Mijn verhaal: zwanger en een miskraam op mijn 18e

Zwanger raken en vervolgens een miskraam krijgen terwijl je pas 18 jaar oud bent en in een onstabiele relatie zit. Welke impact heeft dat op je? Vandaag deelt Laura haar ervaring op How About Mom.

Op een jonge leeftijd zwanger raken, terwijl ik nog maar 18 was, was een schokkende ervaring. Ik bevond me in een vaste relatie en woonde bij mijn partner en zijn moeder. Onze relatie was verre van perfect. Het was eerder een tumultueuze aangelegenheid die ik een ‘bad romance’ zou noemen.

Kon ik dit wel aan?

Hoewel we allebei verlangden naar kinderen, bracht de realiteit van een zwangerschap op zo’n jonge leeftijd een golf van onzekerheden en angsten met zich mee. Ik twijfelde over het delen van het nieuws, bang voor de reactie van mijn partner, zijn moeder en zelfs mijn eigen moeder. Wat zouden ze ervan vinden? Zouden we bij elkaar blijven? Kon ik dit wel aan?

Toen ik uiteindelijk de moed verzamelde om het nieuws te delen, was de reactie van mijn partner niet wat ik had gehoopt. Hij reageerde bezorgd, maar zijn eerste gedachte was om het niet aan zijn moeder te vertellen uit angst voor haar boosheid. Zijn reactie maakte me nog onzekerder en een gevoel van eenzaamheid overviel me. Ik voelde me alleen in mijn worsteling.

Gevangen in mijn eigen emoties

De verrassing van mijn zwangerschap werd snel gevolgd door het verdriet van een miskraam. De pijn, het bloedverlies en het zien van het levenloze wezentje was hartverscheurend en onbeschrijfelijk. Ik stond voor de moeilijke beslissing van afscheid nemen en wist niet hoe ik verder moest.

Het gebrek aan steun van mijn partner en de onzekerheid die dat met zich meebracht, zorgden ervoor dat ik mijn gevoelens niet durfde te delen. Ik voelde me gevangen in mijn eigen emoties, mezelf de schuld gevend voor wat er was gebeurd. Maar gelukkig vond ik troost en kracht bij mijn moeder, die altijd aan mijn zijde stond.

Het trauma is nooit volledig verwerkt

Mijn partner en ik hebben nooit echt over deze ervaring gesproken, waardoor het trauma nooit volledig is verwerkt. Ondanks dit alles heb ik altijd een passie gehad voor kinderen, wat me heeft geleid naar een carrière in de kinderopvang. Hier vind ik elke dag troost in het geven en ontvangen van liefde.

Terwijl ik naar de toekomst kijk, hoop ik ooit een partner te vinden met wie ik een gelukkig gezin kan stichten. Maar als dat niet gebeurt, ben ik dankbaar voor de liefde en steun van de mensen om me heen, en voor het geluk dat ik vind in mijn werk.