HG-zwangerschap ervaring
28/10/2022

Mijn verhaal: “Ik heb ons kindje met zo veel liefde gedragen, maar wat was het intens, heftig en bovenal zwaar”

Marjolein blikt terug op haar zwangerschap die werd overschaduwd door HG, ofwel hyperemesis gravidarum. “Ik was op, mentaal en fysiek. Het schoot dan ook regelmatig door mijn gedachte dat ons kindje er gewoon uit moest. Maar ik zette door en bleef vechten. Want dit wondertje was zo gewild.”

“Met een lach en met een traan kijken we naar de zwangerschapsfoto’s terug. De positieve zwangerschapstest zorgde bij ons voor intense blijdschap. Na onze vakantie bleef ik last houden van mijn borsten. Omdat ik een onregelmatige cyclus had ging er geen belletje rinkelen. Dit had ik wel vaker in de aanloop naar mijn menstruatie toe. Mijn man bleef er heilig van overtuigd dat ik zwanger kon zijn, dus ik deed de dag na mijn verjaardag een test. Die had niet lang nodig want na drie seconde verschenen er al twee streepjes in beeld. Ik was zwanger!

Na een week begon de rollercoaster

Er was een klein wondertje op komst, alles waar wij van droomde. Papa en mama worden was een life goal, maar al snel volgde er een enorme rollencoaster. Na één week genieten van het idee dat we zwanger waren begon ik met overgeven. Ik dacht nog bij mezelf ‘Ah dit is die zwangerschapsmisselijkheid waar iedereen het over heeft’. Al een paar dagen kwam er meer uit mijn lijf dan dat er in ging. Hmm, misschien heb ik toch een buikgriep opgepakt van mijn werk? Daar heerste dat enorm.

Na een week lang niks binnen krijgen en blijven overgeven was het tijd om aan de bel te trekken. Gemberpillen moesten me gaan helpen, zei de huisarts. Helaas kwamen deze gemberpillen ook net zo hard weer naar buiten. Na nog een week aantobben en van het kastje naar de muur gestuurd worden, was ik het zat. Na veel gedoe mocht ik naar het ziekenhuis. Toen bleek dat ik hyperemesis gravidarum had, oftewel overmatig overgeven.

HG-zwangerschap

Ik was zes weken zwanger en de wc-pot en emmer bleken mijn grootste vriend én grootste vijand. Het ziekenhuis werd een onderkomen waar alle verpleegkundige op een gegeven moment wisten wie ik was. Uitdroging was onvermijdelijk en zelfs bijvoeding als redmiddel was niet de oplossing. De kilo’s vlogen eraf en mijn fysieke toestand ging achteruit. Het werd overleven in plaats van leven. Naar de wc gaan voelde als een marathon. Hijgend plofte ik weer mijn bed in en werd ik weer toegestopt door mijn man. Nog even slapen, dan voel ik de pijn en het verdriet niet.

Er was nog maar één optie om dit vol te houden: sonde voeding. Ik zag er totaal niet tegen op, omdat ik in mijn pubertijd ook eens sondevoeding heb gehad. Uit ervaring wist ik dat dit mij beter zou gaan maken. Niks bleek minder waar helaas. Op de tweede dag voelde ik me beroerder en beroerder en dat ding in mijn neus en keel deed pijn. ‘Nog even volhouden meis’, ‘Het is echt beter zo’ en ‘Je ziet er al veel beter uit na één dag voeding’ waren bemoedigende woorden. Voor mijn gevoel klopte het niet. Het ging niet. Toen ik naar de wc wilde omdat ik heel nodig moest voor een grote boodschap, werd het de donkerste dag van mijn zwangerschap. Staand in de woonkamer spuugde ik de vloer onder en komt het er ook van onderen uit. Wat voelde ik mij klein.

Was dit nou zwanger zijn? Moest ik hier nou van genieten ? Ik kon niet meer. Ik was op. Één ding was zeker, die sonde gaat eruit. Toen bleek dat de sonde mijn slokdarm en maag kapot had gemaakt. De sonde zat onder het bloed en de uren erna bleef ik maar bloed braken. We mochten weer een rondje ziekenhuis. Ik kreeg een infuus en er werd me verteld dat ze verder niks konden doen. De tranen bleven maar stromen. Ik was op, mentaal en fysiek. Het schoot dan regelmatig door mijn gedachte dat dit kind er gewoon uit moest. Maar ik zette door en bleef vechten. Want dit wondertje was zo gewild. Ik kon het niet weg laten halen. Onze droom moest werkelijkheid worden.

HG-zwangerschap: intens, heftig en zwaar

Ondanks dit alles mis ik soms het gekriebel in mijn buik en het nooit alleen te zijn. Zal ik dit ooit nog mee maken? Ik heb een kans van 89% dat het bij een volgende zwangerschap net zo gaat of zelfs erger is. Moeten we dit straks nog een keer willen? De droom van een groot gezin, de achterbank vol, is niet meer vanzelfsprekend geworden. Het is een vraag, een donkere vlek in de toekomst. Ik heb ons kindje met zo veel liefde gedragen maar wat was het intens, heftig en bovenal zwaar.

Ik ben zo dankbaar voor de mensen die om ons heen stonden en ons opvingen. Die ervoor zorgden dat het huis werd stofgezogen en dat er werd gedweild. Dat de was werd gedaan. Dat er avondeten in de koelkast stond voor mijn man na een lange dag werken. Maar bovenal dankbaar voor hem aan mijn zij. Die ervoor zorgde dat mijn emmer (ook al was het de zoveelste keer midden in de nacht) werd geleegd. Dat ons bed weer werd verschoont als ik een keer te laat was. Machteloos toe kijken hoe je vrouw aan het overleven is. Dat was alles behalve makkelijk. Natuurlijk ben ik ook ontzettend dankbaar voor ons meisje. Ze was zo welkom. Wat genieten we nu van jou in onze armen. Je maakt ons elke dag zo gelukkig. Voor alle mama’s met een HG-zwangerschap: jullie kunnen het! Hou vol, er komt uiteindelijk licht in de tunnel.”

Meer lezen?
Extreme zwangerschapsmisselijkheid: wat is hyperemesis gravidarum (HG)?
Extreme zwangerschapsmisselijkheid: Saonah lijdt aan HG
Momtalk: Frederique

Gratis een wekelijkse update?

How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen