Mijn bevalverhaal: bevallen met zwangerschapsvergiftiging

Twee keer ben ik bevallen en mijn twee bevallingen zijn totaal niet te vergelijken. Maar ik had ze, om hele verschillende redenen, niet anders mee willen en kunnen maken. In dit artikel vertel ik over mijn eerste en traumatische bevalling. Ik moest bevallen met zwangerschapsvergiftiging.

Het was half 5 ‘s ochtends en ik werd wakker van een vervelend gevoel bij mijn ribben. Slapen lukte hierna niet meer en het gevoel werd al snel erger. Ik pakte mijn telefoon om deze klacht te Googlen. Al vrij snel zag ik ergens ‘zwangerschapsvergiftiging’ staan, maar ik dacht: ‘Met 41+5 weken nog? Nee, dat zal het vast niet zijn.’

Zwangerschapsvergiftiging

Ik voelde me steeds beroerder worden en maakte mijn (toen nog) vriend wakker. Hij belde de verloskundige en ze vertelde dat haar opvolgster om 7 uur zou komen. Mijn vriend hing op, om 20 minuten later opnieuw te bellen. Ik trok het niet meer – er moest nú iemand komen. Toen ze er eenmaal was, controleerde ze mijn bloeddruk. Die was sky-high. Daarbij had ik het gevoel dat ik een riem om mijn middenrif had die steeds strakker aangetrokken werd. Symptomen die wezen op hetgeen ik eerder die ochtend nog had bestempeld als onmogelijk: zwangerschapsvergiftiging.

De verloskundige belde het ziekenhuis en we konden gelijk vertrekken. Daar aangekomen moesten we wachten. Ik voelde me zwaar beroerd. Ik hing op een sta-kruk aan een hoge tafel te zuchten en te steunen. Het gevoel van mijn middenrif was omhoog getrokken naar mijn schouders en ik kon het ongemak ervan maar moeilijk verdragen. Even later werd in een behandelkamer mijn bloed gecontroleerd. De resultaten waren overduidelijk: een torenhoge bloeddruk + afwijkende nier- en leverwaarden. Ik had het HELLP-syndroom.

‘Kun je nu terugkomen? Het gaat niet goed met je vrouw’

De bevalling werd direct ingeleid door middel van een ballonnetje, waarna we onze intrek namen op een ‘suite’. De rest van de dag bracht ik hier door, terwijl mijn vriend thuis wat spullen ging halen. Ik maakte kennis met een aantal artsen, verpleeg- en verloskundigen. Met één van hen sprak ik mijn bevalplan door en ze verzekerde me dat ze zouden kijken wat er nog mogelijk was van mijn wensen.

De volgende dag na het ontbijt checkte een arts of het ballonnetje zijn werk had gedaan. Ik zat op twee centimeter ontsluiting en besloot medicijnen aan te nemen om mijn baarmoedermond verder te verweken. De baby mocht van mij wel komen! Vanwege covid mocht mijn vriend slechts één keer per dag de kamer verlaten en hij besloot nog even naar buiten te gaan nu het nog kon. In die tijd zou ik op m’n gemakje gaan douchen.

Eenmaal in de douche overviel het nare gevoel van de dag ervoor me weer. Ik droogde me snel af en kroop terug op m’n bed om de verpleging te bellen. Vrijwel meteen stonden er een stuk of drie mensen in mijn kamer. Een van de artsen vroeg waar mijn vriend was en ik vertelde dat hij zo terug zou zijn. ‘Ik ga hem toch even bellen… Hoi Kevin? Zou je nu terug kunnen komen alsjeblieft, het gaat niet zo goed met je vrouw.’

Vliezen breken in de OK

Na zijn terugkeer werd ik met bed en al naar een verloskamer verplaatst. Een team van acht man in de kamer, allerlei infusen die aan me werden gehangen, een bloeddrukmeter om. Toen werd het een lange waas van weeën opvangen. Ik hield mijn ogen de hele tijd gesloten. Rond een uur of acht – we waren tegen twaalf uur ‘s middag de verloskamer opgekomen – had ik volledige ontsluiting.

Niet lang daarna voelde ik mijn vliezen breken. Na een check bleken ze slechts gescheurd te zijn. De gynaecoloog wilde dat ze volledig zouden breken, echter lag de baby nog zo hoog in mijn buik dat het gevaar bestond dat de navelstreng uit zou zakken. In dat geval zou de baby gelijk gehaald moeten worden. Daarom werd het besluit genomen om de vliezen te breken in de OK. Dan waren we in ieder geval alvast op de goede plek.

We vertrokken vrij snel. Ik kreeg een handdoekje op mijn ogen om me te beschutten voor het felle licht op de gang. Op het bed ging ik het hele ziekenhuis door. Lift in, lift uit, door allerlei gangen, tot we eindelijk in de OK waren. Nog steeds had ik het handdoekje op mijn gezicht. Ik schoof van mijn bed op de ‘snijtafel’ en kreeg een wit laken over me heen. De gynaecoloog nam plaats tussen mijn benen en begon de vliezen te breken. Het voelde alsof ze met een breinaald in me aan het porren was. Vreselijk, maar met succes. De navelstreng bleef zitten en we konden terug naar de verloskamer.

Morfine

Op de verloskamer ging ik door met weeën opvangen. Na een uur kreeg ik morfine aangeboden, zodat ik een beetje rust zou kunnen pakken tussendoor. Ik was inmiddels op het punt dat ik het graag aannam. En het deed me goed. Ik voelde me een beetje wappie en viel na verloop van tijd zelfs in een soort van slaap tussen de weeën door. En ondertussen bleven de weeën komen, maar de indaling van de baby en persdrang bleven uit.

Na nog een uur of twee kwam iemand aan me vragen of ik het wilde proberen met weeënopwekkers. Ik twijfelde en vroeg hoe lang dat nog moest duren. ‘Dat kunnen we twee uur proberen.’ Ik vroeg of het niet sneller kon. ‘Nee.’ ‘Nou oké, doe maar dan.’ Ze werden aangesloten en langzaamaan verhoogd. De weeën werden steeds heftiger en heftiger. Ze gingen dwars door de morfine heen. Van rust was geen sprake meer, ik had continu pijn. Het voelde alsof mijn baarmoeder in de fik stond.

Bevallen met zwangerschapsvergiftiging

De twee uur gingen voorbij. Geen persdrang, geen indaling. ‘Je mag zo gaan persen, als ik de morfine uit heb gezet.’ Wat?! No fucking way. Ik begon te huilen en voelde me alsof ik in duizend stukken brak. De gynaecoloog toucheerde me nog een keer. Dit deed zo verschrikkelijk veel pijn dat ik lag te kronkelen op bed. ‘Dit gaan we je niet aandoen.’ zei ze, ‘Het wordt een keizersnede.’ Wat een opluchting. Op dit punt wilde ik alleen maar dat het over was en dat mijn baby eindelijk uit me gehaald zou worden. De weeën waren zo intens nu. Iedere keer hels, en vooral omdat ik wist dat ze nergens meer toe zouden leiden.

Na wéér die tocht door het ziekenhuis, kroop ik in de OK voor de tweede keer van mijn bed naar de snijtafel. Ik ving nog een paar verschrikkelijke weeën op en werd intussen klaargemaakt: blauw hemd aan, buik ontsmet, scherm voor mijn gezicht. En toen kreeg ik te horen dat een ruggenprik niet mogelijk was en ik onder narcose zou worden gebracht. In verband met de HELLP had ik een laag niveau bloedplaatjes en kon mijn bloed moeilijk stollen. Hierdoor was een ruggenprik gevaarlijk. Ik kreeg een kapje op, telde tot 10 en was weg…

‘Je hebt een zoon.’

Een paar uur later gingen mijn ogen weer open en was ik totaal gedesoriënteerd. Ik zag een verpleegster en een OK-broeder die bezig was met mijn infusen. ‘Je hebt een zoon’ zei hij. Tot dat moment wist ik het geslacht van ons kindje nog niet. En ik kan je vertellen – dit was een erg botte manier om daarachter te komen. Het pijnlijkste punt van mijn trauma.

Er gingen allerlei gedachten door mijn hoofd: ‘Ik heb een zoon? Was ik aan het bevallen dan? Wat is er net gebeurd?!’ Ik vroeg aan de verpleegster waar mijn vriend was en of ze hem kon halen. Niet veel later kwam hij binnen met Faber en waren we voor het eerst met z’n drieën.

Instinctief wist ik direct: hij hoort bij mij. Ik wist wat voor moeder ik wilde zijn en kon dit ook dankzij mijn drive én het overlevingsmechanisme waar ik al mijn hele leven zo bekend mee was: ‘Ik ben sterk en ik kan dit wel aan.’ Pas veel later ontdekte ik de daadwerkelijke impact die mijn bevalling op mij had gehad. Dankzij een speciaal geboortetrauma hersteltraject lukte het mij om alles te verwerken – met ditzelfde traject help ik andere moeders nu – en op een diepere laag te verbinden met mijn zoontje. Ik bloeide helemaal op als moeder en het was dan ook snel zeker dat er nog een tweede kindje zou komen.

Hulp na een traumatische bevalling

Het eerste jaar na de geboorte van mijn zoon heb ik ervaren hoe weggedrukt verdriet en schuldgevoel over mijn bevalling ervoor zorgde dat ik mijn hart niet volledig kon openen. Échte verbinding met hem voelen lukte pas nadat ik mijn bevaltrauma had verwerkt. Deze ervaring was de aanleiding om mij om te laten scholen tot geboortetrauma therapeut. Nu help ik andere moeders om hun bevallingstrauma te helen, zodat ook zij ondanks een slechte start tóch die diepe verbinding met hun baby/kind kunnen ervaren. Dit is zo ontzettend belangrijk voor zowel moeder als kind.

Wil je meer weten over wat ik doe, neem dan een kijkje op mijn website of Instagram. Volgende week deel ik het bevallingsverhaal van mijn dochter, een compleet andere ervaring.

Meer lezen?
Mijn verhaal: zwangerschapsvergiftiging tijdens een tweeling-zwangerschap
“Meer onderzoek naar zwangerschapsvergiftiging is nodig”