18/07/2019

Blog: hoe de slaapkamer weer een babyfree zone werd

Onze slaapkamer is sinds dit weekend weer van ons. Er staat geen campingbedje meer aan ons voeteneinde, er liggen geen verschoningskussen, luiers en extra rompers op ons dressoir. Mijn nachtkastje is weer vrij van zoogcompressen, speentjes en neusdruppeltjes (en ik heb er hoopvol de Vogue Wedding neergelegd, misschien dat we eindelijk eens tijd vinden om daarover na te denken). It’s a babyfree zone

De eerste weken na de geboorte sliep Jacob in de familiewieg bij ons op de slaapkamer, op een armlengte van ons bed. Toen hij daar uitgroeide, legden we hem in het campingbedje naast ons. Vast niet de meest ergonomische of qua design mooiste optie, maar we zien met Olivia hoe praktisch het is als ze wennen aan slapen in zo’n bedje. Waar je ‘m ook op zet, in welk land, hotel of huisje, de kids denken dat ze in hun eigen bed liggen en slapen daardoor goed. In dat campingbed naast ons bed ging het een paar maanden goed. Ik vond het heerlijk, de baby zo lekker dichtbij, zeker als hij weer eens ‘s nachts aan het hoesten was. Na een tijdje kreeg ik door dat Jacob juist door ons wakker werd, als een van ons (Dirk) snurkt of het bed kraakt. Dus moesten we iets anders verzinnen. Vraag me niet hoe we op die keuze kwamen, maar het resultaat was dat wij met z’n tweeën in het 1.40 logeerbedje zijn gaan slapen, terwijl Jacob in zijn eentje de master bedroom in beslag neemt. Pure glamping voor de baby, afzien voor papa en mama. Next move: Jacob verhuisde naar mijn kantoor, wij pakten onze slaapkamer terug. Die oplossing bleek ook niet ideaal. De zomerzon verlicht het kantoor al vanaf 5 uur, dus was de baby ook om vijf uur klaarwakker. 

Toen ik vorige week een avond met vriendinnen eten uiteten was, zag Dirk zijn kans schoon om Jacob (eindelijk) in zijn eigen kamer – een verdieping beneden ons – te laten slapen. In zijn grote Stokke bed en verduisterde kamer sliep Jacob een heerlijke nacht door. Achteraf een slimme zet van Dirk, want ik hikte erg tegen de verhuizing aan. Bij Olivia kon ik niet wachten tot ze ‘groter’ was, bij Jacob mag de kleine baby fase zo lang mogelijk duren. Ook al is hij inmiddels ‘al’ tien maanden. Hem in zijn eigen kamer laten slapen voelt als het afsluiten van een hoofdstuk dat ik nog niet uit wil lezen. Maar goed, als de baby beter slaapt en je zelf beter slaapt, dan valt het niet te ontkennen dat het misschien toch tijd is… 

De baby verhuizing zet onze slaapkamer, letterlijk en figuurlijk, in een ander daglicht. Tijdens je zwangerschap verandert de slaapkamer heel langzaam en geniepig in een seksloos hol (bij ons dan, als het bij jullie niet gebeurde: good for you!). Er kwam zo’n charmant voedingskussen tussen ons in te liggen en op de vloer naast het bed vond je lege dozen Rennie en restanten van midnight snacks. Het nachtkastje maakte na de bevalling plek voor zoogcompressen, tepelcreme, spenen, hydrofiele luiers en het Oei ik groei boek. Begrijp me niet verkeerd: ik vond het lange tijd prima dat onze slaapkamer de familiekamer was, een plek waar we heerlijk konden cocoonen met de baby en we alle noodzakelijkheden bij de hand hadden. Maar inmiddels zie en merk ik hoe fijn het is dat de slaapkamer nu weer ons terrein is. Hoe mooi dat dressoir zonder verschoningskussen is, hoe heerlijk het met het raam open slapen is. En: hoeveel makkelijker je in the mood bent in een kamer waar je niet tussen de babyspullen ligt. 

Het is een nieuwe fase, maar het voelt goed. Onze baby boy was er blijkbaar klaar voor, ik inmiddels ook.

Gratis een wekelijkse update?

How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen