Als het niet vanzelf gaat: “Praten over infertiliteit is lastig voor sommige mensen”

In de serie ‘Als het niet vanzelf gaat’ delen fotografe Sacha Janssen en How About Mom de foto’s en verhalen van vrouwen die te maken hebben of hebben gehad met fertiliteitsproblemen. Eén van deze dames is de 34-jarige Jessy. Jessy en haar partner werden gezond verklaard, maar een zwangerschap bleef uit. Uiteindelijk raakt via IUI in verwachting. Bij de eerste echo blijkt ze zwanger te zijn van een tweeling, maar één embryo heeft het niet gehaald.

Wie ben jij?

“Ik ben Jessy en ik woon samen met mijn vriend Roy, twee katten en een hond in Breda. Ruim vijf jaar geleden begonnen onze gesprekken over een kindje.”

Wilde je altijd al moeder worden?

“Mijn kinderwens was er wel, maar lag nooit enorm op de voorgrond. Door ongewenst zwanger te zijn geweest om jonge leeftijd, wat uiteindelijk tot een abortus leidde, ben ik me altijd zeer bewust geweest van de impact ervan. Het zet je aan het denken. Ik realiseerde me dat een leven creëren tijd, energie en aandacht verdient. Nadat Roy en ik besloten dat we klaar voor een kindje waren, hebben we ruim een jaar geprobeerd zwanger te raken. Ik hield mijn menstruaties in een app bij, maar met een onregelmatige cyclus besloten we ovulatie testen in huis te halen. Mijn cyclus was erg onregelmatig maar meteen naar de huisarts gaan voelde nog een beetje overdreven. Ik was ooit zwanger geweest dus het moest lukken, toch?”

Doordat ik in het verleden twee hernia’s heb gehad, kamp ik nu nog dagelijks met chronische rugklachten. Door de pijn kreeg ik al een tijd elk kwartaal een injectie in mijn rug zodat mijn pijn een korte tijd dragelijker was. Zou dit wellicht iets te maken kunnen hebben met mijn cyclus en alle negatieve zwangerschapstesten? Door navraag te doen bij het ziekenhuis kreeg ik te horen dat dit niet heel waarschijnlijk is. Toch gaf Google mij een ander antwoord: een onregelmatige cyclus zou een bijwerking kunnen zijn van de injecties. Dat zou verklaren waarom ik al zoveel ovulatie testen negatief de prullenbak in had gegooid.”

Kun je iets vertellen over jullie traject?

“Na twee jaar vond ik het tijd om naar de huisarts te gaan. Zij verwees me direct door naar een fertiliteitsarts. Verschillende onderzoeken toonden aan dat we beiden gezond zijn. Door mijn onregelmatige cyclus en het langdurig proberen zonder succes was er een vermoeden van PCOS. Op advies van de fertiliteitsarts werden mijn eileiders doorgespoeld – nope, niet leuk – en begon ik aan hormooninjecties om mijn cyclus regelmatig te krijgen.

In combinatie met het feit dat we ‘gezond’ waren verklaard gingen we voorlopig zelf nog aan de slag, maar werd ik wel elke maand gecheckt of er een eisprong plaatsvond. Dit duurde soms eindeloos lang en van regelmaat was na een aantal maanden nog niet echt sprake. Elke maand werd het medicijn opgehoogd en de controles in het ziekenhuis om te kijken of er een eisprong aankwam werden steeds spannender. Na maanden proberen werd het volgens de arts tijd voor een IUI behandeling.

Precies een jaar later was de eerste IUI behandeling een succes. Ik was zwanger! Voor 8 weken, want in week 8 kreeg ik een miskraam. Ik had al meerdere malen bloedverlies gehad en vond dat erg verontrustend. Mijn vriend was voor zijn werk in Amerika en vloog direct terug. Het waren de langste uren in zijn leven, zou hij later zeggen. Mijn verschrikkelijke zwangerschapsmisselijkheid was binnen 12 uur volledig voorbij, mijn eetlust was terug en ik voelde me, ondanks wat er was gebeurd, weer een beetje mezelf. Mijn vriendinnen zijn de hele dag bij me geweest zodat ik niet alleen zou zijn en zorgden voor overheerlijke sushi die avond.

Een paar dagen later kregen we een echo. De echo die gepland stond om ons kleintje te zien was nu veranderd in een medische echo om te kijken of mijn lichaam alles goed had afgestoten. De ontzettende begripvolle fertiliteitsarts vroeg me in de stoel te gaan liggen. Op het moment dat we beeld kregen viel de arts even stil en zei ze uiteindelijk: ‘Ik zie een hartje kloppen.’ Wat?!

Ik ben nog nooit zo in de war geweest. Ik bleek zwanger te zijn van een tweeling, maar één embryo had het niet gehaald. Dat heet een vanishing twin. Mijn emoties gingen alle kanten op in die paar dagen. De beste remedie voor een miskraam is horen dat je nog steeds zwanger bent. De fertiliteitsarts zag dat er nog wat resten waren, maar het embryo dat overgebleven was zag er gelukkig goed uit. Inmiddels ben ik 27 weken zwanger van een meisje. Ook al heb ik een afwijkende placenta en zwangerschapsdiabetes, ik ben dolgelukkig. Who cares, ik ben zwanger!”

Wat is de grootste uitdaging als je te maken hebt met onvruchtbaarheid of moeilijk (natuurlijk) zwanger kunnen raken?

“De grootste uitdaging als je te maken hebt met onvruchtbaarheid of moeilijk (natuurlijk) zwanger kunnen raken is het wachten en de onzekerheid die erbij komt kijken. Een duidelijke diagnose was er niet bij ons, maar waarom lukte het dan niet?”

Hoe hield jij moed tijdens het IVF-traject?

“Met elkaar en met mijn lieve vriendinnen praten hielp echt. Als ik alleen in de wachtkamer zat – door corona waren alle afspraken alleen – appte ik mijn vriend of vriendinnen, want wachten totdat je aan de beurt was vond ik het meest slopend. Wat hadden de hormooninjecties deze keer teweeg gebracht en krijg ik goed nieuws?

Gelukkig was ik niet heel gevoelig voor de hormooninjecties. Daardoor heb ik bijna geen last gehad van bijwerkingen. Doordat ik voor mezelf werk had ik ook alle vrijheid om zonder haastig gevoel of druk van een werkgever naar mijn afspraken te gaan. Want een fertiliteitstraject kost veel tijd en vooral emotionele energie. Ik ben heel blij dat we zoveel medische mogelijkheden hebben in dit land en dat alle artsen en medewerkers van de fertiliteitsafdeling in het Amphia Ziekenhuis je het allerbeste gunnen. Bellen voor een nieuwe afspraak als je weer ongesteld was geworden en een lieve assistent aan de telefoon krijgen die je een hart onder de riem steekt, is goud waard.”

Waarom wil je meer bekendheid geven aan het onderwerp onvruchtbaarheid?

“Ik heb gemerkt dat praten over dit onderwerp lastig is voor sommige mensen. Ik ben heel open en heb weinig geheimen. Ik ervaar mijn traject niet als enorm zwaar, maar realiseer me dat niet iedereen dit zo ervaart. Toch wil ik de zwaarte eraf halen, hoe pijnlijk dit onderwerp voor sommigen ook is. De persoon in kwestie kan zelf aangeven of ze er wel of niet over willen praten.

Tenslotte heeft ze nog een tip voor alle vrouwen of stellen die een kinderwens hebben, die nog niet in vervulling is gegaan. “Blijf praten met je partner en je vriendinnen. Bepaal voor jezelf wanneer je iets zwaar vindt en vraag daar emotionele steun voor. Huil wanneer je huilen moet, maar blijf je realiseren dat we bevoorrecht zijn om dit soort trajecten te kunnen doen.”

Meer over het project ‘Als het niet vanzelf gaat’

Over de fotografe
Sacha Janssen – de Gruiter is fotografe en oprichter van In Veins Fotografie. Ze is gespecialiseerd in familiefotografie en richt zich specifiek op vrouwen of koppels die in een fertiliteitstraject zitten of hebben gezeten. “Ik wil naast mooie foto’s ook een luisterend oor bieden.”