Blog: “Ik raakte als moeder mezelf, maar ook mijn passies kwijt”

Dat ik zwanger raakte op mijn 24e, aan de kickstart van een goede carrière en met een vriend die nog middenin zijn studie zat, was wel een verrassing. Niet écht natuurlijk, ik was er immers zelf bij toen het gebeurde. Maar zoals de meeste vrouwen groeide ik natuurlijk wel op met het huisje-boompje-beestje fantasie. Ik zou ten huwelijk gevraagd worden in Disneyland Parijs, trouwen, carrière maken, kinderen krijgen, een droomhuis kopen en het liefst een hond en een Range Rover erbij. Die laatste als extraatje, maar wel het liefst in deze volgorde.

Ondanks dat deze fantasie wat afweek van de realiteit destijds, zaten we op een roze wolk. Wij waren dolgelukkig met dit vooruitzicht. Mijn vriend en ik zagen het al helemaal voor ons: we zouden samen in mijn nieuw gekochte appartement trekken en daar heerlijk met zijn drietjes wonen. Dat dit appartement maar één slaapkamer had, dat maakte niet uit. ‘Vroegah’ deden ze ook niet anders, toch? Toen je met vijf kinderen in een een-kamer huisje woonde. We woonden daarnaast in de binnenstad, dus we zouden heerlijke lange wandelingen maken met ons kindje. Koffietjes om de hoek drinken met de kinderwagen naast ons en gezellig met zijn allen op een slaapkamer slapen. Dat zou prima te doen zijn, aangezien we in afwachting van de bouw dit appartement als ‘samenwoonden’ op zijn slaapkamer bij mijn schoonouders. Oh man, ik had me niet meer kunnen vergissen in dit geromantiseerde leven.

Het knusse leventje benauwde me

Na een medische zwangerschap (hier schreef ik al eerder over) en een traumatische bevalling, raakte ik in een soort dip. Ik zou het geen depressie noemen. Mijn overlevingsdrang was daarvoor te groot en ik had absoluut geluksmomentjes. Maar wat ik voor ogen had – dat knusse leventje met zijn drietjes, slapend op een kamer en wonend op 55 vierkante meter – benauwde me. Naast dat mijn dochter door de bevalling een hoofdwond had opgelopen en haar gezondheid dus veel onzekerheden met zich mee bracht, voelde ik me opgesloten in mijn eigen huis. Er was geen enkel moment dat ik even een slaapkamerdeur achter me kon dicht trekken om even op mezelf te zijn. Mijn vriend en ik zaten continu op elkaars lip, ook als de baby sliep in onze gezamenlijke slaapkamer. Ook al wilden wij ieder iets voor zichzelf doen, dan zaten we alsnog naast elkaar in één kleine ruimte.

Het lukte me niet meer om te ontspannen. Overdag was ik voornamelijk met mijn dochter bezig. In de avond voelde ik me verplicht contact te hebben met mijn vriend en was er – letterlijk – geen ruimte om even iets voor mezelf te doen. Door deze periode raakte ik mezelf, maar ook mijn passies kwijt. Vaak zat ik in de avond gespannen op de bank, Netflix continu op pauze zettend omdat ik elk kuchje in de kamer naast ons hoorde. Ik las boeken waarvan de letters niet meer binnen kwamen, omdat mijn gedachten bij de baby waren. Samen met mijn vriend keek ik films – die door mij ook elke 3 minuten op pauze werden gezet – of we zaten naast elkaar doelloos te scrollen op onze telefoon.

Ik raakte steeds vaker in paniek

Mijn vriend pakte wel tijd voor zichzelf. Daar is hij altijd al beter in geweest dan ik. Dan zat hij naast mij gitaar te spelen of te gamen. Niets ten nadele van hem trouwens. Door zijn hobby’s heen moest hij van mij ook steeds pauzeren omdat ik dacht de baby te horen. Ik was alleen nog maar met Teske bezig. Ik deed niets meer voor mijzelf. In de ochtend kleedde ik me aan en deed mijn make-up, klaar om er een mooie dag van te maken, maar vaak was ik zó met mijn dochter bezig en kreeg ik paniekaanvallen waardoor dat laatste beetje zelfverzekerde schijn al snel verdween. Mijn baby was absoluut geen huiler, maar als ze huilde dan raakte ik steeds vaker in paniek, tot hoofd bonkend tegen de muur aan toe.

Tijdens mijn verlof kreeg ik langzamerhand een obsessie: het vinden van een groter huis. Niet omdat ik per se weg wilde uit ons nieuwe appartement, maar omdat ik dan iets anders om handen had dan alleen maar mijn dochter. Mijn vriend was inmiddels afgestudeerd en had een leuke baan. Door de huizenmarkt crisis heb ik samen met mijn dochter in de draagzak het huis na het huis bezocht en samen met mijn partner veel biedingen gedaan. Na maanden zoeken hadden we eindelijk raak. Een huis, in de binnenstad, met genoeg slaapkamers en een ruimte om te hobbyen.

Mijn passie terugvinden

Ik ben inmiddels ruim een jaar moeder en we wonen hier nu ongeveer vijf maanden, en langzamerhand begin ik mezelf weer opnieuw uit te vinden. Niet terug te vinden, de oude ik komt nooit meer terug, maar ik leer mezelf weer kennen en de tijd voor mezelf weer terug te vinden.

Een van mijn verloren passies is dan ook schrijven, en ik hoop dan ook via deze weg mijn gedachten spinsels op papier met jullie te delen. Als ik als 24-jarige had geweten dat ik mezelf zo kwijt zou raken wanneer ik moeder werd, had ik nog ja gezegd tegen het moederschap. Er is namelijk een passie bijgekomen die ik voor geen goud zou willen missen en dat is toch echt de moeder zijn van mijn dochter.

Meer lezen?
Zwangerschap met een medische achtergrond: Kris is hartpatiënt