Mijn verhaal: “Jasmijn krijgt een operatiejasje aan en ineens is het echt”

Annemee, moeder van Luca en Jasmijn, deelt op How About Mom haar verhaal over de ziekte van haar dochter. En vooral de onzekerheid en emoties die dit met zich meebrengt voor Edwin en Annemee als ouders. Deze week: “Jasmijn kreeg een operatiejasje aan en op dat moment werd het ineens even heel echt. Ik kreeg het benauwd en voelde ineens even een weerstand.”

De dag is aangebroken: de kijkoperatie van Jasmijn vindt vandaag plaats. De dag van te voren werden we gebeld en moesten we ons om 10 uur melden in Nijmegen op de kinderafdeling. We hadden eigenlijk een hotel overnachting geboekt omdat we bang waren dat we echt heel vroeg moesten melden, maar dit was nu niet het geval. We besloten het te annuleren zodat het voor Luca ook wat rustiger zou zijn.

De avond ervoor was echt slopend voor mezelf. Angst en zenuwen wisselden elkaar af en er gaan onbewust toch allemaal scenario’s door je hoofd. Vooral omdat we eigenlijk helemaal niet weten wat ze gaan zien en of ze de gel wel kunnen inbrengen in de urineleider. De nacht was kort en met een paar uur slaap maakten we de kids klaar en brachten we Luca naar mijn ouders. Wij reden door naar Nijmegen en waren daar mooi op tijd.

Ik krijg het benauwd en voel even weerstand

We liepen door alle gangen en routes die daar zijn naar de kinderafdeling en meldden ons daar aan. We werden vrij snel opgehaald en kwamen op een zaal waar meer kinderen komen te liggen die een operatie krijgen. Jasmijn moest vanaf 00:00 nuchter zijn dus dit was ook wel spannend. We hoorde daar dat de operatie ongeveer om half 1 zou zijn. Dit was dus nog een beste poos wachten. Jasmijn deed het eigenlijk heel goed en heeft zelfs nog even geslapen.

Tegen 12 uur kwam de verpleegkundige en zei dat we nu al mochten klaarmaken en mee mochten gaan voor de operatie. Jasmijn kreeg een operatie jasje aan en op dat moment werd het ineens even heel echt.
Ik kreeg het benauwd en voelde ineens even een weerstand. Alles in me zei ‘nee dit gaan we niet doen, dit kan niet bij zo’n klein meisje’. Maar het moet en dat weet ik ook.

We liepen mee naar de operatiekamers en daar nam Edwin afscheid en ik mag mee met Jasmijn totdat ze onder narcose gaat. Ik krijg een pak aan en mijn haar moet in een netje. Alles zo steriel mogelijk. Ik voel me licht in me hoofd doordat ik niet heb kunnen eten van de zenuwen en ben nog even een seconde bang dat ik straks ineens flauw val. Maar nee, ik wil en ga mee met haar.

Een heel klein operatietafeltje

We komen in een ander kamertje en daar worden we opgehaald door degene die de narcose gaat uitvoeren. Ze bereid me voor dat er heel veel mensen staan en ik daar niet van moet schrikken. Dan komen we op de operatie kamer en zie ik meteen een heel klein operatietafeltje met allemaal beugels en steunen. Ik voel me zo bang en wil haar het liefst vast houden en weer mee nemen naar buiten!

Ze pakken een kruk voor mij en ik mag Jasmijn vast houden. Allemaal mensen stellen zich aan me voor maar het gaat totaal langs me heen. Dan komt er een jong meisje aan en legt uit dat zij de narcose gaat doen en ik Jasmijn op me schoot mag houden tot ze echt in slaap is. Ze pakt wat speelgoed om Jasmijn een beetje afleiding te geven en dan komt het kapje. Jasmijn begint meteen te huilen en te gillen en ik zie een blinde paniek bij haar. Ik merk dat ze ons beiden in de gaten houden en me meteen een soort van opvangen dat dit niet leuk is, maar wel vaker zo gaat. Gelukkig valt Jasmijn daarna vrij snel in slaap en ze pakken haar uit mijn armen en leggen haar neer op de operatietafel.

Ze zeggen allemaal dat ze goed voor haar gaan zorgen en haar mega goed in de gaten gaan houden. Ik wordt opgevangen door een verpleegkundige en wordt terug gebracht naar de familie kamer waar Edwin nog zit. Ik begin te huilen en merk dat alle spanning er uit komt. De verpleegkundige geeft aan dat de operatie vaak zo’n 20 tot 30 minuten duurt en ze me daarna meteen komen halen en we naar haar toe mogen.

Blij, maar onzeker

De minuten tikken weg, maar het duurt zo mega lang. Na ongeveer 25 min worden we eindelijk opgehaald en we mogen we direct bij haar. Ze is al wakker geworden (vrij snel) en is wat overstuur. Maar wat fijn om haar te zien en vast te houden. Ze geven haar meteen een flesje met glucose omdat ze natuurlijk mega honger heeft. De artsen vertellen ons dat ze het goed heeft gedaan en het nu ook goed doet.

De uroloog komt vrijwel meteen en vertelt ons dat ze goed heeft gekeken en dat de urineleiders van Jasmijn erg diep liggen en dat de plasbuis verkort is. Ze hebben wel de gel in kunnen brengen, maar we zien aan haar houding dat ze zelf ook twijfelt of dit echt gaat werken. Ze begint over de grotere operatie en geeft aan dat er over 6 weken een echo gepland staat en we dan moeten zien hoe het eruit ziet.
Op dit moment ben ik alleen maar blij dat ik haar in mijn armen heb en voel ik even die dankbaarheid. Helaas alleen nog steeds gepaard met onzekerheid.

Jasmijn is stabiel

Jasmijn mag vrij snel weer mee naar de afdeling en krijgt daar een fles. Ze valt nog even in slaap en als ze goed plast mag ze met ons mee naar huis! Daar zijn we zo blij mee.

Rond een uur of 17:00 heeft ze 2 keer geplast en mogen we in principe gaan. We rijden terug en ik zet Edwin en Jasmijn af en ga Luca ophalen. We zijn allemaal moe maar Jasmijn doet het mega goed. Ze slaapt de dagen erna veel. Tot nu toe is ze ‘stabiel’ en lijkt het goed te gaan. We gaan nu weer starten met ‘onderhoudsantibiotica’ en dat is mega spannend, want normaal breekt ze daar doorheen. Ik hou jullie. op de hoogte.

Contact met andere ouders

Als moeder van een ziek kind zou ik zo graag met anderen in contact komen, die een vergelijkbaar traject hebben meegemaakt. Ook hoop ik meer bekendheid te creëeren voor kinderen met nier-reflux en ook voor ouders van deze kindjes. Als ik behoefte heb aan contact met lotgenoten, zullen er vast ook meer zijn? Je kunt me bereiken via mijn Instagram @annemeeee.’

Meer lezen?
Mijn verhaal: ‘En dan stort alles in… We hebben een ziek kindje’
Mijn verhaal: ‘We eisen een second opinion voor onze zieke dochter’