Mijn verhaal: “Vijf maanden na de bevalling heb ik nog steeds een open wond daar beneden”

Van de tweedegraads ruptuur en vaginawand ruptuur na de bevalling merkte Laura niets. Ook niet van het lange hechten achteraf, daarvoor was ze te gelukkig met haar zoontje in haar armen. De nieuwe mama ging er vanuit dat ze na een paar weken wel weer genezen zou zijn (‘dat zeggen ze en lees je overal’), maar niets is minder waar. De hechtingen pakken niet goed, waardoor ze vijf maanden later nog steeds een open wond heeft. Plassen, fietsen en sporten doen daardoor pijn, om over intimiteit maar niet te spreken. Aan How About Mom vertelt ze haar verhaal.

“Op het moment dat je je positieve zwangerschapstest in je handen houdt, midden op de vloer van de badkamer, gaat er van alles door je heen. In de eerste plaats blijdschap. Er groeit een klein wonder in je buik. Vreugdetranen lopen over je wangen. Je kan het bijna niet geloven. Het is gelukt en al zo snel ook. Ik denk aan de mensen waarbij het niet zo makkelijk lukt of soms zelfs helemaal niet. 

Dan komt een nieuwe emotie om de hoek kijken. Spanning. Kan ik het wel, wat gaat er nu gebeuren? En tot slot.. oké ik moet dus ook gaan bevallen. Een soort jeugdangst steekt de kop op. “Ik wil geen kinderen, want dan moet ik bevallen.” En dat is nu dus (met heel veel dank) het geval. 

Gelukkig heb je heel wat maanden om aan dat idee te wennen. Je buik groeit, je hoort het hartje kloppen en voelt de bewegingen in je buik. Wat is het toch een bijzonder proces dat het vrouwelijke lichaam dit kan en dat de baby precies weet wat hij moet doen. 

Een tweedegraads ruptuur

Na 40 weken en een dag, een hypnobirthingcursus verder, beginnen om 4.00 in de nacht dan echt de weeën. 22 uur later om 02.02 midden in de donkere nacht wordt Teun Mielan geboren. Al na 14 minuten persen. Die snelheid zorgt er samen met zijn handje, die als een soort superman omhoog staat, voor dat een grote bevalangst van veel vrouwen, waaronder die van mij, werkelijkheid wordt. Ik ben uitgescheurd. Een tweedegraads ruptuur, nog net niet helemaal uitgescheurd. En een vaginawand ruptuur. Zoals vaak gezegd wordt, al kon ik dat vooraf moeilijk geloven, voelde ik helemaal niks van het uitscheuren. Ook het hechten erna viel alles mee. Het duurde lang en natuurlijk voel je iets, maar je hebt net zoveel pijn ervaren dat je dit er ook wel bij kunt hebben. En hé, je hebt je prachtige wondertje in je armen, een soort natuurlijke pijnbestrijding.

Na verschillende controles ga je naar huis. De grote onderbroek met dik maandverband neem je voor lief en in een rolstoel met de Maxi-Cosi op je schoot word je naar de auto gereden. De week erna geniet je van je kleintje, bezoek en lopen de vreugdetranen, maar ook de tranen van pijn, vermoeidheid en onmacht over je wangen. 

Geen wonder dat het zoveel pijn deed

De verloskundige komt langs voor controles en ook de kraamhulp voert verschillende controles uit. Plassen doe je onder de douche, omdat dat het minste pijn doet. Zitten doe je niet met het meeste plezier. Het doet pijn en je denkt dat het normaal is, want je weet niet beter. Na zo’n bevalling moet het wel kloppen dat je last hebt van een gevoelige onderkant. Na een vermoedelijke blaasontsteking komt de verloskundige nog een keer op bezoek en ziet dat de hechtingen niet hebben gepakt. De wond staat open en de hechtingen staan op hoogspanning. Geen wonder dat het zoveel pijn deed. 

Dat dit ook een mogelijkheid was, had ik niet kunnen bedenken. Hechtingen die niet pakken? Kan dat? De hechtingen worden eruit geknipt en ik hoor dat opnieuw hechten geen goede oplossing is. De wond moet nu van binnenuit gaan genezen. Ik krijg het advies om naar de wond te kijken, zodat ik in de loop van de tijd zal zien dat het beetje bij beetje beter gaat. Want dat het wel even gaat duren krijg ik meteen te horen. Een aantal weken of zelfs maanden. Het is wat het is en uiteindelijk komt het goed denk ik. We kunnen er toch niks aan veranderen. 

“Je hebt pech”

Dat mijn zoontje nu bijna 5 maanden oud is en ik nog steeds met een “open” wond zit daar beneden had ik niet kunnen bedenken. Laten we vooropstellen dat het, vergeleken met de week na de bevalling, al heel wat opgeknapt is. Toch is plassen en dan met name het afvegen nog erg pijnlijk, heb ik al meerdere schimmelinfecties gehad door het wondvocht, kan ik niet fietsen en is zwemmen met mijn zoontje, wat ik vooraf onwijs graag wilde, nog niet mogelijk.

Verschillende keren is er door de verloskundige, de huisarts en gynaecologen naar gekeken. Allemaal met dezelfde conclusie: je hebt pech. We kunnen op dit moment niks doen en zullen moeten wachten tot je lichaam de wond zelf geneest. Beetje bij beetje komen na het verstrijken van de tijd andere vragen in mijn hoofd. Gaat het ooit wel dicht? Stopt het ooit met pijn doen? Hoe zal het zijn als ik ooit nog een keer zwanger mag worden? Gelukkig heb ik de keuze gemaakt om, een tip die ik iedere vrouw in deze situatie zou aanraden, foto’s te maken van de wond. Een beetje gek en ook best naar om te zien, maar dat zorgt ervoor dat je kan vergelijken. Dat je kan zien dat het echt meer dicht gaat. Dat er, hoe klein het verschil soms ook is, echt een keer een einde in zicht zal zijn. 

Ik deel mijn verhaal omdat dit een onderwerp is dat niet vaak besproken wordt. Je leest dit niet als het over inscheuren gaat. Ik merk dat het helpt om te weten dat je ook in deze situatie niet alleen bent. Dat ook dit kan gebeuren en de wond echt steeds meer dicht zal gaan. Want met name in de eerste weken na de bevalling is de hoop daarop ver te zoeken. Als je nu zwanger bent en bang bent voor uitscheuren en mijn verhaal nog meer angst brengt, wees gerust, het hoeft niet zo te zijn. Maar weet dat als het wel zo is en de hechtingen niet pakken, het echt beter zal worden. 

Ik heb er alle vertrouwen in dat het bij mij uiteindelijk goed komt, dat ik over een bepaalde tijd, wie zal het zeggen, met Teun in dat zwembad lig. En wat zal ik daar dan van gaan genieten.”