Momtalk: Frederique

Frederique (’88) heeft een juridische achtergrond, werkt als copywriter en marketeer, is actief op social media en is momenteel 26 weken zwanger. Ze woont met haar man sinds een half jaar nabij Arnhem in een huis dat ze samen volledig aan het renoveren zijn. “Doordat ik weet hoe ongelooflijk beroerd ik me als zwangere vrouw kan voelen, waardeer ik nu de kleine dingen des te meer. Niet hetgeen je koopt of krijgt voor je kindje, maar hetgeen je allemaal weer kunt voelen en kunt doen wanneer je gezond bent.”

Wilde jij altijd al moeder worden?

“Als jong meisje had ik niet per se de ambitie om moeder te worden, maar wel de wens om een eigen gezin te hebben. Een veilige plek voor mezelf te creëren, met een man en kinderen om ons heen. Niet zozeer het moederschap, maar met name het ouderschap trok me aan. Toen ik mijn man leerde kennen had ik wel heel snel het gevoel: dit is het, met jou wil ik een gezin. Uiteindelijk duurde het nog wel een jaar of zeven voordat we er beide aan toe waren.”

Wanneer besloten jullie daar echt voor te gaan?

“Bij mij begon het rond mijn dertigste te kriebelen. We woonden destijds veel Amerika, zonder eigen huis en altijd in kleine appartementen. Ik drukte die kriebels weg, het was niet het juiste moment. Toen we een tijdje later samen in San Francisco waren, ik herinner het me nog heel goed, begon mijn man er ineens uit zichzelf over. We besloten om samen te gaan kijken hoe we wat meer stabiliteit in ons leven konden krijgen. In die zin heeft Corona wel geholpen: ineens was het klaar met het heen en weer vliegen tussen Amerika en keken we naar plekken om ons in Nederland te vestigen. Toen dat allemaal wat duidelijker werd, zijn we begonnen met proberen.”

Je vertelde dat jouw eerste zwangerschap een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was, hoe heb je dit ervaren?

“Al na vier weken kwamen we erachter dat ik in verwachting was. We waren allebei door de dollen heen. We waren zo gelukkig en verheugden ons op alles wat er komen ging. Ongeveer één week later had ik voor het eerst bloedverlies, eerst een klein beetje, daarna grotere stolsels. Mijn verloskundige verzekerde me dat dit normaal was en dat ik me hierover geen zorgen hoefde te maken. Toen ik echter plots met 8,5 week een extreme pijn rechts onderin mijn buik kreeg en ik niet meer kon opstaan, wist ik dat er iets aan de hand was. In eerste instantie dacht ik nog aan een blindedarmontsteking. Ik had weleens gelezen over een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, maar hoe klein was de kans dat dit ons zou overkomen? Die avond werd de pijn rechts onderin mijn buik zo hevig dat de verloskundige me met spoed naar het ziekenhuis doorverwees. 

In het ziekenhuis aangekomen kon de co-assistent tijdens de echo niets vinden. Ik weet nog goed hoe in shock we allebei waren, hoe kon er niets te zien zijn, helemaal niets? Even later kwam een gynaecoloog erbij en die was vrij duidelijk: ‘mevrouw, kijk, u baarmoeder is leeg.’ Ik weet nog goed dat ik toen instortte. Ik had me zo groot gehouden, maar dit was de druppel. Ik was toch zwanger, ik had me het toch niet ingebeeld? De gynaecoloog liet me zien dat de zwangerschap zich in de eileider bevond, inderdaad de rechtereileider, daar waar ik de helse pijn voelde. Er werd samen met ons besloten om het afwachtend beleid te gaan toepassen. We zouden de eileider niet direct weghalen, maar wachten of mijn zwangerschapshormonen vanzelf zouden dalen. 

In die weken daarna was ik meerdere keren per week voor controles in het ziekenhuis. Ik had ondanks alle pijnstilling veel pijn, en moest veel bedrust nemen. Die weken hierna waren bizarre weken. Mijn lichaam was zich aan het klaarmaken op wat er dus niet zou komen: mijn baarmoeder groeide, mijn borsten groeiden, ik was misselijk. Ik wilde afscheid nemen van deze zwangerschap, maar met de signalen die mijn lichaam me gaf was dit zo moeilijk. Ik was volop zwanger. Het was emotioneel gezien een heel zware tijd. Omdat ik juist mijn familie en vrienden nu zo nodig had, besloten we hen in te lichten. Dat luchtte enorm op, mijn man en ik stonden er niet meer helemaal alleen voor en het was niet langer geheim. 

Na de constatering van de buitenbaarmoederlijke zwangerschap, stopte ik abrupt met mijn werk en het bijhouden van mijn social media. Hoewel ik altijd heel open en eerlijk ben op social media, moest ik dit keer echt even offline. Ik kon het fysiek en mentaal niet aan om door te blijven werken en eerlijk te blijven. Maar naarmate de weken verstreken, groeide bij mij de drang om erover te delen. Ik weet dat veel vrouwen er pas voor kiezen om zoiets met de buitenwereld te delen als ze eenmaal weer in verwachting zijn of zelfs hun kindje al is geboren, maar ik wilde er nu al eerlijk over zijn. Ook al lieten we daarmee aan iedereen weten dat we inderdaad bezig waren met een kindje te maken, voelde die openheid vooral bevrijdend en haalde ik steun en support uit de gesprekken met andere moeders.” 

Wanneer voelde het oké om het weer te proberen?

“Na die buitenbaarmoederlijke zwangerschap was mijn eerste gevoel dat ik voorlopig even helemaal niet weer wilde proberen om zwanger te worden. Ik schrok van hoe mijn lichaam reageerde op de zwangerschap die er niet mocht zijn. Gelukkig kreeg ik letterlijk de tijd van mijn lijf om het te verwerken, want het duurde heel lang voordat het zwangerschapshormoon uit mijn lichaam was verdwenen. Na een maand of vier, vijf, kwam mijn menstruatie weer op gang. Het voelde toen alsof mijn lijf me weer een groen licht gaf. Ik wilde nog minimaal één cyclus wachten, maar werd onverwacht toch weer zwanger. Deze zwangerschap mondde helaas uit in een miskraam. Ik denk dat het emotioneel gezien toen voor mij, voor ons, scheelde dat we al een slag om de arm hielden, we durfde niet uitbundig blij te zijn na de test. Het bleef enorm verdrietig en moeilijk te verkroppen, maar we hielden er denk ik toch al soort van rekening mee dat het weer mis zou kunnen gaan.”

Daarna volgde gelukkig weer snel een positieve zwangerschapstest?

“Toen we twee maanden later voor de derde keer een positieve test in handen hadden, durfden we allebei weer nauwelijks echte blijdschap toe te laten. Pas toen ik voor de vroegtijdige echo van 6 weken geen bloedverlies had gehad en de gynaecoloog me in het ziekenhuis kon verzekeren dat deze zwangerschap in de baarmoeder zat, durfden we het te gaan geloven. 

Niet veel later werd ik misselijk. In eerste instantie bij bepaalde geuren, als ik iets te eten had gemaakt had ik er daarna meestal geen trek meer in. Het werd met de dag erger. In het begin haalde ik nog wel de toilet om daar over te geven, maar na een tijdje kon ik geen stap zetten zonder te spugen. Bij iedere hoest of niest gaf ik over. Ik viel steeds meer af en maakte me enorme zorgen om ons kindje: kreeg zij wel genoeg binnen als ik niet eens een slok water binnen kon houden? De adviezen over de hele dag en nacht door kleine beetjes eten, gember en droge crackers bleven binnenkomen, maar dat haalde natuurlijk allemaal niets uit. Ook onze verloskundige had niet door hoe erg de situatie was. Hoewel we aandrongen dat de controles bij ons thuis plaatsvonden, omdat ik anders onderweg en in de spreekkamer alleen al tien keer zou spugen, moest ik toch gewoon daarnaartoe komen. De kilo’s vlogen eraf, ik werd steeds verwarder. 

We hadden nog steeds niemand verteld dat we in verwachting waren, maar hadden rond de jaarwisseling wel wat familie dingen op de planning staan. Hoewel het weer niet de setting was waarin we hoopten onze zwangerschap te delen, besloten we het wel te vertellen, zodat ik in ieder geval nog even mee kon en me daarna kon terugtrekken op de bank en bij de wc. De blijdschap van de zwangerschap vanuit familie vond ik fantastisch herinner ik me nog, maar ook heel dubbel, ik was immers zo ziek. Rond de 10 weken werd mijn situatie steeds zorgelijker en kwam er ook vanuit mijn familie wat druk om in actie te komen. Ik had op dat moment zelf niet meer de kracht om de regie over mijn leven te nemen, ik was echt van moment tot moment aan het overleven. Mijn man en familie bleven aandringen dat er hulp moest komen, uiteindelijk stuurde mijn huisarts me met een dramatische ketonentest door naar het ziekenhuis. Toen drong het eigenlijk ook pas tot me door hoe ver heen ik was. In het ziekenhuis bleek dat ik ernstig uitgedroogd. Ik kreeg de diagnose HG (hyperemesis gravidarum, extreme zwangerschapsmisselijkheid, red.) en moest met spoed worden opgenomen. 

In het ziekenhuis lag ik aan het infuus en sliep ik vooral veel. Op de eerste dag kwam de gynaecoloog langs en maakte een echo. Ik weet nog dat ik naar die echo keek, maar niet eens meer besefte dat dat mijn kindje was, dat ik zwanger was. Zo verward was ik. De tweede dag kwam hij weer langs. ‘Volgens mij ben je nu wat helderder, zullen we nog eens kijken naar je kindje?’ Van die echo herinner ik me meer. Ik heb goede ervaringen in het ziekenhuis. Ze waren heel erg begripvol en namen mijn klachten serieus. Er werd niet meer geopperd een droog crackertje te eten. Ik herinner me ook dat ik zo blij was dat er daar een rolstoel voor me was, om toch een beetje te kunnen bewegen, zonder dat te veel inspanning en dus zonder continu over te geven. 

Na vijf dagen mocht ik naar huis, ik was genoeg aangesterkt. Helaas volgde na anderhalve week thuis weer zo’n crisis-moment. Ik lag alleen maar in bed in een donkere kamer – iedere prikkel zorgde voor een spuug-reflex bij mij – en ik hield weer niks binnen. Gelukkig werd er toen andere medicatie voorgesteld. Die sloeg veel beter aan, waardoor het overgeven een beetje werd onderdrukt. Ik viel nog steeds af, maar ik hield in ieder geval een paar slokjes water binnen. 

Hoewel veel mensen in onze omgeving heel begripvol waren, bleef er ook veel onbegrip. Ik had wel contact met mijn vriendinnen, maar de meeste hadden niet door hoe ernstig de situatie was. Een vriendin kwam eens op bezoek en trof mij verward aan bij de voordeur. Daar schrok ze zo van, dat ze eigenlijk niet binnen wilde komen. Veel mensen begrepen ook niet dat ik moeilijk van mijn zwangerschap kon genieten. Ik was letterlijk alleen maar bezig met de dag doorkomen. Er waren weken waarin ik niet eens buiten kwam. Toen het sneeuwde in februari waren de mensen om me heen blij, schaatsen, een sneeuwballengevecht. Ik herinner me dat ik in tranen uitbarstte toen ik me even goed genoeg voelde om in de rolstoel te gaan zitten, maar we geen stap vooruit kwamen met dat ding. Door de frustratie gaf ik over. Ik ging maar weer in bed liggen, lichten uit, een bakje naast mijn bed, de dag doorkomen

Persoonlijk had ik wel eens van HG gehoord voordat ik zwanger was, maar wat het precies was en hoe intens het je leven op zijn kop kon zetten, dat wist ik niet. Ik kende natuurlijk het fenomeen zwangerschapsmisselijkeheid en wist ook wel dat er verschillende gradaties waren: een beetje misselijk in de ochtend, een keertje spugen in de ochtend, misselijk en af en toe spugen en misselijk en de hele dag door spugen. Hoewel ik in die hoogste categorie viel, besefte ik ook niet direct dat ik actie moest ondernemen. Ook niet toen ik kilo’s verloor, ook niet toen ik verward raakte. Ook niet toen ik veel afviel, ook niet toen ik verward raakte. Mogelijk kwam dit ook doordat er vanuit mijn verloskundigenpraktijk steeds de reactie kwam dat het normaal was wat ik had en doormaakte. De baby zou echt wel pakken wat hij nodig had, desnoods uit mijn vet- of spierweefsel. Met 12 weken zou het over moeten zijn werd mij verzekerd. Ik had zelf wel vaak twijfels, maar goed dit was mijn eerste echte zwangerschap. Ik vertrouwde op de kennis en kunde van mijn hulpverlening. Pas toen ik in het ziekenhuis terecht kwam en de diagnose HG werd gesteld, kwam er ook vanuit mijn verloskundigenpraktijk meer begrip en stonden ze daarna ook echt voor ons klaar.” 

Wanneer ging het eindelijk beter met je?
“Toen ik ruim 18 weken zwanger was werd het eindelijk beter. Ik herinner me hoe ik naar buiten liep en op een stoeltje ging zitten in de zon en luisterde naar de vogels. Eerder waren al die prikkels veel teveel, maar nu kon ik er even 10 hele minuten van genieten. Het leek erop dat mijn hormonen iets aan het afvlakken waren en dat was echt zo’n fijn moment. Even daar kunnen zitten, even niet bezig zijn met waar ik moest overgeven. Daarna volgde het moment dat we mijn buikje konden zien, en de kleine wat begon te trappelen, dat deed me mentaal gezien zoveel goeds. Ondanks de misselijkheid was er nu iets tastbaars wat zo waanzinnig gewenst was, de schopjes gaven echt weer wat licht aan mijn leven. Ik wist nu echt waarvoor ik het deed en ik had er vertrouwen in dat ik deze zwangerschap zou gaan doorstaan, zo nodig met deze misselijkheid en het vele overgeven tot het einde.

De afgelopen weken hebben veel impact gehad op mijn lichaam en daarvan moet ik nu herstellen. Mijn vetmassa en spieren zijn afgebroken, alle voedingsstoffen die er waren gingen naar het kindje in mijn buik. Ik geef nog steeds wel over, maar het is wel echt minder geworden. Ik voel me echt dankbaar dat de HG is afgenomen. Ik kan inmiddels weer gaan en staan waar ik wil, een trap oplopen lukt weer, maar ik moet wel echt opletten dat ik niet te enthousiast wordt. Sinds de opname in het ziekenhuis met 10 weken, begon ook onze verbouwing en al die tijd heb ik me daar nauwelijks tegen aan kunnen bemoeien. Inmiddels zitten we in de laatste fase ervan en het voelt wel echt alsof ik me nu nog dubbel en dwars daar tegenaan wil bemoeien. Ook om mijn man wat te ontzien die het ook zwaar heeft gehad als mantelzorger, bouwopzichter en als fulltime werkende. Ik merk wel dat als ik nu teveel doe, ik wel weer terug bij af raak en ik plots meer de hele dag aan het spugen ben. Het is dus echt iets om alert op te blijven en netjes mijn medicatie te blijven gebruiken. Zo houdt ik het zoveel mogelijk onder controle.”

Is er ook al meer ruimte om te genieten?

“Het is een gek idee dat ik al over de helft ben van mijn zwangerschap, maar deze voor mijn gevoel nauwelijks heb meegemaakt. Doordat weet hoe ongelofelijk beroerd ik me kan voelen, geniet ik nu van alle kleine dingen. Niet van de dingen die je koopt of krijgt voor de baby, maar van het feit dat ik gezond ben. Het blijft wonderlijk hoe je lichaam een mensje groeit. HG helpt me ook om andere dingen te kunnen relativeren: de rugklachten kan ik er nu bij hebben, ik weet immers wat ik eerder heb meegemaakt. Gas terugnemen is echter wat minder eenvoudig dan eerst, juist omdat ik voor mijn gevoel al zoveel heb stilgelegen en gestreden. Nu wil ik weer leven, groeien en plezier hebben van het wonder dat in mijn buik groeit.”

Heb je er bewust ook langer mee gewacht om je zwangerschap op sociale media te delen?

“Absoluut. Ik wilde het natuurlijk al wel langer delen, maar ik bleef zo lang nog steeds dagelijks spugen. Als we het zouden aankondigen, dan wilde ik me ook fit genoeg voelde om de felicitaties in ontvangst te nemen, om de blijdschap die ermee gepaard zou gaan ook zelf 100% te voelen. Inmiddels kun je ook echt niet meer om mijn buikje heen, dus het is ook wel heel leuk om die gewoon te showen. Ik ben er heel erg trots op.”

Ik wil ook graag mijn ervaring met HG delen. Ik heb gemerkt dat er nog steeds zoveel onbegrip is. Ik denk dat het heel belangrijk is dat ook partners, ouders, schoonfamilie en vriendinnen meer leren over HG, over wanneer je aan de bel moet trekken. Los van het lichamelijke aspect is het ook belangrijk om stil te staan bij het mentale aspect. Hoe schuldig je je kunt voelen als iedereen om je heen blij en gelukkig is en jij alleen maar aan het overleven bent en bang bent dat je je kindje zoveel tekort doet.”

Waar kijk jij het meeste naar uit als jullie dochter er straks is?

“Ik kan me soms nog steeds nauwelijks voorstellen dat ze er straks is. Ik realiseer me nu soms pas: er komt echt een kindje en ze komt sneller dan ik denk. Ik kijk ernaar uit om mijn man met onze dochter te zien. Ik kan nu al huilen bij het idee hoe lief hij voor haar gaat zijn, hoe hij gaat groeien in zijn vaderrol. Ik kijk er ook naar uit om haar te leren kennen, op elkaar ingesteld te raken. Om met z’n drieën een gezin te vormen. Mijn eigen familie, waar ik vroeger al naar verlangde, straks werkelijkheid te zien worden.”