Mijn dochter gaat na 12 jaar alleen bij haar vader wonen: ‘Houden van is ook loslaten. Of is het anders vasthouden?’

Kelsey de Graaf (30 jaar) is alleenstaande moeder van dochter Jaymiley en zoontje Djiliano . Ze werkt 32 uur per week als tandartsassistente en volg daarnaast een opleiding. Op How About Mom vertelt ze over haar leven als single mom en hoopt ze andere vrouwen te inspireren met haar verhaal. Deze week: hoe mijn dochter na 12 jaar ineens fulltime bij haar vader gaat wonen om speciaal onderwijs te kunnen volgen.

Dat was denk ik wel een van de ergste nachtmerries die je als mama kunt hebben. Mijn 12-jarige dochter gaat bij haar vader wonen en dat is helaas niet in de buurt. Deze verhuizing is niet omdat zij dit graag wil of omdat het hier thuis niet gaat, maar is pure onmacht.

Mijn dochter heeft speciaal onderwijs nodig vanwege moeite met het sociaal emotioneel gedeelte en bindingsangst. Dit komt voort uit haar verleden. Helaas heb je bij speciaal onderwijs weinig keuze voor een goed passende middelbare school. In Nijmegen maar één school gespecialiseerd is in gedragsproblematiek. Deze school heeft geen klassen maar units en geen wisselingen van leerkrachten, maar een aantal mentoren per unit. In zo’n unit zitten kinderen tussen de 12 en 18 jaar gemengd. De vaste lestijden zijn tussen 8.15 en 14.15 en je krijgt geen huiswerk. Deze school vonden wij absoluut niet passen bij onze dochter. Het zou meer kapot kunnen maken dan het lief is.

Een nieuwe start? Of niet…

We besloten samen met school en met de betrokken instanties – waaronder het jongerenteam – dat het beter voor haar zou zijn om te kiezen voor regulier onderwijs dichtbij huis met de juiste hulpverlening en begeleiding. We kozen voor een reguliere school in Nijmegen waarop het jongerenteam extra ondersteuning biedt. Tijdens de open dag vroegen we of zij kon worden aangenomen vanuit het speciale onderwijs en of er extra ondersteuning kon worden geboden. De school gaf hierop positief antwoord en we schreven haar hierna direct in. Ze werd aangenomen en ze was zo blij. Het voelde voor haar als een nieuwe start weg met de stempels.

Enkele weken later kregen wij een bericht dat door advies van haar oude school – om haar naar het speciale onderwijs te sturen – zij haar toch niet konden toelaten op hun school. Tja… Daar sta je dan. Nog een paar weken en dan is het zomervakantie. Geen passende school, instanties die het eens waren maar hierin niks kunnen betekenen…

Toch naar speciaal onderwijs

Toen kwam het gesprek tussen de ons als ouders. Je wilt tenslotte allebei het beste voor je kind. We waren het erover eens dat de school in Nijmegen niet passend was, dus we gingen opzoek naar andere scholen. Dit keer in de omgeving van haar vader die in Utrecht woont. Hier zijn meerdere scholen voor het speciale onderwijs. Haar vader werkt zelf als ambulant hulpverlener en zijn ouders wonen om de hoek. Ik wist: dit is voor mij dochter veel fijner. Familie om je heen, dichterbij school, papa die zijn werk tijden makkelijker kan inplannen. We besloten dat zij aan het einde zomervakantie zou gaan verhuizen.

We vonden een school waar we een goed gevoel bij hebben. De middelbare school is voor veel kinderen een grote verandering. Je bent ineens niet meer de grootste en oudste, maar weer de jongste en waarschijnlijk ook een stukje kleiner. Voor onze dochter is het een extra grote stap. Vooral omdat ze pas sinds drie jaar contact heeft met haar vader. Dit hebben we rustig opgebouwd, door weer met z’n vieren leuke dingen te doen en verjaardagen te vieren. Wij zitten als ouders daarnaast op één lijn en we doen onze opvoeding in goed overleg. We zijn inmiddels beste vrienden geworden met onze dochter in het middelpunt. Zij is het belangrijkste.

Gelukkig hebben we de weekenden

Ineens is mijn ex een alleenstaande papa met 24/7 een puberdochter in huis en ben ik een mama die na jaren de zorg dragen haar ineens alleen in de weekenden kan zien. Gelukkig hebben we elke dag contact en zijn dit meestal hele leuke en gezellige gesprekken. Soms is het ook verdrietig, want we missen elkaar enorm. Gelukkig kunnen we dit ook met elkaar delen en genieten we veel van onze weekenden samen.

Alleenstaande moeder Annemee wil meer openheid over mentale struggles: ‘Oók dit stukje mag gezien worden’
Shanthy is alleenstaande moeder van twee kinderen: ‘Dankbaar dat zij mijn leven zijn’