Blog: de eerste weken op het eiland

Het is alweer even geleden dat ik voor het laatst voor How About Mom heb geblogd. De laatste keer dat ik van me heb laten horen zaten we nog op het vakantie park in Nederland. Moesten we afscheid nemen van iedereen die ons lief is en stond ons grote avontuur nog op het punt om te beginnen. Wel a lot has changed! Ik praat jullie in deze blog weer even bij, onder andere over 10 uur vliegen met een baby van 6 maanden en onze eerste weken op het eiland.

Ondertussen wonen wij alweer bijna drie maanden op Aruba en het blijft gek om dit te zeggen. Wij wonen nu gewoon hier, op een eiland waar altijd de zon schijnt. Wat voor velen een waar vakantie paradijs is en waardoor je dus ook geen supermarkt in kan gaan zonder overspoelt te worden door toeristen. Dit is ons thuis (in deze blog vertel ik over de reden van onze verhuizing). Deze eerste weken zijn echt voorbij gevlogen. Het was dan ook een ware rollecestor. Ik zal jullie mee nemen in onze eerste weken op het eiland.

Vliegen met een baby van 6 maanden

Op 10 juli was het dan zo ver, de ochtend van vertrek brak aan en ik had buikpijn en kreeg geen hap door mijn keel. Ik zag zo op tegen het afscheid… Eenmaal op schiphol aangekomen werd er geknuffeld en gehuild en heb ik wel 100 keer gezegd dat ik zo veel van iedereen hield. Neal snapte er weinig van en keek alleen maar lachend om zich heen. Nadat we de douane door waren en mijn broertje, zusje en schoonzusjes, opa, oma en nichtje achter ons hadden gelaten, kon ik weer ademen. Het zwaarste was achter de rug. Nu alleen nog vliegen met een baby van 6 maanden… Tijdens de vliegreis was Neal de perfecte baby. We hadden een twee-zits plek helemaal voorin direct achter de businessclass.

Neal had een babybasket (zo’n mandje dat aan de muur gehangen wordt waar hij in kon slapen), alleen heeft hij hier nauwelijks gebruik van gemaakt. Het geluk was aan onze zijde want we hadden niemand naast ons dus kon ik een deken op de grond leggen waar hij heerlijk op heeft gelegen en gespeeld. Er waren veel baby’s en kleine kinderen aan boord, maar volgens de crew was Neal nummer 1 omdat hij geen enkele keer gehuild heeft. Het niet huilen gedeelte klopte, ik was een extreem trotse mama maar of de crew dit niet tegen elke ouder zegt is weer een ander verhaal, haha. 

Genieten van de quality time samen

Bij aankomst stond Tom op ons te wachten, we reden naar ons huis en onderweg overviel me een gevoel van rust. We waren er en nu zou het echt beginnen! De eerste weken voelden als vakantie. We genoten van de zon de zee en ontdekten het eiland. Ook ontmoeten we nieuwe mensen waar we leuke dingen mee deden. Dat het contact met iedereen zo snel en soepel zou verlopen, was iets waar ik alleen maar van had kunnen dromen. Na twee en een halve week op plastic stoelen en oncomfortabel bed kwam onze container ruim 3 weken eerder dan verwacht aan. Na zo veel weken onze eigen spullen, kleding, kussens en vooral ons eigen bed terug zien was geweldig. Alle spullen kregen een plekje en ons huis werd al snel een fijn thuis.

Dat mijn ouders er de eerste 4 weken waren was heerlijk. Zij pasten af en toe op Neal zodat Tom en ik samen het eiland konden ontdekken en leuke dingen konden doen. Omdat net als in Nederland ook hier de kinderdagverblijven vol zitten en wachtlijsten hebben en we niet terug kunnen vallen op familie en vrienden genoten we extra van deze quality time. Want de volgende keer dat we daadwerkelijk iets met zijn tweeën zouden doen kon nog wel eens lang gaan duren. 

Ik voelde me thuis opgelosten

Na vier weken op het eiland kwam aan het bezoek van mijn ouders een eind. VRESELIJK! Dit was nog erger dan het afscheid in Nederland. De hele dag riep ik tegen mijn vader dat hij niet mocht gaat huilen en dat hij het er niet over mocht hebben. Uiteindelijk was ik degene die het niet droog hield. Tom daarentegen was een blij man. Hij zou ze missen zei hij, maar was ook blij dat we weer met zijn drieën waren. Logisch ook na 4 weken je schoonouders in huis te hebben gehad! Zonder rijbewijs, zonder mijn ouders en met Tom aan het werk, zat ik echt opgesloten in het huis. Ik probeer het niet te dramatisch te laten klinken maar het voelde als een grote gevangenis. Mét zwembad…

Overal waar ik keek zag ik mijn ouders en dat maakte me verdrietig. Ik miste ze meteen. Het leren voor mijn autotheorie bood afleiding en met resultaat, want na 6 weken op het eiland haalde ik in één keer mijn rijbewijs. Zoals Tom zei: jouw leven hier begint nu pas en hij had gelijk. Ik kon gaan en staan waar ik wilde en genoot van de uitstapjes die ik overdag kon maken met Neal. Naar het strand gaan, een wandeling maken, naar een indoor speeltuin: 24/7 stond in het teken van Neal. 

Ik mis tijd voor mezelf

Hoe heerlijk dat ook klinkt, het is ook zwaar. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het fantastisch om veel tijd met mijn kind door te brengen. Het is een luxe om huismoeder te zijn, eentje die veel moeders zouden willen hebben. Daarom schaam ik me ook wel een beetje voor wat ik nu ga zeggen. Ik mis tijd voor mezelf, ik mis het om soms alleen te zijn en ik mis Natalja.

Het 24/7 aan-staan en het fulltime moeder zijn is iets waar ik in Nederland zo naar uit had gekeken. Ik besef nu dat ik het heb geromantiseerd. Het valt me zwaar. Mijn energie raakt op en ik heb zin in. Er moet iets veranderen. Hoe ik dat ga aanpakken, vertel ik in mijn volgende blog.’

Meer lezen?
Natalja’s man is marinier: ‘Vier weken na de bevalling ging hij zeven weken op training in Noorwegen’
Blog: bijna emigreren met een baby
Zo vond ik vliegen met een baby écht