Mijn verhaal: dit was onze laatste zomervakantie als compleet gezin

Tien jaar. Zo lang waren we samen, hij en ik. We ontmoetten elkaar op een feestje van een gemeenschappelijke vriend, en vanaf dat moment waren we onafscheidelijk. We bouwden samen een leven op, kregen twee prachtige kinderen, en gingen samen door alle hoogte- en dieptepunten die het leven ons bood. Het was nooit perfect, maar we hielden vol. Totdat het begin dit jaar allemaal begon te veranderen.

Al een tijdje voelde ik dat we uit elkaar groeiden. We spraken steeds minder met elkaar, en als we al spraken, waren het vaak korte, praktische gesprekken. De diepe gesprekken, de connectie die we ooit hadden, leek verdwenen. Ik stelde voor om in therapie te gaan, om te werken aan wat er nog was, maar hij geloofde er niet in. “Therapie is voor mensen die de weg kwijt zijn,” zei hij. “We komen hier zelf wel uit.” Maar in plaats van eruit te komen, zakten we dieper weg in een moeras van frustraties en onuitgesproken gevoelens.

Eindelijk meer tijd voor elkaar?

De afgelopen zomervakantie leek de laatste kans om iets te redden van wat er ooit was. We besloten met z’n vieren naar Spanje te gaan, naar een sta-caravan op een prachtige camping. De kinderen waren dolenthousiast. Ze hadden de tijd van hun leven. Ze maakten vriendjes, zwommen de hele dag, en genoten van elke seconde. Ik zag hoe gelukkig ze waren en wilde zo graag dat geluk ook voor ons als gezin voelen. Maar in plaats daarvan voelde ik me steeds eenzamer.

De kinderen werden steeds zelfstandiger en brachten hun dagen door met hun nieuwe vriendjes. Dat gaf ons als ouders meer tijd voor elkaar, iets wat ik in eerste instantie als een kans zag. Maar die tijd voor elkaar bracht meer irritaties aan het licht dan dat het ons dichter bij elkaar bracht. De stiltes tussen ons werden langer, de gesprekken oppervlakkiger. Het was alsof we elkaar niet meer konden bereiken, hoe hard we het ook probeerden.

Dit was het

Op een avond, terwijl ik naar de zonsondergang keek vanaf het terras van de caravan, voelde ik het ineens heel duidelijk: dit was het. Dit was het moment waarop ik moest kiezen. Niet voor ons als stel, maar voor mezelf. Voor mijn eigen geluk, en indirect ook voor dat van onze kinderen. Ik wilde niet langer in een relatie blijven die me leegzoog, waarin ik me niet meer mezelf voelde. Ik wilde de sterke, gelukkige moeder zijn die mijn kinderen verdienen, en dat kon alleen als ik mezelf toestond om los te laten.

Toen we terugkwamen van vakantie, heb ik het hem verteld. Het was een moeilijk gesprek, vol emoties en tranen, maar ook met een gevoel van opluchting. Hij begreep het. Misschien had hij het diep van binnen ook al gevoeld. We spraken af dat we op een respectvolle manier uit elkaar zouden gaan, in het belang van onze kinderen. We zouden altijd een team blijven als het om hen ging, maar als partners waren we klaar.

Een nieuwe toekomst opbouwen

Het was geen makkelijke beslissing, en de weg die voor me ligt zal ook niet eenvoudig zijn. Maar voor het eerst in lange tijd voel ik me sterk en vastberaden. Ik weet dat dit de juiste keuze is, voor mij en voor onze kinderen. En dat geeft me de kracht om door te gaan, om een nieuwe toekomst op te bouwen. Een toekomst waarin ik mezelf weer kan vinden en waarin ik gelukkig kan zijn, als moeder en als vrouw.

Ik volg een aantal influencers op Instagram die ook (onlangs) uit elkaar zijn gegaan met hun partner en inmiddels alweer samen op vakantie gaan. Dat zie ik bij ons voorlopig niet gebeuren, maar het geeft me wel hoop voor de toekomst dat zoiets wel mogelijk is. Ik wil nog steeds niets liever dan onze kinderen een stabiele, zorgeloze, liefdevolle jeugd bieden.’

Meer lezen?
Alleenstaande moeder Annemee wil meer openheid over mentale struggles: ‘Oók dit stukje mag gezien worden’