Een ode aan mijn vriendschappen als moeder

De meeste mensen om mij heen kennen mij als een sociaal dier. Ik ben zo’n persoon die energie krijgt van regelmatig met mijn vriendinnen zijn. Of dat nou in ons huis is of bij iemand anders. Moeder worden heeft niet alleen impact gehad op de relatie met mijn vriend of de relatie met mezelf. Het heeft ook veel impact gehad op mijn vriendschappen. Voor zowel aan mijn kant als aan de andere kant.

Ik was de vriendin die altijd voor alles in was. Voor (spontane) feestjes, voor een borrel, voor een dagje uit of voor even op de koffie. Toen ik moeder werd veranderde dit in “laten we een datum prikken” en is tegenwoordig mijn hele leven gepland. De grootste verandering die ik heb doorgemaakt is dat mijn hoofd vol zit met zorgen voor Otis en de dingen die ik voor hem moet regelen. De aandacht voor mijn vriendinnen is anders geworden.

Vroeger was ik altijd helemaal op de hoogte van de levens van mijn vriendinnen. Tegenwoordig kom ik als laatste ergens achter en verontschuldig ik me vaak voor het gebrek aan tijd of voor de dingen die ik vergeet. Mijn mom brain is echt aanwezig en zou soms willen dat het er niet was.

Kim is thuisblijfmoeder: ‘Vaak prachtig, soms pittig en eenzaam’

Vriendschappen als moeder

Als je het vraagt aan mijn sociale hart, dan heb ik de oorkonde voor “slechtste vriendin” al 10 keer ontvangen. En voor mij is dit een enorm gevecht met mezelf. Ik probeer te accepteren dat ik niet meer de vriendin van vroeger kan zijn. “Maar het is toch heel logisch dat dit gebeurd?” Ik hoor het mijn vriendinnen al zeggen. Het is inderdaad logisch dat levens veranderen. Maar het is niet logisch of vanzelfsprekend dat vriendinnen meegroeien.

Vriendschappen staan voor mij gelijk aan familie. Het zijn de mensen die ik zelf heb uitgekozen en die ik bewust in mijn leven wil hebben. Zij zorgen ervoor dat het leven wat dragelijker is wanneer het tegenzit. Zij zorgen voor de extra fun in mijn leven. Zij maken me bewust, houden me een spiegel voor en durven kritisch te zijn wanneer dat nodig is. Zij houden van me ondanks de grote veranderingen.

Samen groeien

Zonder dat ik de échte gesprekken met ze heb gevoerd, heb ik van ze gevraagd om mee te groeien in de grote verandering in mijn leven. En tegen degene die zijn overgebleven wil ik het volgende zeggen; dank je wel. Dank je wel dat je meegroeit. En dank je wel dat je er nog bent. Sorry dat het me niet meer lukt om de vriendin van vroeger te zijn. Wat mij wel lukt is de vriendin zijn die altijd haar best zal doen om ook met jou mee te groeien.

Meer lezen?
Blog: ‘Een jaar waarin ik moest leren omgaan met eenzaamheid, want mama zijn is soms verdomd alleen’
Mirjam over combineren vriendschap en moederschap: ‘Soms een innerlijke strijd’