zwangerschap met medische achtergrond
06/02/2022

Zwangerschap met een medische achtergrond: Kris is hartpatiënt

Kris Nooder is de moeder van Teske (’21). Ze is hartpatiënt en wist dat een mogelijke zwangerschap mogelijk zwaar voor haar zou kunnen worden. Ze raakt onverwacht, maar wel gewenst, zwanger en vertelt aan How About Mom hoe zij haar zwangerschap met een medische achtergrond heeft ervaren. ‘In één klap besefte ik dat het niet vanzelfsprekend is een gezond kind op de wereld te zetten.’

‘Ik had net de sleutel van mijn gloednieuwe eenkamerappartement in handen en logeerde bij mijn schoonouders, toen ik er onverwacht achter kwam dat ik zwanger was. Wat mij nog goed bijstaat is hoe mijn vriend en ik voornamelijk de slappe lach kregen toen ik het nieuws aan hem vertelde. Voornamelijk van blijdschap, maar ook uit nervositeit omdat we beiden op dat moment voor ons gevoel nog niks voor elkaar hadden.

Mijn vriend studeerde nog en ik had zojuist geïnvesteerd in een woning die eigenlijk al te klein was voordat we er in konden wonen. Gelukkig konden we goed bouwen op onze familie. Het deed ons beseffen hoe belangrijk het is om een goede basis te hebben.

Zwangerschap met een medische achtergrond:

De eerste weken zaten we echt op een roze wolk. We fantaseerden over een klein jongetje en over de toekomst die we tegemoet zouden gaan. Dat mensen riepen dat ik meer een “meisjes-moeder” zou zijn, negeerde ik. Mijn moederinstinct zei dat ik een jongetje zou krijgen die precies op papa zou lijken. De eerste echo was goed, maar omdat ik een medische achtergrond heb werden wij doorverwezen naar het ziekenhuis. Ik ben hartpatiënt en deze zwangerschap zou nog wel eens heel zwaar kunnen worden. Waar ik ook nog geen rekening mee had gehouden, was dat mijn aandoening wellicht overdraagbaar zou kunnen zijn op onze kleine. Dit was een eerste wake-up call voor ons. We hadden nog helemaal niet zo ver gedacht.

Omdat ik vrij goed functioneer met mijn hartafwijking gingen we vol goede moed naar het lokale ziekenhuis. Toen we daar kwamen voor een echo, werd ons vriendelijk verzocht of we morgen terug wilden komen. De baby scheen er niet goed voor te liggen. Nog steeds nietsvermoedend ging ik de volgende dag terug met mijn stiefmoeder. Ik ging er vanuit dat de baby eigenwijs was en geen zin had om zichzelf te showen. Echter werden we ontvangen door dezelfde verloskundige, maar was er ook een specialist aanwezig. Mijn onderbuikgevoel veranderde en inderdaad, op de echo week de nekplooi meting af. Dit houd in dat het kindje een erfelijke aandoening kan krijgen of een syndroom, zoals syndroom van down. In één klap besefte ik dat het niet vanzelfsprekend is een gezond kind op de wereld te zetten.

Hoe nu verder?

Hierna hebben wij wekelijks af en aan ziekenhuisbezoeken gehad in het VU, om allerlei zaken uit te sluiten. Mijn vriend en ik sliepen slecht, we moesten nu goed nadenken hoe nu verder. Stel dat we een slechte uitslag zouden krijgen, wilden we deze zwangerschap dan voortzetten? Met risico’s voor zowel de baby als voor mij? We deden een vlokkentest en onze bedenktijd ging in. De dagen daarop kwam het af en toe ter sprake, maar voornamelijk ontweek ik het onderwerp. Ik wilde niet al gaan invullen hoe het zou gaan lopen, we zouden wel zien. Gelukkig bleek uit de vlokkentest dat er geen syndroom aanwezig was, maar het zou nog steeds kunnen dat er in de toekomst bijvoorbeeld eenzelfde hartafwijking ontstaat. Dat zal de tijd ons moeten leren.

De rest van mijn zwangerschap voelde ik me moe, maar ik was redelijk oké. Ik heb zelfs nog tegen mensen geroepen ‘nou als dit het is, valt het me alles mee!’. Waarschijnlijk heb ik daarmee mezelf nogal wat op de hals gehaald, want naarmate de weken verstreken voelde ik me steeds vermoeider worden. Elke inspanning was teveel. Een trap oplopen ging niet meer zonder tussenpauzes, de vaatwasser uitruimen zorgde al voor ademtekort.

In het ziekenhuis schrokken ze van mijn toestand

Toen wij rond week dertig ter controle naar de gynaecoloog gingen, schrokken ze van mijn toestand. Waarvan ik dacht dat extreme vermoeidheid en benauwdheid bij de laatste loodjes hoorden, was dit dus helemaal niet gebruikelijk bij een normale zwangerschap. Direct werd ik door verwezen naar de eerste harthulp, en heb daar een heel weekend gelegen. Die eerste avond al werd besproken dat wellicht dit weekend mijn baby gehaald zou worden door een ingeleide bevalling. Veel te vroeg natuurlijk. Nogal beduusd van wat ons overkwam zei ik overal maar ja op. Ik voelde me niet zíék, maar door de stress werd ik steeds benauwder. Ik kreeg injecties om de longrijping op gang te brengen van de kleine, zodat ik na 48 uur zou kunnen bevallen.

Mijn vriend en ik hadden nog niet eens een naam bedacht en alles leek er op dat wij het ziekenhuis niet zouden verlaten zonder baby. Maar naarmate de tijd verstreek, scheen de arts te beseffen dat ik ondanks mijn lichamelijke toestand, dit prima nog wat weken nog rekken tot minimaal week 37. Met dat nieuws gingen we opgelucht naar huis, maar die laatste weken waren de hel. Elke keer als ik me maar iets te benauwd voelde, kreeg ik al paniek en slapen durfde ik ook niet meer, bang dat er wat zou gebeuren. Het moment dat week 37 aanbrak duurde dan ook ontzettend lang.

Toch die ene ‘meisjes moeder’

Toen ik eenmaal opgenomen lag in het ziekenhuis, werd ik zelfs nog een keer naar huis gestuurd omdat er personeelstekort was en ik niet veilig zou kunnen bevallen. Na een opname van 3 lange dagen en eindeloze weeënopwekkers, was het moment dat ik mocht gaan persen. Vanwege mijn hart mocht dit niet langer dan een uur, waardoor mijn dochtertje uiteindelijk met de vacuümpomp ter wereld is gebracht. Hierdoor werd haar hoofd beschadigd en zat er een grote wond, waardoor er weer complicaties optraden rondom haar gezondheid. Nog een week heeft ze in de couveuse gelegen, aan de sondevoeding en infuus. Nu, zes maanden later, is ze een vrolijke baby die naar iedereen lacht, en ben ik toch die ene ‘meisjes moeder’.

Heb je een medische achtergrond en wil je graag een kindje, dan zou ik toch adviseren om van tevoren dit met je behandelend arts en een gynaecoloog te bespreken. Dan weet je goed waar je aan toe bent en welke behandelingen er mogelijk zijn, mocht je zwanger raken. Dit scheelt enorm veel stress.

Gratis een wekelijkse update?

How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen