ook echt weer een gevalletje van dat je het pas goed weet als je het ervaart. M’n vriend was er gelijk zeker van dat hij niet het geslacht wilde weten, ik dacht altijd van wel. Maar nu denk ik: waarom wil ik dat eigenlijk? Wat weet je nou eigenlijk meer? Dit is het enige moment in het leven dat je kindje nog helemaal geen label heeft ofzo. Dat voelt fijn. En daarbij: voor m’n gevoel weet ik al heel veel over het kindje in m’n buik. Dat hij of zij een druktemaker is bijvoorbeeld. Doordat we het geslacht niet weten worden we nu vooral gedwongen te voelen en niet zozeer voor ons te zien. Dat voelt heel puur en mooi.’

In de zomer ben je uitgerekend. Ben je daar al veel mee bezig?

‘Hmm, nee. Eigenlijk lukt dat niet zo goed. Ik merk dat ik niet te veel vooruit wil lopen. En daarbij komt ook dat ik ook niet zo goed weet waarop ik aan het wachten ben. Alles is natuurlijk nieuw voor mij. Dat betekent overigens niet dat we ons er niet op aan het voorbereiden zijn hoor. Ik weet natuurlijk ook dondersgoed dat deze zwangerschap niet voor eeuwig voortduurt. M’n vriend en ik gaan daarom bijvoorbeeld samen naar de haptonoom. Zij begeleidt ons in onder meer contact maken met de baby, samen voorbereiden op de bevalling en dat soort dingen. Dat is een hele mooie manier om ernaar toe te leven.’

Als je nu terugkijkt op de laatste maanden. Waar heb je veel aan gehad?

‘Ik denk vooral aan veel ontspannen. Toen ik ziek was, was ik zo bang voor wat komen zou gaan. Ik weet nog heel goed dat mijn oma tegen me zei: ‘Er is nooit iets geweest wat je niet aan kan, want je bent er nog.’ Dat heb ik altijd onthouden. Het zorgt ervoor dat ik vertrouwen heb en me kan ontspannen op momenten dat ik het nodig heb. Het komt zoals het komt en dat is helemaal goed zo.’