bevalverhaal thuisbevalling
01/11/2023

Mijn bevalverhaal: een prachtige thuisbevalling, na een eerdere traumatische ervaring

Twee keer ben ik bevallen en mijn twee bevallingen zijn totaal niet te vergelijken. Maar ik had ze, om hele verschillende redenen, niet anders mee willen en kunnen maken. Vorige week deelde ik over mijn eerste, traumatische bevalling door zwangerschapsvergiftiging. Nu vertel ik graag over mijn tweede bevalling, een prachtige thuisbevalling.

‘We lagen op zaterdagavond op de bank en keken naar een suffe documentaire op Netflix. Ik had al een aantal dagen lichte voorweeën, die langzaam maar zeker sterker leken te worden. Ineens voelde ik iets en sprong op. ‘Wat doe jij nou?!’ vroeg mijn (inmiddels) man. ‘Mijn vliezen breken!’ riep ik en zodra ik stond, viel er een enorme plons vruchtwater op de grond. Mijn man was de tweede die op sprong. Hij wilde de kamer uitrennen om handdoeken te halen, maar gleed uit en lag opeens languit in de kamer. We giechelden. Door de val, maar ook door de zenuwen – nu ging het écht beginnen.

We bedekten de bank met handdoeken en ik ging weer liggen. De baby was eerder die week nog niet ingedaald, dus ik belde gelijk mijn verloskundige. Twintig minuten later was ze er. We praatten wat en merkten tijdens het gesprek al dat de weeën steeds sneller kwamen. Gezien mijn eerdere keizersnede waren we van plan om ons kindje in het ziekenhuis geboren te laten worden. We wilden echter eerst rustig thuis in onze bubbel komen en spraken af dat de verloskundige ons nog even alleen zou laten. Om 22:25u vertrok ze.

Ze was de deur amper uit of de weeën volgden elkaar ineens in razendsnel tempo op. Weg was de rust tussendoor. Even voelde ik paniek opkomen, dit ging wel heel snel… ‘Je moet Dominique bellen’ riep ik, ‘ze moet NU terugkomen!’ Terwijl Kevin belde, gaf ik me opnieuw over aan mijn lichaam. Ik voelde dat ik op handen en knieën wilde draaien en volgde intuïtief. Gelijk voelde ik een drang die ik niet eerder heb gehad, maar onmiddellijk herken. Niet veel later kwam Dominique (mijn verloskundige) binnen en sprak uit wat ik van binnen al wist. ‘We gaan het hier doen.’

‘Kan ik dit wel?’

Op de bank rommelde ik wat verder. De persweeën voelden nieuw en onwennig. Om me heen werd alles klaargezet en de kraamzorg en de geboortefotograaf werden gebeld. Ik kreeg het allemaal maar half mee. Opeens zei mijn verloskundige: ‘Iedereen is er. Ik weet niet of je daar op aan het wachten was, maar nu mag je gaan.’ Ze voelde inwendig of er niks was wat de baby in de weg zou kunnen zitten en begeleidde me naar de baarkruk.

Eenmaal op de kruk kon ik mijn draai niet echt vinden. Ik wist dat de persfase al een tijdje duurde en voelde geen vooruitgang. De twijfel sloeg toe. ‘Kan ik dit wel?’ vroeg ik me hardop af. ‘Waar ben je bang voor?’ vroeg Dominique. ‘Het helpt om het uit te spreken.’ Ik keerde naar binnen, maar kon nergens angst vinden. Ik herpakte me. ‘Ik kan het wel, ik kan het wel, ik kan het wel’, herhaalde ik van binnen en ging staan. Meteen voelde ik de druk toenemen. Zó intens. Ik ervoer de heftigheid en was tegelijkertijd opgelucht – eindelijk voelde ik waar ik naartoe moest persen.

‘Schatje, het is een meisje!’

Om te persen zakte ik op mijn hurken en af en toe ging ik weer staan. Ik voelde dat ik er écht bijna was. Langzaam maar zeker begon het te branden. Het gevoel waarop ik wachtte, maar dat ik vervloekte nu het er was. ‘Ga maar, pers maar, door de pijn heen!’ moedigde Dominique me aan. Ik gaf alles wat ik nog in me had. Van mijn hurken ging ik opnieuw intuïtief naar handen en knieën. Nog een paar weeën en toen gebeurde het. Het hoofdje schoot door en het lichaampje volgde meteen. 

Mijn verloskundige ving de baby op. ‘Pak je kleintje maar!’ zei ze en ik kreeg mijn kindje tussen mijn benen door geschoven. Ik keek omlaag en toen zag ik het… ‘Schatje, het is een meisje!’ zei ik tegen mijn man en ik begon meteen te huilen van blijdschap. Wat ik zo ontzettend graag wilde was gelukt – ik had mijn kindje helemaal zelf ter wereld laten komen en ik had zélf als eerste gezien welk geslacht ons kindje had. Dit was mijn allergrootste wens na die eerste bevalling, toen dit bijzondere moment me afgenomen was. 

Een spannend staartje

En toen werd het toch nog spannend. ‘Ze moet echt nog een beetje bijkomen’, zei Dominique. Ons meisje werd geprikkeld, maar bleef slap. Ze bewoog of huilde niet. ‘Pak haar maar vast.’ Ik kreeg haar in mijn armen en samen werden we naar de bank gebracht. Daar lag ze op mijn borst en reageerde nergens op. ‘We gaan haar toch even helpen.’ Toen mijn verloskundige een klem op de navelstreng zette, slaakte ze een kreetje. Hier bleef het echter bij. ‘Mama is hier, mama is hier’ zei ik tegen haar en diep van binnen voelde ik – dit komt goed.

Met dit gevoel van vertrouwen bleef ik op de bank liggen terwijl zij naar de eettafel werd gebracht. Mijn man ging mee en hield haar handje vast. De beademing duurde bijna te lang. Maar opeens kwam ze bij en begon ze te huilen. Onze Frida. Ze werd weer naar me toe gebracht en ik barstte in huilen uit. ‘Ik kan niet geloven wat ik net heb gedaan’, zei ik tegen mijn man. ‘Ik ben zo f*cking trots op je’ fluisterde hij terug.

Het einde van een bijzondere rollercoaster

Het eerste uur bleven we dicht bij elkaar. Frida op mijn borst en mijn hand in die van mijn man. Bij de controles was met Frida alles oké en bleek ik flink te zijn uitgescheurd. Dit moest in het ziekenhuis worden gehecht. Even later lag ik achterin een ambulance. Tijdens het ritje vroeg de ambulancebroeder of ik dit einde niet vervelend vond. Ik was nog helemaal on a high en voelde de adrenaline stromen. Hierdoor voelde dit uitstapje eigenlijk helemaal oké en misschien zelfs passend bij deze totale rollercoaster van een bevalling.

Anderhalf uur later zaten we weer in een taxi naar huis. Kevin, Frida en ik. Faber mocht zijn zusje de volgende dag ontmoeten. Ons leven met z’n vieren kon beginnen.

Hulp na een traumatische bevalling

Het eerste jaar na de geboorte van mijn zoon heb ik ervaren hoe weggedrukt verdriet en schuldgevoel over mijn traumatische bevalling ervoor zorgde dat ik mijn hart niet volledig kon openen. Échte verbinding met hem voelen lukte pas nadat ik mijn bevaltrauma had verwerkt. Deze ervaring was de aanleiding om mij om te laten scholen tot geboortetrauma therapeut. Nu help ik andere moeders om hun bevallingstrauma te helen, zodat ook zij ondanks een slechte start tóch die diepe verbinding met hun baby/kind kunnen ervaren. Dit is zo ontzettend belangrijk voor zowel moeder als kind. Wil je meer weten over wat ik doe, neem dan een kijkje op mijn website of Instagram.

Fotocredits: Hello Baby geboortefotografie

Gratis een wekelijkse update?

How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen