Moeder zijn met een chronische ziekte zorgt voor de nodige struggles en aanpassingen in het dagelijkse leven. Dat weet Moniek, moeder van zoons Naud en Twan. Ze heeft een erfelijke en progressieve bindweefselaandoening hEDS. Au pair Cynthia is een welkome aanvulling in het gezin, maar het is óók even wennen.
Het was een lange dag geweest, vol indrukken van de vliegtreis, Schiphol en de komst van de au pair. We hebben dan ook even rustig aangedaan dat weekend. Even bijkomen allemaal.
Cynthia had ons allemaal verrast met prachtige cadeaus uit Afrika, echt zo mooi! Paar prachtige schilderijen en een beeldje, dat heeft nu een mooie plek in onze woonkamer. Voor mijn man Jurgen een blouse speciaal laten maken en voor mij de mooiste stoffen meegenomen en ook nog een leuke tas laten maken van allemaal reststoffen. We waren enorm verwend allemaal!
We wisten dat Cynthia van tulpen hield en hadden op Schiphol voor haar speciaal een houten tulpen bosje gekocht, die kan ze dan ook nog weer meenemen naar Afrika.
Die maandag na haar aankomst zijn Cynthia en ik met een vriendin van mij naar Zwolle gegaan om wat te winkelen, waaronder wat warme kleding, muts, sjaal en handschoenen. Ook wat leuke accessoires uitgezocht voor haar kamer om het leuk aan te kleden. Het was een fijne en ontspannen manier elkaar ook beter leren kennen, Zwolle te laten zien en laten zien waar ze alles kan vinden.
Het kennismaken met familie en vrienden ging goed. Ze vond het leuk, werd door iedereen hartelijk ontvangen en de jongens waren maar wat trots en wilden haar aan iedereen voorstellen. Naud kwam helemaal trots op school vertellen aan de juf dat de au pair er was en dat haar naam Cynthia is. Mooi om te zien hoe de jongens dat deden.
We hebben de eerste tijd rustig aangedaan. Niet teveel verwachten, gewoon beetje aankijken hoe het ging, haar de ruimte geven om te acclimatiseren, een band opbouwen met de jongens en laten zien waar alles lag en hoe dingen werkten in ons huis.
En natuurlijk kwam daar ook het uitdagende gedrag van de jongens. Want ja, wie is Cynthia, waar liggen haar grenzen, wat kunnen ze bij haar wel proberen en wat niet? En wat een engelengeduld heeft ze gehad en nog steeds met de jongens. Ze is een hoop gewend en drukte van de jongens ook wel.
Voor mij als moeder was het daarentegen wel heel veel. Ik moest nog veel bijsturen, helpen en begeleiden want in het begin was het nog heel spannend met de taal en begrepen ze elkaar nog niet goed. Dat vonden de jongens ingewikkeld en lastig, ook heel begrijpelijk.
Ik liep al een tijdje over en was behoorlijk uitgeput, maar ik moest door. De hulp en begeleiding vanuit de gemeente stopte een maand nadat Cynthia er was. Heel fijn dat ze er nog een maand waren om ook Cynthia wegwijs te maken met de dagelijkse dingen. Toch raakte ik na een tijdje compleet overprikkeld door alles en het non stop aanstaan. Mijn lijf stribbelde in alles tegen en ik had veel last van fns aanvallen.
Op een gegeven moment, na 2 maanden, ging het zo slecht dat ik huilend mijn ouders opbelde dat ik niet meer kon. Het was op, de pijn, de prikkels, het uitdagende gedrag van de jongens. Papa kwam naar ons toe en in de avond met papa en Jurgen een plan van aanpak gemaakt hoe Jurgen en ik dit het beste konden doen en daarna ben ik met papa naar Friesland gegaan voor het weekend. Zo dankbaar voor mijn lieve man die mij ook de ruimte geeft om even op te laden. Ik heb veel gehuild, gepraat en ook aanvallen gehad. Wat voelt het fijn om op zo’n moment even bij m’n ouders te kunnen zijn. Het gevoel van een veilige, liefdevolle en warme thuishaven als het even teveel is. Soms moet je even een stap terugdoen om jezelf te helpen en er daarna weer beter te kunnen zijn voor mijn eigen gezin.
Aangeven dat het teveel is, dat het mij als moeder niet lukt, dat ik het niet kan, dat voelt zo als falen en dat doet zoveel verdriet. Maar ik weet ook dat ik het doe om er weer bovenop te komen. Want het laatste wat ik wil is weer een depressie en in een heel diep dal zakken waar ik niet meer zelf uit kan komen. Ik heb geleerd dat ik mijn grenzen moet aangeven en ook goed voor mezelf te zorgen, hoe moeilijk die stap soms ook is.
Het is voor iedereen wennen, voor ons allemaal de eerste keer en dat heeft tijd nodig. Uiteindelijk konden we na 2,5 maand zeggen dat het beter werd. De rust kwam weer terug, de communicatie tussen Cynthia en de jongens verliep beter en de jongens wisten steeds beter wat ze konden verwachten.
Het is ook allemaal niet niks. Er woont ineens een vreemde in ons huis, iemand die geen Nederlands spreekt en dan ineens ook voor de jongens zorgt. Dat is wennen, heeft ook impact op de jongens en daar moeten we een weg in vinden. We proberen de beste oplossing te bedenken voor onze situatie en alles met de juiste bedoelingen te regelen en plannen om ze alle liefde, aandacht en zorg te geven die ze nodig hebben, maar het is gewoon niet niks voor de jongens. Het is soms heel verdrietig om te zien waar onze jongens mentaal nu al mee worstelen. Je gunt je kinderen een zorgeloze kindertijd, alle liefde en je wilt het liefste zelf de beste vader of moeder zijn. Maar het is niet altijd vanzelfsprekend dat het ook zo loopt.
We doen wat we kunnen en hebben een fantastisch netwerk om ons heen van lieve familie, vrienden en kennissen en nu ook lieve Cynthia als au pair. We boffen met haar! We komen er wel, linksom of rechtsom, we gaan stap voor stap een stukje vooruit.
Cynthia heeft als au pair in de weekenden vrij en tijd om Nederland te ontdekken. Ze heeft al veel mensen ontmoet en spreekt daar regelmatig mee af. Ook gaat ze op zondagen meestal naar een Rwandese kerk hier in Nederland en heeft daar ook een mooie gemeenschap waar ze zich prettig voelt. Als gezin maken we soms uitstapjes met Cynthia, gaan we in de zomer op vakantie naar plekken in Nederland en proberen haar verschillende dingen te laten zien. De prachtige Veluwe, de kust, het zeilen en de Sneekweek en nog zoveel meer. Zoveel moois nog samen te beleven.
De jongens genieten van hun tijd samen met Cynthia. Van het creatief bezig zijn, samen naar de speeltuin, voetballen, verstoppertje doen en soms even één op één een uitje met Cynthia met de bus, trein of iets anders. Het is zo mooi om te zien hoe ze elkaar nu begrijpen en verstaan, ook al spreken ze niet dezelfde taal. De jongens spreken ook al een aardig woordje Engels! Super leuk om ze daarin te zien groeien.
We hebben verschillende Afrikaanse kookkunsten van Cynthia mogen proeven en oh my, wat een feestje! Zelfs de jongens scheppen dan een tweede keer op. Zo ontzettend lekker! Bijzonder dat we op deze manier ook een deel van een andere cultuur en land meekrijgen. En Cynthia leert ook al wat Nederlandse woorden. We leren allemaal van dit avontuur!
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen