Mijn verhaal: Britt ontwikkelde anorexia tijdens haar zwangerschap

Britt de Waard (’88) voelt zich tijdens haar zwangerschap ontzettend neerslachtig en ver van gelukkig. In haar zoektocht naar iets waar ze wel controle over heeft, start ze met het bijhouden van haar voeding. Dan slaat ze daarin door, met de diagnose anorexia als gevolg. “Ik ben zwanger. Opnieuw een leventje in m’n buik en opnieuw een mooi bolletje buik? Nee, deze keer voelde het niet zo goed als de andere keren. Deze keer voelde het als te veel. Ik vond m’n lichaam vreselijk, niet alleen m’n buik.“

“Je bent zwanger, twee dikke strepen op een test en dolgelukkig. Ik zat heus wel even op de wolk hoor. Maar gedurende mijn zwangerschap kelderde mijn stemming naar een dieptepunt en ik kon en durfde er niet over te praten. Ik moet me toch gelukkig voelen? Dankbaar zijn? Genieten? Ik schaamde me dood. Ik legde een enorme druk op mezelf door maar door te gaan, te werken, het huishouden, de andere kinderen, een verbouwing. Alles om maar niet stil te hoeven staan bij mijn gevoel en niets te voelen. Ik had geen controle over m’n emoties en niet over m’n gevoelens.

Nadat ik van mijn verloskundige het advies had gekregen om mijn calcium intake een dag te controleren via een voedingsapp die meteen ook alle calorieën telde, sloeg ik door. Ik was al eerder met de dieetcultuur in aanraking geweest omdat ik graag mee wilde doen met vrienden en collega’s die het ene dieet na het andere volgde. Nu had ik iets “gevonden” dat ik kon controleren, bij kon houden en waar ik mij op kon focussen als ik me rot voelde.

Ik schrok van de calorieën en verlaagde week na week m’n intake. Toen de gedachte me richting toilet dirigeerde na het eten van een handje m&m’s besefte ik dat ik een probleem had. De huisarts nam me gelukkig serieus en stuurde me naar een psychiater. Die zag het probleem wat minder en vroeg me zelfs nog waarom ik de koolhydraten niet vervangen had door courgettini of andere groente. Ik ging naar buiten met het idee dat ik een beetje depressief was, maar volgens de psychiater was er dus geen sprake van een eetstoornis. Aangezien ik geen probleem had, ging het gewoon door. Na de geboorte van onze zoon heb ik stad en land afgebeld totdat iemand mijn verhaal serieus nam. Ik wilde geholpen worden! 6 weken na de geboorte van onze zoon kreeg ik de diagnose anorexia.

Ik wil met deze blog vooral vertellen dat psychische problemen niet altijd aan de buitenkant zichtbaar zijn. Ik lachte aan de buitenkant, terwijl ik schreeuwde aan de binnenkant. Door de zwangerschap had ik niet het typische lichaam dat vaak bij anorexia getoond word, een beeld wat overigens totaal niet klopt. Ik ben blij dat ik ben blijven roepen om hulp, zelf aanvoelde dat het niet goed ging en daarvoor ben gaan vechten. Het was een lange, moeilijke strijd maar de aanhouder wint.

Wil je mijn volledige herstel verhaal lezen? Ik schreef het boek ‘Van lockdown naar vrijheid’. Ken je iemand of ben je zelf iemand die worstelt met mentale problemen voor, tijdens of na een zwangerschap! Blijf zoeken voor de hulp, ga praten en zoek mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Zoek herkenning en steun. Je bent het waard.”

Meer lezen?

Een bescheiden buikje: over zwanger zijn met controledrang en een eetstoornis
Niet (altijd) gelukkig tijdens je zwangerschap