Blog: het geheugen van een moeder

Voor mijn zwangerschap was ik zo scherp als een mes met een geheugen als een olifant. Ik wist alles uit mijn hoofd, hoefde nauwelijks aantekeningen te maken tijdens meetings en had eigenlijk geen agenda nodig. Nog steeds moet ik eraan wennen dat dat niet meer hetzelfde is. Dat ik zonder eindeloze to-dolijstjes, post-it’s en aantekeningen niks gedaan zou krijgen en alles vergeet. In mijn eerdere blog The preggo way of life schreef ik over het accepteren van je zwangerschapskwaaltjes ter voorbereiding op het moederschap. Maar dat het daarna nooit meer hetzelfde zou worden, dat had ik dan weer niet per se verwacht. En dat is… wennen, to say the least. 

Misschien is dit ook wel onderdeel van moeder zijn, want je vergeet niet alleen meer wat je ook alweer aan het doen was of met wie je wanneer hebt afgesproken, maar ook hoe snel de tijd gaat. Lyo groeit als kool en ontwikkelt zich zo mogelijk nog sneller. Daarmee ben ik continu bang dat ik alle mooie momenten vergeet, dat ik me straks niet meer kan herinneren hoe mijn bevalling ook alweer verliep of de eerste stapjes die ze zette. 

Urenlang kan ik scrollen door foto’s en filmpjes van Lyo en ik merk dat mijn herinnering soms niet meer uit de momenten zelf bestaat, maar uit de foto’s die tijdens die momenten zijn genomen. Van de gekste, minst zeggende momenten (naar mijn mening) heb ik dan soms wel weer opeens een hele levendige, kleurrijke herinnering. Een voorbeeld: een ochtend in de vakantie vorig jaar zomer. Lyo was toen zo’n vijf maanden en sliep bij ons op de kamer. Ze werd die periode elke ochtend om 5 uur ’s ochtends wakker en lag blij brabbelend in haar wiegje, terwijl Benji en ik met onze ogen stijfdicht probeerden niet op haar te reageren om haar te leren dat 5 uur geen tijd was om op te staan. Wat we verder die vakantie hebben gedaan? Werkelijk geen idee meer.

Wat ik trouwens nog het meest opvallende vind is dat ik, hoewel ik de specifieke momenten vergeet, me ik vaak nog wel het gevoel kan herinneren dat ik had in een bepaalde periode. Gevoelens blijven kennelijk bij mij het langste hangen. Mijn kraamweek was bijvoorbeeld vol onzekerheid en angst, de 6 weken erna geborgen en warm, de 4 weken daar weer op stressvol, verdrietig en frustrerend en vervolgens kwam er balans, rust en routine. Gelukkig heugen me natuurlijk ook een aantal bijzondere momenten, maar ik blijf het ontzettend moeilijk vinden om me voor de geest te halen hoe Lyo er bijvoorbeeld met 2, 6 of 10 maanden precies uitzag. Haar prachtige gezichtje kan ik me lastig inbeelden en als ik foto’s zie moet ik ontzettend mijn best doen om te kunnen bepalen hoe oud ze daarop is of hoe ons leven er toen ook alweer uit zag. Zo vreemd vind ik dat en ik word er soms verdrietig van of voel me tekortschieten, omdat mijn herinnering me gevoelsmatig in de steek laat.

Eerlijk is eerlijk, het is ook een beschermingsmechanisme, want je vergeet ook de moeilijke momenten, de frustratie, zorgen of vermoeidheid. Ik hoor mezelf nu zeggen tegen mijn man dat het allemaal wel mee viel, maar ik wéét dat toen we middenin de shitstorm zaten het niet meeviel en ik het loodzwaar vond. Als het rauwe niet zou slijten en je de pijn van je bevalling niet zou gaan downplayen zouden er waarschijnlijk nauwelijks broertjes en zusjes geboren worden. De ‘obliviate’ spreuk uit Harry Potter is geen sprookje, het is echt en moedernatuur gebruikt hem aan de lopende band.