Blog: Jouw handen

Je linkerhand pakt de speen uit je mond en tilt hem op. Je rechterhand grijpt ook naar de speen, terwijl je twee bruine ogen gebiologeerd naar boven kijken. Naar het bekende voorwerp dat je met gestrekte handen voor je omhoog houdt.

Zo maar een tafereel als ik om 3 uur ‘s nachts je luier verschoon, tussen de borstvoedingen door. Ineens valt me op hoe ongelofelijk snel je nieuwe vaardigheden leert. Zoals met je linker- en rechterhand – gecoördineerd – iets pakken. Zo simpel is het. En tegelijkertijd zo groots als moeder om te zien.

Jouw armpjes, die eerst nog als een soort onwennige stokjes langs je lijf hingen, kun je steeds bewuster aanspannen. Je handjes, die eerst ongecontroleerd alle kanten op zwiepten, weten steeds beter wat ze willen. Of liever gezegd, wat jij wil: de spiegel aanraken, de tandpasta-tube pakken, mama’s borst vastgrijpen, of papa’s gezicht.

Als moeder is het geweldig om te zien hoe jij iedere dag bijleert. Hoe je begon met het omklemmen van één grote mensenvinger met jouw minihandje – een reflex vanaf de geboorte. Hoe je inmiddels gericht je omgeving verkent met je handen. En je mond, waar alles in verdwijnt.

Ontroerd kijk ik naar je handen. Jouw handen die straks boontjes en stukjes brood gaan pakken. Handen die torens van speelgoedblokken gaan bouwen en laten omvallen. Handen waarmee je een fietsstuur gaat vasthouden. Geschaafde handen van een valpartij op het schoolplein. Handen waarmee je misschien wel een boot gaat bouwen met je opa. En waarmee je je nichtjes gaat plagen. Handen waarmee je zult gaan knutselen, schrijven, typen of werken. Handen die ooit over iemands huid zullen strelen. Handen waarmee je een knuffel gaat geven.

Ik kijk naar je handen. Hoe ze steeds meer kunnen. En ik geniet van elke dag waarop je weer meer kunt dan gisteren.