Momtalk: Marloes

Marloes Korver-Waardijk is diëtist, sportprofessional en Youtuber. Ze beviel in september van Olivia Maria (‘21). Marloes woont met haar man Sven en dochter in Groningen. “Op een gegeven moment trok ik het niet meer: ik was oververmoeid en mentaal gezien op. Toen werd ik echt door mijn lichaam teruggefloten: hey, je bent net bevallen hè?!”

Je bent inmiddels zes weken mama, hoe gaat het met je?

“Ik had van te voren niet verwacht echt een baby-mama te zijn, het leek me eigenlijk pas leuk worden als er enige communicatie is. Ik ben niet de meest geduldige persoon en ben altijd druk bezig. Ik was daarom ook bang dat ik zelfs mijn werk te veel zou gaan missen tijdens m’n verlof. Maar niets is minder waar. Ik geniet er zo ontzettend van. Als ik merk hoe ze niets liever wilt dan bij mij zijn, of als ze op mijn borst ligt te slapen. Daar draait mijn wereld nu om, de rest is ineens onbelangrijk en bijzaak.”

Hoe voel jij je verder?

“Heel goed. Ik heb een hele voorspoedige bevalling gehad waar ik zonder kleerscheuren uit ben gekomen. Ik was al na een dag of twee weer mobiel. De kraamzorg zei: ‘normaal gesproken help ik ook een beetje met aankleden, maar dat is bij jou niet nodig’. Doordat ik me zo snel weer fit voelde, had ik er moeite mee om het rustig aan te doen. Ik had de neiging om tussen de voedingen door direct een wasje te doen of wat op te ruimen, in plaats van zelf even slapen of gewoon wat hangen op de bank. Op een gegeven moment trok ik het niet meer: ik was oververmoeid en mentaal gezien op. Toen werd ik echt door mijn lichaam teruggefloten: hey, je bent net bevallen hé?! Ik blijf het lastig vinden om eraan toe te geven dat je dagindeling wordt bepaald door een baby, vooral als ik voor mijn gevoel te weinig heb gedaan. Bijvoorbeeld nu: Olivia zit in een regeldag en wil om de 1,5 uur aan de borst. Daar zijn we dan zeker veertig minuten zoet mee, dus je begrijpt hoe mijn dag eruit ziet. Ik krijg niets voor elkaar. Ik voel me daar dan schuldig over tegenover mijn man omdat ik vind dat ik wel boodschappen had moeten doen en had moeten koken. Hij vindt het natuurlijk totaal niet erg en doet met liefde de boodschappen en kookt even voor ons. Het zit dus echt bij mij tussen de oren. Ik ben me er in ieder geval al wel van bewust, maar het blijft een valkuil.”

Hoe kijk jij terug op jouw zwangerschap?

“Zwanger zijn is niet mijn grootste hobby geweest, maar ik vond het heel bijzonder om mee te maken. Het was geweldig om haar te voelen en ik vond het fascinerend wat er allemaal in je lichaam gebeurd. Maar als ik eerlijk ben vond ik het ook heftig al die veranderingen. Ik ben altijd bezig met mijn lijf, met gezond eten en sporten en vind het belangrijk om me fit te voelen. Toen ik zwanger raakte, had ik ineens het idee daar geen controle meer over te hebben. Ik kon niet meer sporten zoals ik gewend was, had soms helemaal geen zin om gezond te eten. Ik had er best moeite mee dat ik groter en zwaarder werd. Dat had ik van te voren niet verwacht. Ik snapte mijn vriendinnen niet die het vervelend vonden om aan te komen tijdens hun zwangerschap. Dat hoort erbij toch, wat verwacht je dan? – dat dacht ik. Toen ik het zelf doormaakte begreep ik hoe zij zich voelden. Ik heb dat zelfs nog tegen ze gezegd: ‘sorry, ik begrijp je nu pas’. 

Rond de 16 weken van mijn zwangerschap kwam er een keerpunt. Ik besefte dat ik of mezelf enorm in de weg kon gaan zitten met mijn gedachte of gewoon moest accepteren dat mijn lichaam gaat veranderen en ik er maar gewoon van moet genieten. Uiteindelijk is het allerbelangrijkste dat je een gezond kindje in je buik hebt.”

Was je ook al bezig met je lichaam na de bevalling?

“Niet per se. Je weet natuurlijk niet of je last zult krijgen van striae of meer hangend vel, noch of je wel de puf hebt om weer te gaan sporten. Maar ik wist wel dat ik dan de controle weer terug zou hebben en ook dat ik weet wat ik moet doen om weer in vorm te raken als ik dat zou willen.”

Ik las dat je een stukje vroeger bent bevallen dan je zelf had verwacht, wil je daar wat meer over vertellen?

“Ja, dat was een grote verrassing! Ik was 36 weken en 6 dagen zwanger en was er tot op dat moment van overtuigd dat onze dochter met 41 weken geboren zou worden. Ik ben zelf ook twee weken te laat geboren en zag bij heel veel mensen om ons heen dat hun eerste kindje later werd geboren, dus daar ging ik gewoon vanuit. Ik was nog helemaal niet met mijn bevalling bezig. 

Of ik erop was voorbereid? Als je het me toen had gevraagd had ik ‘nee’ geantwoord, maar achteraf gezien was ik er klaar voor. Ik was al bezig met extra maaltijden koken om in te vriezen, alle kleertjes waren gewassen en de vluchtkoffer stond klaar. Ik had misschien nog wel wat meer willen ontspannen, echt even verlof hebben. Praktisch gezien hoefde er niks meer te gebeuren, maar in mijn hoofd moest er nog wel een knop om.”

Hoe verliep de bevalling?

“Op de dag van de bevalling verloor ik ‘s ochtends mijn slijmprop. Ik googlede wat dat kon betekenen en las dat het daarna makkelijk nog drie weken kon duren voordat je echt zou gaan bevallen. Ik zou die dag naar mijn schoonzusje in Leeuwarden gaan, dus ik besloot dat plan gewoon door te zetten. Samen maakten we een wandeling en toen ik rond half 5 thuis was deed ik ook nog even de boodschappen. Toen ik de boodschappen aan het uitladen was, voelde ik ineens iets knappen tussen mijn benen. Mijn vliezen braken, net zoals je in films altijd ziet. In een plasje water en met een doorweekte broek aan kon ik alleen maar denken: wat ben ik blij dat ik niet meer in de Jumbo sta… Voor de tweede keer die dag pakte ik Google erbij en las ik dat de baby 72 uur na het breken van de vliezen sowieso geboren moest worden. Ehm… Wat?!

Nog steeds had ik niet het gevoel dat de bevalling snel zou beginnen. Ik belde naar de praktijk om een afspraak te maken voor de dag erna. Het mobiele-noodnummer durfde ik niet te bellen, dat is alleen als je bevalling echt begint. Ik kreeg de secretaresse aan de telefoon en ze zei: natuurlijk moet je wel het 06-nummer bellen, er komt nu iemand naar je toe. De verloskundige die ik daarna sprak vroeg of ik al weeën had en ik vertelde dat er nog niks aan de gang was. Het was inmiddels kwart over zes. We bespraken mijn wens om thuis te bevallen en hoe ik met 36 weken en 6 dagen officieel naar het ziekenhuis moest om te bevallen. “Maar je bevalt vandaag niet, dus we gaan alsnog voor de thuisbevalling”, sloten we het gesprek af. Ze zou om acht uur even komen controleren. Om half 8 begonnen plotseling de weeën. Voor ik er erg in had zat er al drie minuten tussen. “Je moet nu maar komen”, belde mijn vriend. “Het gaat wel erg snel!”

Wij moesten achteraf wel lachen. We hadden van te voren een bevalcursus gedaan waarin werd uitgelegd dat weeën rustig opbouwen. Als golven die steeds sterker worden. Bij mij waren het direct Hawaiiaanse golven: ik zat direct middenin de actie. Er was geen rustige opbouw, geen voorbereiding. Ik kon ze met moeite wegpuffen. Op een gegeven moment wist ik me even geen raad, toen waren ze zo heftig en volgden ze elkaar zo snel op. 

Mijn verloskundige was een ontzettend ervaren vrouw. Ze vroeg of ik er behoefte aan had om te weten hoeveel centimeter ontsluiting ik had. Voor haar was het niet nodig om dit te weten, ze zou het vanzelf wel aan me merken. Het leek mij beter om het niet weten, zodat het me ook niet kon demotiveren. Ze gaf me wel indicaties. “Als het goed is krijg je zo een beetje bloedverlies, want je zit op zo’n 7 of 8 centimeter”. Een paar minuten later verloor ik inderdaad wat bloed.

Ik was zo blij toen de persfase begon. Vlak daarvoor had ik hele heftige weeën en kon ik geen enkele houding vinden waarin ik me enigszins comfortabel voelde. Ik had bedacht in bad te gaan, maar wilde alleen maar staan en me stevig aan dingen vasthouden. Toen ik eenmaal voelde dat ik moest persen, was ik opgelucht. Tegelijkertijd was ik ook bang. Ik had veel angst om (volledig) uit te scheuren. Ik had gehoord dat als je fysiek erg sterk bent en veel krachttraining doet, dat de kans bestaat dat je teveel kracht zet en daardoor uitscheurt. Door die angst perste ik iedere keer maar minimaal mee, veel te zacht achteraf. De kraamzorg en verloskundige moedigde me aan: je mag harder persen hoor! Na veertig minuten werd Olivia geboren en bleef het uitscheuren me gelukkig gespaard. Ineens had ik een baby op mijn borst liggen. Ik had niet dat instant verliefdheidsgevoel, daarvoor was ik teveel in shock. Ik was ook enorm aan het trillen, waarschijnlijk van de adrenaline. Ik kan me nog herinneren dat haar voetje van me afgleed en ik dat gevoel niet kon plaatsen. Ik had het gevoel dat er iets over mijn buik stroomde. Het was behoorlijk onwerkelijke allemaal, zo snel was alles gegaan. 

Ik heb niet het gevoel dat ik er last van heb dat de bevalling zo snel is gegaan. We hadden vrij snel het gevoel: yes, het is gelukt, ons kindje is er! Die eerste nacht heb ik vanwege de adrenaline geen oog dicht gedaan. Ik kon alleen maar naar haar kijken.”

Hoe heb jij het ervaren om samen ouders te worden?

“Dat was, of eigenlijk is, heel bijzonder. Ik kan het soms bijna niet beseffen. Hoe dat kleine mensje de ene helft Sven en de andere helft mij is. Natuurlijk is het ook wennen aan deze nieuwe rol samen. Ik merk dat Sven heel graag voor ons wilt zorgen, maar niet altijd iets kan doen. Zeker omdat ik borstvoeding geef en Olivia tijdens regeldagen letterlijk de hele dag tegen me aan geplakt zit. Hij ziet soms dat ik het zwaar heb, maar weet ook niet goed wat hij dan moet doen voor ons. We hebben nu al geleerd dat blijven communiceren heel erg belangrijk is. Je bent snel geneigd om voor elkaar in te gaan vullen. ‘Zij vind dat ik te weinig doe’ bijvoorbeeld. Terwijl dat helemaal niet is wat ik denk, ik vind dat hij er juist heel erg voor ons is en alle rust en geduld heeft. Het is dus belangrijk om die twijfels en gevoelens aan elkaar te blijven uiten.

Wat ik ook wel heb gemerkt, is dat het tijdens je zwangerschap vooral draait om de baby en dat er daarna aandacht is voor jou als moeder, maar de vader eigenlijk een beetje buitenspel staat. Aan hem wordt wel gevraagd hoe het met mij en met de kleine gaat, maar niemand vraagt aan hem: hoe gaat het met jou? Terwijl hij ook de behoefte heeft om zijn ei kwijt te kunnen, zijn ervaringen te delen. We proberen er daarom op die manier voor elkaar te zijn en alert op die emoties te blijven.”

Merk je dat het moederschap je al veranderd heeft? 

“Hoewel het nog relatief vroeg is, merk ik nu al dat het moederschap heeft gezorgd dat ik op een andere manier in het leven sta. Als ondernemer was ik continu met mijn werk bezig, dat was voor mij het allerbelangrijkst. Ik kon me nauwelijks voorstellen dat ik echt met verlof zou gaan en mijn werk los zou kunnen laten. Nu merk ik juist hoe ik werk even helemaal niet belangrijk meer vind. Moeder worden heeft me veel rustiger gemaakt. Ik heb geen idee of mijn oude ambitieniveau nog terugkomt, maar ik heb daar vrede mee. Ik heb ook gemerkt dat ik sinds ik moeder ben beter voor mezelf kan kiezen. Voorheen was ik altijd bezig met wat anderen ergens van zouden denken. Nu maakt me dat niet meer zoveel uit.”

Heb jij nog een gouden tip of advies die jij aan een andere moeder wilt geven?

“Wil je borstvoeding gaan geven? Besef dan dat het heel mooi is, maar ook erg zwaar kan zijn. Weet aan de andere kant ook dat het allemaal wel goed komt. Wees niet direct bang als er even minder melk uit je borsten lijkt te komen: jullie vraag een aanbod wordt op elkaar afgestemd. Nog een tip: schakel direct een lactatiekundige is als het niet lukt om op een voor jou fijne manier borstvoeding te geven. Goede support vanaf de start is het allerbelangrijkst. Goede support betekent voor mij ook een partner die zegt: ik steun je in alle keuzes die je maakt. Als je doorgaat met borstvoeden, maar ook als je besluit (deels) over te gaan op kunstvoeding. Dan krijgt ze maar een of zelfs meer flesjes per dag en niet volledig de borst. Ik dacht zelf dat het alles of niets was, dus zijn nuchtere perspectief was voor mij heel geruststellend.”