© 2024 // How About Mom
Natasja dacht lange tijd dat ze de bevalling en kraamweek van haar dochter Acie Lou (’19) had verwerkt, totdat ze opnieuw in verwachting raakt. Ze krijgt opnieuw last van nachtmerries, ligt nachten lang wakker en voelt zich vaak angstig. Aan How About Mom deelt ze haar verhaal.
En vertelt ze waarom ze het belangrijk vindt dat er meer openheid komt over het ervaren van een traumatische bevalling.
Op 5 juni 2019 kwam Natasja’s dochter Acie Lou gezond ter wereld, maar dat betekent niet dat de bevalling soepel verliep. Integendeel, blijkt wel uit Natasja’s verhaal. Ze vertelt: ‘De bevalling heeft 50 uur geduurd en alles wat kon gebeuren, gebeurde. Van weeënopwekkers tot een ruggenprik die niet goed werkte tot een vacuümpomp en een placenta die niet makkelijk losliet. Een hele heftige bevalling dus, maar omdat Acie Lou gezond was en met haar alles goed ging, gingen we naar huis als een grote happy family.’
In eerste instantie voelt Natasja zich goed, totdat ze de volgende ochtend met intense pijn wakker wordt. ‘Ik kan me er eigenlijk heel weinig van herinneren’, vertelt ze daarover. ‘Wel weet ik dat ik totaal in paniek was en niet goed kon benoemen waar de pijn vandaan kwam. Ik begreep het ook niet: want wat was er ineens gebeurd? Uiteindelijk constateerde de verloskundige dat ik mijn stuitje zwaar gekneusd had, een vreselijk gevoel. Ik voelde het botje steeds wegschuiven en ik kon helemaal niets meer.’
Wat een mooie eerste week met haar pasgeboren dochter en man had moeten worden, wordt overschaduwd door een intens gevoel van pijn en paniek. ‘De kraamweek werd verlengd en mijn man was gedwongen extra verlof op te nemen, want ik kon niets. Zelfs het eerste badje van mijn dochter heb ik niet kunnen meemaken, iets wat me nog steeds veel pijn doet. Ook borstvoeding geven was verschrikkelijk, want het lukte me niet om rechtop te zetten. Doordat alles zo moeizaam ging, voelde het alsof ik onwijs aan het falen was als moeder.’
Terugkijkend op de eerste weken als kersverse moeder, laat Natasja weten dat ze niet zozeer de bevalling als traumatisch heeft ervaren maar juist de kraamperiode. ‘Tuurlijk zijn er dingen gebeurd tijdens mijn bevalling die ik graag anders had gezien, maar de pijn en angst rondom mijn stuitje het gevoel dat ik niet de moeder kon zijn voor Acie Lou die ik wilde zijn, vind ik het allerergste. Het feit dat het me simpelweg niet lukte om voor haar te zorgen, doet me nog steeds heel veel pijn en verdriet.’
Het is bijna drie jaar geleden dat Acie Lou werd geboren en nog steeds heeft Natasja altijd last van haar stuitje. ‘De extreme pijn van toen heb ik niet meer, maar ik heb wel altijd pijn’, vertelt ze. ‘Door die fysieke pijn word ik ook continu herinnerd aan de kraamperiode van Acie Lou. Toch had ik wel ook het idee dat de traumatische periode had verwerkt en een plekje had gegeven. Maar nu ik weer zwanger ben, lig ik regelmatig wakker en droom ik over een volgende bevalling. Dan word ik zwetend wakker en voel ik me onwijs angstig voor nog meer pijn rondom mijn stuitje.’
Natasja noemt vooral het onvoorspelbare van een bevalling en dat ze niet weet wat ze dit keer kan verwachten, heel moeilijk. ‘Er is gewoon nog heel weinig bekend over het kneuzen van je stuitje en dat maakt het eng en eenzaam. Mensen begrijpen vaak de pijn niet en het is moeilijk uit te leggen omdat je het niet ziet aan de buitenkant. Regelmatig lig ik huilend in bed omdat ik zó bang ben voor wat komen gaat. Als ik denk aan een volgende bevalling die binnenkort staat te gebeuren, schiet ik gelijk vol.’
De angst, slapeloze nachten en het verdriet zorgen er uiteindelijk voor dat Natasja aan de bel trekt bij de verloskundige. ‘Ik vertelde over mijn angsten en gaf aan dat ik graag een gesprek wilde met de gynaecoloog om mijn tweede bevalling te bespreken. Toen ik eenmaal dat gesprek had, was het praktische deel van mijn trauma opgelost. Maar het mentale stuk niet; nog steeds was ik bang en heb en had ik geen vertrouwen in mijn bevalling waardoor ik besloot in gesprek te gaan met een psycholoog. Het eerste gesprek zit er inmiddels op en dat was heel heftig.’
Natasja wil niks liever dan vol vertrouwen haar bevalling in gaan, maar beseft zich ook dat er nog werk aan de winkel is. ‘In mei ga ik starten met EMDR-therapie en daarnaast ben ik doorverwezen naar een osteopaat om hopelijk de pijn van de stuit toch wat te verlichten’, vertelt ze. Het is namelijk heel lastig om het psychische deel aan te pakken als het fysieke deel mij blijft triggeren. Ik heb alles al geprobeerd, behalve een osteopaat dus ik hoop dat dit wel wat gaan doen, maar ik ben eerlijk gezegd heel sceptisch.’
Dat Natasja haar verhaal deelt over haar traumatische bevalling en kraamweek, is vooral vanwege het taboe dat erop heerst. Natasja vertelt: ‘Een bevalling kan enorm traumatisch zijn en is niet alleen maar prachtig. Veel vrouwen ervaren net als ik een gevoel van falen, maar praten er vervolgens niet over en lopen er eenzaam en alleen mee rond. Hoe meer we erover praten, hoe makkelijker het is om het trauma een plekje te geven. En dat gun ik iedereen.’
Meer lezen?
Petra stelde haar kinderwens jaren uit vanwege de angst voor een vaginale bevalling
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom