Blog: ongeduld en frustratie maakte ineens plaats voor dankbaarheid

Ik voelde me vanavond voor het eerst sinds mijn depressie weer eens echt gelukkig. Niet gewoon blij, maar echt gelukkig. Van die kriebels die je dan voelt vanaf je tenen tot je kruin.

Ondanks dat ik al bijna een uur lang op de grond naast haar ledikantje zat omdat de dreumes echt nog geen zin had om te gaan slapen, voelde ik het. De ongeduldigheid en frustratie maakten ineens plaats voor dankbaarheid. Want op bijna precies dezelfde plek op de vloer en in precies dezelfde houding, zat ik 3.5 jaar geleden ook. 

Het was een paar dagen na mijn eerste miskraam dat ik op het kamertje zat waarvan wij hadden bedacht dat de babykamer moest worden. De positieve testen had ik in mijn hand terwijl de tranen over mijn wangen biggelden. De klap van de miskraam kwam binnen. Ik moest niet alleen afscheid nemen van het kleine mensje dat in mij groeide, maar ook van het beeld wat ik van de komende 9 maanden had voor ogen had.

Terwijl ik vanavond naast het ledikantje op de grond zat en hieraan terug dacht, besefte ik wat voor moois er nu in dat ledikantje lag te babbelen. Ik besefte dat ik ten tijde van de miskraam niks liever zou willen dan het in slaap moeten krijgen van mijn kindje. 

Hoewel de tijd stil leek te staan rondom de miskraam, is de tijd toch ook ontzettend snel gegaan. Er ligt een bijna peutertje, dat nog niet wil slapen, in bed te babbelen omdat het leven veel te interessant is, in het kamertje waar ik 3.5 jaar geleden zat te huilen omdat ik de hoop volledig was verloren. Als ik dit na 3.5 jaar bereikt heb, moet je nagaan wat ik dan weer over 3.5 jaar heb bereikt? Het komt wel goed met mij, dat komt het echt. Ook die depressie ga ik verslaan.

Lees hier Martine’s eerdere blog: Wat je aan de buitenkant niet ziet.