© 2024 // How About Mom
Berdi Schouten (31) is freelance projectmanager bij een event-, productie- en stylingbureau en de moeder van Billy. Ze is bijna zes jaar samen met René. “Mijn moeder is mijn grote voorbeeld. Ik wilde net als haar een groot gezin, het hele huis vol. Er was altijd drukte en reuring met vier kinderen en regelmatig pleegkinderen thuis.”
Ik ontmoette mijn vriend René via werk en later in de kroeg. Ik kwam erachter dat hij een stuk ouder is, 19 jaar om precies te zijn, maar dat belemmerde me niet om keihard voor hem te vallen. Ik wist ook dat hij al twee oudere kinderen had, maar ik zag dat niet als een belemmering. Als het met ons gevoel goed zat, zou het wel goed komen. Drie jaar geleden besloten we om te stoppen met anticonceptie en daarna te zien hoe het zou lopen. Op Sri Lanka, waar ik een reisje maakte met mijn zakenpartner, kwam ik erachter dat ik zwanger was. Ik was er helemaal niet zo mee bezig, dus stond verbaasd – in de meest hygiënische toilet die ik kon vinden – met een test in mijn handen. Ik heb het nog vijf dagen stil gehouden, tot ik René weer zag op Schiphol. Hij reageerde net zo verbaasd als ik, maar was ook ontzettend blij. Het was een hele leuke aftrap van mijn zwangerschap.
Ik heb zo genoten van het zwanger zijn. Ik voelde me super goed en was ontzettend trots. Ik sportte nog vrij veel en voelde me heel fit en ontspannen. Ik was echt de beste versie van mezelf, grappen we wel eens, en dol op die grote buik. We wisten bewust tot het einde van de zwangerschap niet of we een zoon of dochter zouden krijgen.
Dit bericht bekijken op Instagram
Een paar maanden voor mijn uitgerekende datum, in oktober, gingen we nog op vakantie naar Zuid-Frankrijk. Drie weken rondtrekken met de camper. Ergens halverwege de vakantie begon de rugpijn. Eerst viel het nog mee, maar langzaamaan werd het steeds erger. Ik kon er op den duur niet meer van slapen. Ik gokte dat het misschien een blaasontsteking kon zijn, dus ik ging naar een lokale huisarts. Daar kreeg ik cranberry pillen mee. Die sloegen niet aan en de pijn werd alleen maar heviger. Op een gegeven moment was ik zelfs bang dat het misschien weeën waren! Uiteindelijk besloten we terug naar huis te gaan. René is één ruk van Frankrijk naar huis gereden en meteen door gegaan naar het ziekenhuis. Daar werd ik snel aan de monitor gelegd om weeën uit te sluiten. Uiteindelijk bleek het een nierbekkenontsteking te zijn. Ik kreeg direct een antibiotica kuur, want zo’n ontsteking verhoogt het risico op vroeggeboorte en andere zwangerschapscomplicaties.
Ik had in mijn hoofd dat ik thuis wilde bevallen. Ik woonde destijds in een hofje in Leiden en het leek me zo’n knus idee om in dat huisje ons kindje te baren. Ik was er ook van overtuigd dat ik dat kon. Door mijn ziekenhuisopname kwamen we erachter dat ik drager was van de GBS-bacterie. Door dat virus was ik genoodzaakt om vanaf het moment dat de weeën zouden beginnen naar het ziekenhuis te gaan, omdat ik direct aan het infuus moest (minimaal vier uur voordat de baby geboren zou worden, red.). Ik vond dat een enorme domper: ik had het idee dat ik daardoor mijn eigen bevalling niet meer ‘onder controle’ kon hebben, iets wat ik eerst wel zo voelde. De sturing kwijtraken vond ik het ergste.
Voor René lag er ook een enorme druk op de bevalling. Zijn eerdere twee kids werden geboren na twee zware bevallingen. Het virus dat ik bij me droeg, met de bijbehorende risico’s voor moeder en kind, brengt ook mentale spanning met zich mee. De lolligheid en gekkigheid van de eerste maanden we al snel kwijt. De bevalling werd ineens een serieuze aangelegenheid.
De bevalling duurde eindeloos, ik geloof dat ik al met al drie dagen in het ziekenhuis ben geweest. Ik bleef hangen op bijna zeven centimeter ontsluiting, dus het werd uiteindelijk een keizersnede. Ik had me zo goed voorbereid op de bevalling, boeken gelezen en een cursus bijgewoond, maar eenmaal in het ziekenhuis wist ik niets meer. Ik had een totale black out en het lukte me niet om te ontspannen. Toen de gynaecoloog besloot dat ze onze dochter gingen halen met een keizersnede omdat er geen enkele vordering in zat, vond ik dat prima. De bevalling was totaal het tegenovergestelde van wat ik had bedacht, maar op dat moment was ik er wel oké mee.
Direct na de keizersnede had ik wel een hele nare ervaring. Ik was er net achter gekomen dat we een dochter hadden: mijn gevoel klopte dus toch en ik was er heel blij mee. Maar ik werd direct daarna meegenomen naar de uitslaapkamer, en daar verloor ik mezelf volledig. Ik lag anderhalf uur in die kamer tussen allerlei onbekende mensen en niemand vertelde me iets. Ik heb me toen helemaal leeggehuild. Ik wist niet hoe het met Billy was, waar Rene was, of mijn ouders al op de hoogte waren. Als ik daar nu aan terugdenk voel ik me weer vervelend. Uiteindelijk kwam er toevallig een arts langs die ik kende, en heb ik hem gesmeekt me uit die kamer weg te halen en me naar mijn dochter te brengen.
Dit bericht bekijken op Instagram
Toen kon ik haar eindelijk in mijn armen houden. Het voelde direct vertrouwd. Ik had direct dat moederinstinct: hup, aan de borst met dat meisje. De verpleegkundige vroeg verbaasd of ik dat vaker had gedaan, dat vond ik een leuk compliment.
De bevalling spookt nog steeds weleens door mijn hoofd, dan ben ik op zoek naar antwoorden. Waarom lukte het me niet om de bevalling zelf af te maken? Wat als ik thuis was gebleven, had ik me dan wel genoeg kunnen ontspannen? Was ik te vroeg in het ziekenhuis, kwam het door de antibiotica? Ik weet dat ik mijn best heb gedaan, maar helemaal afgesloten heb ik het niet.
Vanwege mijn keizersnede moesten we nog twee nachten in het ziekenhuis blijven. Ik vond dat heel erg. We besloten mooi ons eigen plan te trekken. Als de verpleegkundige me vertelde dat ik Billy in haar bedje moest leggen, liet ik ze even hun gang gaan en pakte ik mijn dochter daarna weer bij me.
Lichamelijk gezien vond ik het herstel pittig. Het voelt alsof je buik aan je bovenbenen is vastgenaaid. Probeer dan maar eens te gaan staan. Je moet het zes weken rustig aan doen en vooral veel in bed doorbrengen. Dat heb ik, tot mijn eigen verbazing en die van de mensen om me heen, eigenlijk heel goed gedaan. Verder was ik erg eigenwijs. Kwam de kraamhulp aan met van die enorme kraamverbanden, zei ik dat ik aan een gewoon maandverbandje voldoende had. Ik bloedde toch nauwelijks? Dat komt nog wel, zei ze. Nee hoor, zei ik. Haha, dat heb ik geweten.
De kraamtijd vond ik een heerlijke tijd. Thuis was het gezellig, mensen namen eten mee en er waren continu vrienden over de vloer. Dat klinkt misschien druk, maar voor ons voelde dat goed. Ik heb het zelfs tegen de kraamhulp gezegd: je hoeft bij mij de mensen niet naar huis te sturen. Billy wendde er snel aan dat er reuring in ons leven is. Ik zie nu hoe gemakkelijk en flexibel ze is, ze past zich goed aan. Tegelijkertijd heb ik haar ook heel veel veiligheid en geborgenheid gegeven, door haar heel veel bij me te dragen en haar tien maanden bij mij te laten slapen. De borstvoeding ging vanaf dag één goed, dat voelde heel natuurlijk allemaal.
Toen Billy 1 werd keek ik om me heen en dacht ik: dit is precies zoals ik vroeger fantaseerde over het hebben van een kindje. Het moeder zijn is in geen enkel opzicht tegengevallen. Niet de slapeloze nachten, niet de tol op je relatie, niet de stress van met je kindje de deur uit gaan. Nu Billy anderhalf is loop ik er wel tegenaan dat ik echt consequent moet zijn, anders gaat ze met je aan de haal. Het opvoeden begint. Ik zoek de balans en verhouding tussen enerzijds flexibiliteit behouden en tegelijkertijd regels aanleren.
Eindelijk snap ik mijn vriendinnen die zeiden: het wordt alleen maar leuker. Toen Billy een baby was kon ik me niet voorstellen dat er ooit iets leuker zou zijn dan dat. Nu ze anderhalf is en begint met praten, moet ik hen gelijk geven.
Ik heb heel veel vertrouwen in Billy en in ons gezin. Ik heb sterk het gevoel dat het met haar goed komt. Doordat ze mij dat gevoel geeft, kan ik veel dingen loslaten. Ik maak me niet zo snel druk en ben niet snel bang. Ze zal natuurlijk wel eens op haar snufferd gaan, maar daar leert ze ook van. Ik ben niet naïef, maar wel goed van vertrouwen.
Dit bericht bekijken op Instagram
Daar moet ik even over nadenken. Waar haal ik die tijd uit? Op dinsdag gaat ze naar de opvang en heb ik een paar uur de tijd voor het huishouden en de boodschappen en om wat werk te doen. Die dag in de week vind ik erg fijn. Ik ga ook nog steeds met vriendinnen de kroeg in of naar een festival. Dan kan ik mijn leventje thuis echt loslaten, vergeet ik even dat ik moeder ben. Ik moet op zo’n moment om mezelf lachen: het is mij ook gewoon maar overkomen, dat moeder zijn, ik ben nog steeds mezelf.
Wees je ervan bewust dat stoppen met borstvoeding een grote lichamelijke overgang kan zijn. Er vindt dan weer een grote wisseling van hormonen plaats, net als aan het begin van de zwangerschap en na de bevalling. Ik voelde me echt een beetje depri toen ik stopte met borstvoeding, ik wist niet wat ik met mezelf aan moest. De kraamtranen kunnen ook na al die maanden nog komen, als je ze al lang niet meer had verwacht. Ik had daar zelf destijds geen flauw benul van, maar probeer er nu vriendinnen op voor te bereiden.
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom