© 2024 // How About Mom
Alleen, dat is hoe Yasmila (’99) zich voelde tijdens en na haar bevalling van zoon Jack (7 maanden). Haar bevalling heeft ze als zodanig traumatisch ervaren dat ze nu gediagnosticeerd is met PTSS (posttraumatische stressstoornis). Aan How About Mom deelt ze haar verhaal en hoopt ze daarmee het taboe rondom PTSS na de bevalling te doorbreken.
Want dat open en eerlijk praten over je bevalling helpt, weet Yasmila als geen ander.
Toen Yasmila 36 weken zwanger was, stond ze iedere ochtend huilend op de trap. ‘Ik hield zoveel vocht vast, dat al m’n gewrichten pijn deden’, vertelt ze ons. ‘Ik was al een paar keer naar de verloskundige gegaan om mijn klachten te bespreken, maar mijn bloeddruk was iedere keer gemiddeld. Pas toen ook mijn urine werd gecheckt, werd duidelijk dat ik zwangerschapsvergiftiging had.’
Vanwege haar zwangerschapsvergiftiging moet Yasmila twee dagen in het ziekenhuis liggen. ‘Aangezien een zwangerschapsvergiftiging schadelijk is voor de baby, besloot de gynaecoloog dat het beter was dat Jack geboren zou worden’, vertelt Yasmila. ‘Ik kreeg toen een ballonnetje ingebracht om de bevalling in te leiden en na ongeveer 18 uur kreeg ik mijn eerste weeën, die meteen ontzettend hevig waren.’
Vanaf het moment dat Yasmila haar eerste wee krijgt, gaat het heel hard. ‘Ik raakte op een gegeven moment in paniek, omdat ik niet wist wat ik moest doen. Ik wist niet waar ik naartoe moest persen en kreeg van de gynaecoloog te horen dat ik de volgende keer persen wel beter moest doen’, aldus Yamila. ‘Op dat moment – en eigenlijk de gehele bevalling – voelde ik me zo alleen. Ik werd totaal niet begeleid en raakte daardoor steeds meer in paniek. Ik had het gevoel dat ik het fout deed waardoor ik heel gefrustreerd raakte.’
Pas als de verloskundige na twintig minuten doorkrijgt dat Yasmila niet weet wat ze moet doen, grijpt ze in en vindt Yasmila gelijk meer rust. ‘Zij liet me weten dat ze met me mee zou tellen en toen duurde het nog geen tien minuten voordat Jack werd geboren’, vertelt ze. ‘Pas de laatste minuten van m’n bevalling voelde ik me voor het eerst gesteund.’
De eerste twee uur na de geboorte van Jack geniet Yasmila onwijs van de komst van haar zoon. ‘We hadden familie gebeld en waren helemaal blij’, aldus Yasmila. ‘Maar na twee uur bleek mijn baarmoeder nog steeds niet hard, waardoor ik in korte tijd 2 liter bloed verloor. Om de paar minuten werd gecheckt of de baarmoeder al hard was en dat deed zoveel pijn. Toen ze na de zoveelste keer weer gingen voelen, raakte ik weer compleet in paniek. Ik schreeuwde het uit en riep dat het klaar was. Dat ik naar de operatiekamer wilde om het bloeden te stoppen.’
Uiteindelijk luisteren de artsen naar Yasmila en wordt het bloedverlies – onder narcose – gestopt. ‘Pas achteraf besef ik me hoe erg ik continu over m’n grenzen heb laten gaan’, aldus Yasmila. ‘Ik moest continu overgeven omdat ik in shock was van al het bloedverlies en kon Jack niet dichtbij me houden omdat ik zo slap was. Dat heeft me heel veel pijn gedaan.’
Hoewel Yasmila de eerste weken na de geboorte van Jack ontzettend van haar zoon geniet, merkt ze na een paar weken dat het mentaal steeds slechter met haar gaat. ‘Ik leefde echt in een roes’, vertelt ze. ‘Ik was zo boos op de situatie en ook op mezelf. Dat ik Jack niet in bad kon doen of borstvoeding kon geven, omdat ik nog te slap was. Ik baalde ontzettend en vond mezelf een slechte moeder. Eentje die ik niet wilde zijn, terwijl het me ook niet lukte om het anders te doen.’
Wanneer Yasmila van binnen zo boos wordt als ze iemand uit haar omgeving borstvoeding ziet geven, trekt ze aan de bel. ‘Zij had alles waar ik zo naar verlangde’, vertelt ze daarover. ‘Dat maakte me zo verdrietig, dat ik besloot in gesprek te gaan met de verloskundige. Het was zo’n opluchting om erover te praten met haar, want zij begreep mij. Na de geboorte van een kind, gaat zoveel aandacht naar een kindje en niet naar een moeder. Ik had het idee dat ik gelukkig moest zijn, want ik had toch een gezond kind?’
De verloskundige besluit Yasmila door te sturen naar de psycholoog, die vervolgens vaststelt dat ze PTSS heeft overgehouden aan haar bevalling. ‘Vanaf toen ben ik aan de slag gegaan met EMDR-therapie en dat doe ik nog steeds’, vertelt Yasmila. Op de vraag waar ze last van heeft, antwoordt ze: ‘Ik merkte dat ik – iedere keer als ik aan de bevalling terugdacht – heel erg in paniek raakte. Dan zag ik de nachtjapon die ik aan had tijdens de geboorte van Jack en dan kon ik alleen maar huilen.’
Het lukt Yasmila lange tijd niet om haar bevalling los te laten. ‘Pas nu besef ik me hoe eenzaam ik me heb gevoeld gedurende de bevalling’, aldus Yasmila. ‘Als ik daaraan terugdenk, dan stort m’n wereld echt even in. Dan baal ik dat de bevalling niet goed is verlopen en geef ik mezelf daar de schuld van. Ik had zo graag geweten dat vrouwen een bevalling ook als heel traumatisch kunnen ervaren, omdat ik lange tijd heb gedacht dat ik de enige was.’
Yasmila laat weten dat ze er nog lang niet is, maar dat de EMDR-therapie haar wel langzaam leert de bevalling een plekje te geven. ‘Ik had bijvoorbeeld lange tijd de neiging om mezelf te vergelijken met andere vrouwen’, vertelt ze. ‘Het was een soort verslaving om op Instagram te scrollen naar andere moeders, maar inmiddels heb ik geleerd dat ik – wanneer dat gevoel opspeelt – mezelf moet afleiden met iets anders.’
Vergeleken met een paar maanden, voelt Yasmila zich al een stuk beter en heeft ze weer zin in de toekomst. ‘Dat besefte ik me toevallig afgelopen week, dat ik weer langzaam durf te denken aan de toekomst en eventueel nog een kindje. Want hoe gek het ook klinkt, ik zou heel graag nog een keer willen bevallen. Juist omdat ik nu beter voorbereid ben op wat kan gebeuren en dat ik erin geloof dat ik m’n grenzen kan aangeven.’
Met haar verhaal hoopt Yasmila meer openheid te creëren rondom traumatische bevallingen. ‘Zoals ik al zei had het me geholpen als ik andere bevallingsverhalen had gelezen van andere moeders’, vertelt ze. ‘Zodat ik me niet alleen voelde, maar ook gewoon had geweten dat een bevalling niet alleen maar een grote roze wolk is. En dat het oké is als je je bevalling als traumatisch hebt ervaren. Ik hoop dan ook heel erg dat vrouwen die hetzelfde hebben ervaren, erover durven praten. Want dat is uiteindelijk wat mij het meeste helpt.’
Daarnaast hoopt Yasmila dat verloskundigen eerder het gesprek beginnen met vrouwen over de aanstaande bevalling en wat er kan gebeuren. ‘Vaak gaat het alleen over de wensen van vrouwen, hoe ze de bevalling voor zich zien, maar niet zozeer over hun grenzen. Terwijl dat in mijn ogen juist een heel belangrijk aspect is.’
Meer lezen?
Kun je PTSS na een traumatische bevalling voorkomen?
Wat maakt een bevalling traumatisch?
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom