Een traditionele rolverdeling thuis: tussen twijfel en geluk

Ik voel me soms eenzaam in de keuze die mijn partner en ik hebben gemaakt. We hebben er samen bewust voor gekozen om een traditionele rolverdeling thuis aan te houden. Terwijl mijn partner werkt en zorgt voor het inkomen, ben ik thuis met de kinderen en zorg ik voor het huishouden.

Onze kids zijn 6 maanden, bijna 2 en bijna 4 jaar oud. Ik ben 29, mijn man is 34. Ik heb gestudeerd, maar ben nooit gaan werken. Direct na mijn afstuderen, raakte ik zwanger en besloten mijn man en ik dat ik fulltime thuis zou blijven. We kochten een huis (op zijn naam) en een grotere familie auto (van zijn geld). Inmiddels is het zo dat hij het geld verdient en al onze rekening betaalt. Op de gezamenlijke rekening wordt geld gestort voor de boodschappen, kleding voor de kinderen en andere gezinsuitgaven. Als ik voor mezelf iets nodig heb, dan kan ik daar de gezamenlijke rekening ook voor gebruiken.

Dit is de manier waarop wij ons leven willen inrichten, en hoewel ik zelf heb gestudeerd en soms ook de wens heb om te werken, sta ik volledig achter onze beslissing. Kinderen zijn maar zo kort ‘klein’, waren zouden we ze zo’n groot deel van de tijd naar crèches of andere opvang brengen? En blijft er niet heel weinig over van je tijd samen als je allebei fulltime werkt én een huishouden moet runnen? Nu kan ik overdag alle taken in huis doen én voor de kinderen zorgen en is er ‘s avonds quality time samen.

Op verjaardagen worden er weleens grappen over ons gemaakt en ik krijg weleens ‘als grapje’ tradwife naar mijn hoofd. Ik merk dat onze keuze niet altijd wordt begrepen door de mensen om ons heen. Mijn eigen ouders kunnen er niet bij waarom we het zo doen, en sommige vriendinnen lijken steeds meer afstand te nemen. Ze vinden het onbegrijpelijk dat ik mijn academische achtergrond ‘weggooi’ om thuis te blijven en voor het gezin te zorgen.

Ik haal hier voldoening uit

Soms vraag ik me af of ik het me te veel aantrek. Want eerlijk gezegd, ook al voel ik me af en toe eenzaam, ik weet dat ik op dit moment op de juiste plek ben. Ik ben er voor mijn kinderen, ik ben betrokken bij hun dagelijks leven, en ik haal veel voldoening uit het verzorgen van ons huis en het ondersteunen van mijn partner. Dit is hoe ik geluk definieer in deze fase van mijn leven.

Toch zijn er momenten waarop ik twijfel. Als ik verhalen hoor van vrouwen die aan de kant zijn gezet door hun partner en er ineens alleen voor komen te staan. Als dat bij mij gebeurt, dan heb ik niks. Dan kan ik niet terugvallen op een goed CV of op een eigen inkomen. Hoewel we nu genoeg hebben om met elkaar te bespreken, vind ik het soms ook een gek idee dat mijn leven compleet in en rond het huis afspeelt, terwijl mijn man daar buiten van alles meemaakt. Ik ontwikkel mezelf heel beperkt, terwijl hij wel allerlei nieuwe skills en vaardigheden leert.

Traditionele rolverdeling? You do you

Ik twijfel vooral als ik het gevoel heb dat ik niet serieus word genomen door mensen die ik belangrijk vind. Dat kan pijnlijk zijn. Ik wil mijn keuzes niet steeds hoeven verdedigen, en toch lijkt het alsof ik dat wel moet doen. Mijn partner en ik zijn gelukkig met onze rolverdeling, en ik geloof dat onze kinderen er ook van profiteren. Ik hoop dat anderen dat op den duur ook kunnen zien.

De reden dat ik mijn verhaal deel op How About Mom? Ik vind het een heel fijn platform waar altijd volop herkenning en erkenning is voor zorgen of problemen die wij als moeders ondervinden. Het voelt als een plek waar alle moeders er morgen zijn en waar je niet wordt beoordeeld. Ik hoop dat ik andere moeders kan laten zien dat je de vrijheid hebt om deze keuze ook te maken en dat het niks zegt over jouw capaciteiten als je besluit om fulltime moeder te worden. Of dat nu voor altijd is of voor een bepaalde fase van je leven. You do you. Ik zou willen dat ik dat gevoel ook wat vaker terugkreeg van andere mensen om mij heen.