© 2025 // How About Mom
Waar een kraamperiode voor de meeste vrouwen een bijzondere en prachtige tijd is, is dat voor Iris (’83) wel anders. Elf dagen na de bevalling van haar derde zoon, Camden, wordt ze getroffen door een hartinfarct. Wat volgt is een periode van angst, onzekerheid en verdriet.
Aan How About Mom doet Iris haar verhaal over de afgelopen maanden.
Als Iris een ding nooit had verwacht, was het wel dat ze hartpatiënt zou worden. ‘Ik ben m’n hele leven namelijk hartstikke gezond geweest’, vertelt ze. ‘Ook de zwangerschap van Camden ging van een leien dakje. Ik voelde me goed en keek uit naar de bevalling.’ Aangezien de oudste twee zoons van Iris grote baby’s waren, wordt in overleg met het ziekenhuis besloten om de bevalling met 38 weken op te wekken. Nog geen 3,5 uur nadat Iris arriveert in het ziekenhuis, komt zoon Camden gezond ter wereld.
‘De dagen na de geboorte van Camden waren heerlijk’, vertelt Iris. ‘We genoten met z’n allen zo van zijn aanwezigheid en zaten echt op een roze wolk.’ Ook lichamelijk gaat het goed met haar. ‘Ik had een beetje last van stuwing, maar verder voelde ik me goed. Totdat ik op een ochtend – terwijl ik op bed lig met Camden – ineens een hele erge druk op m’n borst voelde en moeite had met ademen.’
Helaas blijft het voor Iris die desbetreffende ochtend niet bij druk op de borst en moeite met ademen. Ze vertelt dat ze steeds meer last krijgt van pijn tussen haar schouderbladen en besluit de ambulance te bellen als ze merkt dat haar linkerarm langzaam uitvalt. ‘Gelukkig lag m’n telefoon dichtbij me waardoor ik gelijk 112 kon bellen. Toen ik vertelde wat er aan de hand was, ging het ineens heel snel. Binnen een paar minuten stond de ambulancewagen op de stoep.’ Iris’ vriend – die aan het sporten was – komt gelukkig precies op tijd thuis om de deur voor het ambulancepersoneel open te doen.
‘Het bizarre is dat hij eigenlijk nog wilde douchen in de sportschool, maar een heel onheilspellend gevoel kreeg’, vertelt Iris. ‘Hij voelde dat er iets niet klopte en is toen snel naar huis gekomen. Gelukkig maar, want nog geen paar minuten later lag ik in de ambulancewagen aan allerlei infusen.’ Hoewel de artsen haar dan vertellen dat haar hartfilmpje er niet goed uitziet, ervaart Iris nog niet echt een angst. ‘Ik was er eigenlijk van overtuigd dat ik een borstontsteking had een vond het allemaal maar overdreven.’
Eenmaal in het ziekenhuis wordt duidelijk dat Iris een hartinfarct aan het doormaken is en er een scheur van 7 cm in haar kransslagader zit. ‘Toen de artsen dat zeiden, ontstond bij mij pure paniek’, vertelt ze. ‘Ik kon alleen maar denken: ‘Ik heb drie kinderen thuis, ik mag niet doodgaan. Ze hebben me nodig. Al die tijd wist m’n vriend niet wat er met me aan de hand was. Het enige wat hem werd verteld was dat hij oppas voor de kinderen moest regelen en zo snel mogelijk naar het ziekenhuis moest komen.’
Uiteindelijk moet Iris geopereerd worden om het hartinfarct weer onder controle te krijgen en ziet ze haar vriend pas weer na de operatie. ‘We zijn toen beiden heel hard in tranen uitgebarsten’, vertelt Iris. ‘Niet alleen omdat we ontzettend waren geschrokken, maar ook omdat Camden niet bij mij mocht zijn. Mijn hart had rust nodig en dus mocht ik hem een aantal dagen niet bij me houden. Ik heb me toen zo rot gevoeld. We zaten middenin een prachtige kraamweek en ineens mocht ik m’n kind niet meer zien en voelen.’
Nog geen week na de operatie krijgt Iris opnieuw een hartinfarct. Haar kransslagader blijkt op instorten te staan waardoor ze uiteindelijk een hartstilstand van een paar seconden krijgt. Ze wordt opnieuw geopereerd en krijgt drie stents rondom haar hart zodat haar hart stabiel blijft. ‘Ook toen mocht Camden de eerste dagen na de operatie niet bij mij zijn’, vertelt Iris. ‘En dat is misschien wel hetgeen wat ik het allermoeilijkste vond en waar ik nog steeds veel last van heb. Dat ik m’n pasgeboren kind in zo’n belangrijke fase van zijn leven niet bij me mocht hebben.’
Want terwijl Iris in het ziekenhuis voor haar leven aan het vechten is, gaat het leven thuis gewoon door. ‘De kinderen moesten gewoon naar school en Camden had natuurlijk nog continu zorg nodig’, aldus Iris. ‘Gelukkig kreeg mijn vriend veel hulp van anderen, maar ergens doet dat me ook nog steeds pijn. Dat anderen met Camden knuffelden en hem verzorgden. En dat ik dat toen niet kon.’ Nog steeds kan Iris geen foto’s van die periode bekijken. ‘Dat doet te veel pijn.’
Inmiddels is het ruim 6 maanden geleden dat Iris 2 hartinfarcten kreeg. ‘Vanaf toen ben ik hartpatiënt geworden en daar kom ik nooit meer vanaf’, vertelt ze. ‘Ik zit midden in een revalidatietraject en heb nog steeds heel weinig energie. Als ik een wasje heb gedaan, ben ik kapot en moet ik echt weer even gaan liggen.’
Omdat Iris nog aan het herstellen is, komt er veel zorg op de schouders van haar vriend terecht. ‘Dat is heel zwaar. Hij is gestopt met werken, zodat hij de zorg voor de kinderen op zich kan nemen. Maar dat betekent ook dat we geen inkomen hebben en inmiddels door ons spaargeld heen zijn.’ Dat zorgt voor zowel Iris als haar vriend voor veel angst. ‘Gelukkig hebben we onwijs lieve vrienden die ons helpen en zelfs een doneeractie zijn gestart om mijn herstel te bespoedigen.’
Hoewel Iris weet dat ze er niks aan kan doen, voelt ze zich dan vaak schuldig. ‘Op sommige momenten kan ik me zo’n slechte moeder en vriendin voelen. Dan denk ik: ‘Waarom? Waarom kan mijn lijf dit niet, terwijl m’n hoofd en hart zo graag willen?’, aldus Iris. ‘Het voelt heel machteloos als ik ‘s ochtends wakker word en hoor dat m’n vriend weer de hele nacht met Camden in de weer is geweest. Vanwege de medicatie mag ik ‘s nachts niet wakker worden, waardoor m’n vriend en ik apart slapen en hij de zorg voor Camden op zich neemt. En dan kijk ik naar hem en denk ik: ‘Hoe lang ga je dit nog trekken?’
Dat de hartinfarcten en het herstel het leven van zowel Iris als haar gezin op z’n kop hebben gezet, moge duidelijk zijn. Toch betekent dat niet dat ze bij de pakken neer gaat zitten. Integendeel zelfs. ‘Ik kijk nog steeds vol goede moed naar de toekomst. Artsen zien dat mijn hart zich steeds meer herstelt en ik merk ook dat ik langzaam ietsje meer kan. Tuurlijk ben ik nog niet waar ik wil en moet zijn, maar ik geloof er ook in dat ik me hier doorheen sla en weer de moeder word die ik altijd ben geweest.’
Fotobron: captured.bylot
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2025 // How About Mom