Blog: Alleen maar liefde

Ik ben een heel proces doorgegaan om me uiteindelijk te ontpoppen als moeder. Mijn roze wolk was bij tijd en wijlen een donderwolk en liefde voor mijn kind kende ik niet vanaf het eerste moment. Ik moest groeien in mijn nieuwe rol als moeder en maakte me daar in het begin zorgen over.

Hoewel ik me er ook voor schaamde, sprak ik erover met vriendinnen, waarop iemand tegen me zei: “Wat stel je je dan voor bij liefde voor je kind?”. Een echt goed antwoord had ik daar niet op geloof ik, maar ik stelde me er iets alles overheersend bij voor. Iets wat nooit weg is, groots en meeslepends. Alleen op sommige momenten constateerde ik dat ik misschien nog steeds wel meer van mijn man hield dan van mijn kind. Doodsbang werd ik daar van. Misschien had ik wel een postnatale depressie?!

Lyona werd geboren op een zondag namiddag rond een uur of 6, ik was toen in totaal bijna 24 uur aan het bevallen van het breken van mijn vliezen tot aan de geboorte van Lyo. Nadat ze ter wereld was gekomen, was ik voornamelijk overrompeld en moe. Ik wilde even bijkomen en uitpuffen. Waarop de verloskundige me maande: “Pak je kind!”.

Dat ik vanaf dat moment altijd moeder zou zijn, kwam opeens keihard binnen. Geen tranen van geluk die over mijn wangen biggelden, terwijl ik in aanloop naar mijn bevalling bij menig aflevering van One born every minute tranen met tuiten heb gehuild. Trots stelde ik haar vervolgens voor aan mijn ouders, en pas bij het uitspreken van haar naam – Lyona Helena Karenina – brak mijn stem. Mijn kraamweek heb ik vervolgens vooral als stressvol ervaren. Lyo viel teveel af, wilde niet goed drinken en bleef spugen (en dat zou ze nog heel lang blijven doen). Van echte moederliefde was toen nog geen sprake, alleen van heel veel bezorgdheid. 

Natuurlijk wil(de) ik het allerbeste voor mijn baby’tje en probeer(de) ik alles zo goed mogelijk te doen. Waarop het vriendinnetje die me eerder de vraag stelde wat ik me bij liefde voor mijn kind voorstelde, zei dat alles zo goed mogelijk willen doen volgens haar óók liefde was. In die opmerking vond ik rust, misschien hield ik wél al voldoende van mijn kind, mijn eigen vlees en bloed. Meerdere doorgewinterde moeders hadden me gewaarschuwd dat het ok is als je niet meteen overstroomt van liefde na de geboorte, dat het moest groeien. Maar ik vond dat het maar langzaam groeide, te langzaam naar mijn idee. 

Nu Lyo een jaar is, weet ik (eindelijk) wat moederliefde is. Want ja, het moest inderdaad groeien en eerlijk gezegd denk ik dat het nooit ophoudt met groeien. Moederliefde zorgt ervoor dat je alerter bent op de geluiden van je kind, zodat je te pas en te onpas je kind te hulp kunt schieten. Moederliefde is je zorgen maken als je kind ziek is, terwijl het gewoon een verkoudheidje is waar je dan toch maar midden in de nacht mee naar de huisartsenpost gaat. Moederliefde is je kind troosten als het verdrietig is, of vertederd wegsmelten als je een fotootje krijgt van de opvang waarop ze scheel kijkt. Moederliefde is allesomvattend, want ook wedstrijdjes ver-poepen (Lyona heeft daar een handje van als tandjes doorkomen) of onder gekotst worden is niet meer vies of verschrikkelijk. En wie had dat gedacht van iemand die al moet kokhalzen als ze de kattenbak verschoond. Moederliefde is nooit genoeg kusjes kunnen geven aan je kind, ook al is zij er echt he-le-maal klaar mee. Moederliefde is nooit op. Echt, er is alleen maar liefde.

Charlie is half Portugees, woont in Amsterdam en werkt als fondsenwerver corporate partnerships bij het Concertgebouworkest. Ze is getrouwd met Benji, ex-klassieke balletdanser en nu fysiotherapeut, en sinds 1 maart 2020 zijn zij trotse ouders van dochter Lyona. Meer lezen over Charlie?