Jody beviel in Spanje van haar dochter: ‘Diez centimetros!’

“Sigue, sigue, sigue. Muy bien, muy bien, no pares, no pares.” Ergens in de verte hoor ik de gynaecoloog me er doorheen coachen, terwijl ik – op haar teken – alle energie die ik in me heb, gebruik om onze dochter naar buiten te persen. Ik ben aan het bevallen in Spanje. Niet omdat ik op vakantie ging en de bevalling zich plots aandiende. Of nog erger: dat ik niet wist dat ik zwanger was en ineens in deze situatie terechtkwam. Nee, dit verliep gewoon allemaal volgens het boekje: ik was tot dat moment zwanger van onze eerste dochter in Spanje. 

In 2023 zijn mijn vriend en ik naar Spanje geëmigreerd. Daarvoor (sinds 2019) reisden we de wereld over als ‘digital nomads’: we werkten beiden als freelancer – met laptop onder de arm – op afstand voor Nederlandse klanten. De coronacrisis, onze sluimerende kinderwens en ouder worden zorgden ervoor dat we na een aantal jaar weer wilden settelen. Nederland voelde na al die jaren niet meer als thuis. Dus kochten we een huis in Spanje.

Eerste kindje

Na ongeveer 9 maanden na de sleuteloverdracht was ik snel zwanger. Best spannend: het is ons eerste kindje én ik ga in het buitenland bevallen. Aan de andere kant had ik ook geen vergelijkingsmateriaal in Nederland, dus overgeven aan de situatie was de enige manier. 

Tijdens mijn zwangerschap wilde ik zoveel mogelijk aan de natuur overlaten. Waar je in Nederland 9 van de 10 keer wordt weggestuurd bij de huisarts met het advies om een paracetamol te nemen, grijpen ze in Spanje bij ieder pijntje direct naar de medicijnkast. Ik werd dan ook bang gemaakt dat ze preventief antibiotica zouden toedienen, de ruggenprik standaard is en bevallen in het ziekenhuis protocol is. 

Dat laatste was inderdaad het geval, maar met een eerste kindje op komst in een vreemd land – had ik geen zin om die confrontatie aan te gaan. Achteraf gezien vond ik bevallen in het ziekenhuis juist erg prettig. Gelukkig werden de rest van mijn wensen (niets preventief aanbieden) volledig gerespecteerd. Al kwam dat ook wel door een goede voorbereiding: ik las me volledig in over bevallen, deed een bevalcursus en zette mijn bevalwensen (in het Spaans) op een A4’tje.

De wereld rond met je kleintje: deze stedentrips mag je niet missen!

‘Ga maar op je telefoon iets doen’, snauwde ik

Om 7 uur ‘s ochtends arriveerden we in het ziekenhuis (zonder ontsluiting, maar mét rugweeën en weeenstorm). Na een korte sessie aan de monitor (die eeuwen voelde) mocht ik naar de ‘ontsluitingskamer’. Met nadruk vroeg ik ze me in het donker te laten liggen – en maakte ik nog even gebruik van de douche op de kamer om het warme water over m’n rug te laten stromen. Mijn vriend Sander stond er een beetje bij en keek ernaar – en wilde nog enige bijdrage leveren door de vloer met het douchewater op te vegen. Arme man, dat was nou precies de verkeerde keuze. Ik sneerde dat hij niet mocht bewegen en vooral mij met rust moest laten. ‘Ga maar op je telefoon iets doen’, gooide ik er met mijn laatste krachten uit. 

Dat ik het pittig had was een understatement. Ergens tussen 8 en 9 in de ochtend (gok ik) zei de gynaecoloog dat ik nog geen ontsluiting had (‘hallo, wat is dit dan?!’). Nog geen 2 uur later braken m’n vliezen toen ik op de wc zat – en kwam er een oerkreet uit me waarvan ze 5 etages hoger in het ziekenhuis waarschijnlijk ook konden meegenieten. Ik gilde naar Sander dat hij de gynaecoloog moest halen terwijl ik op het toilet zat te persen. Volledig ten overvloede vroeg zij ‘is ze nou al aan het persen?’ in het Spaans, terwijl Sander het als een papegaai in het Nederlands naar mij herhaalde. Ook al had ik nooit eerder persdrang ervaren, dit was niet te missen.

Muy bien, muy bien, no pares, no pares

Ik werd terug op bed gelegd. Al had je had me op dat moment net zo goed kunnen vragen of ik een driedubbele salto wilde maken: beiden voelden net zo onmogelijk. Na een korte check riep de gynaecoloog: CAMPEÓNA, DIEZ CENTIMETROS! (Kampioen, 10 centimeter!) en werd alles in gereedheid gebracht voor de persfase. Achteraf bleek dat ik de bevallingskamer nooit van binnen heb gezien – omdat het allemaal zo snel op gang kwam. Waar de weeën fase als een trein ging, duurde het persen wat langer. Onder aanmoediging van mijn gynaecoloog: “Sigue, sigue, sigue. Muy bien, muy bien, no pares, no pares.” 

En daar was ze dan, op 21 november om 11.09. Direct na de geboorte werd ze op mijn buik gelegd: onze dochter Yael van der Velden is er. ❤️

Over de gastblogger

‘Ik ben Jody en samen met mijn vriend Sander en onze dochter Yael wonen we in Spanje. Ik werk als freelance copywriter en blog daarnaast voor ons eigen platform thedutchnomads.nl. Op How About Mom neem ik je mee in mijn leven in Spanje als ondernemende moeder.’