Van zwanger naar Asherman: het verhaal van mijn eerste zwangerschap

Louiza (’89) is werkzaam bij de Hogeschool van Amsterdam. Haar eerste zwangerschap eindigde in een miskraam met het syndroom van Asherman als gevolg. Op How About Mom deelt ze haar persoonlijke ervaringen over dit proces. In deze eerste aflevering vertelt ze over haar eerste zwangerschap, de miskraam en de diagnose.

‘Wow, dit hoort toch langer te duren?’ Met ongeloof en dankbaarheid stonden we in december met een positieve zwangerschapstest in handen. Onze eerste echte poging was direct raak. Eigenlijk had ik niet eens een zwangerschapstest nodig want ik voelde mij dagen hiervoor al anders en had het gevoel dat ik zwanger was. Op de vermoeidheid na, voelde ik mij goed en omarmden we het idee dat we in augustus 2024 een gezin van drie zouden vormen. Ik voelde de behoeften om mijn vrouwelijke lijf – voor de geboorte – te eren en liet mij fotograferen tijdens de prille zwangerschap. Ik voelde mij op en top vrouw en was nog nooit zo trots geweest op mijn lijf. Het was zo bijzonder en mijn geheim dat ik op dat moment al zwanger was. 

De eerste echo: ‘Dit is niet goed’

We leefden toe naar de eerste echo – met 8 weken – en vond het ook erg spannend. Tijdens de inwendige echo zag ik direct ‘dit is niet goed’. De vrucht bleek niet voldoende gegroeid en een week later werd dit definitief bevestigd. Deze week ging in een waas voorbij, ik wist dat het niet goed was maar hield ook hoop omdat het bij de eerste echo nog niet definitief werd uitgesproken. Ondanks dat ik wist dat een miskraam geregeld voorkomt, was ik zo verrast door het nieuws omdat mijn lichaam zo zwanger voelde. Mijn idee van een miskraam was dat het bloeden spontaan op gang kwam. Nu kwam ik erachter dat een missed abortion ook tot de mogelijkheden behoorde. Het verlies en de rouw is zwaar maar dat dit het begin werd van een lange onzekere periode, wisten we toen nog niet.

Hoe rouw je om een vrucht nog zo klein en waar je tegelijkertijd al zoveel van houdt? We maakten er een ritueel van en hebben afscheid genomen van Flo – hoe we ons kleintje noemden. Op een bedje van bloemen – gekregen van vrienden en familie – hebben we Flo in het water gelegd op een plek die voor ons beiden heel dierbaar is. Dit moment heeft veel steun geboden en geholpen met de verwerking van het verlies.

Er bekroop mij een gevoel dat iets niet goed zat

De zwangerschap liet niet vanzelf los, dus heb ik medicijnen gekregen om de zwangerschap af te breken. Het voelde zo dubbel om deze medicatie in te brengen, terwijl ik me nog zo zwanger voelde. We maakten het thuis gezellig met series en homemade comfort food. Ik verloor wel iets maar door het minimale bloedverlies, kreeg ik nog een kuur om de laatste resten ook los te laten. Helaas bleek het na twee kuren niet volledig en moest ik een curettage ondergaan om het overgebleven restweefsel te verwijderen. Ik heb zoveel tranen verloren deze periode en hield mezelf voor dat ik moest volhouden tot de curettage, daarna zit het erop. “De operatie is voor 95% geslaagd. Het leek alsof ik nog iets zag maar dit was later niet meer zichtbaar” zei de fijne vrouwelijke arts na mijn operatie. Direct bekroop het gevoel mij dat het niet goed zat. Het vertrouwen in mijn lichaam en intuïtie was gedaald naar een dieptepunt na de mislukte zwangerschap en het afbreken hiervan. Ik moet het tijd geven en afwachten, dacht ik toen.

Ik herstelde goed tot zes dagen na de ingreep. In de ochtend werd ik niet helemaal fit wakker. Toen ik ‘s middags met mijn winterjas aan, in bed lag wist ik dat het niet goed was. Mijn temperatuur was opgelopen naar 39 graden, shit, dit was een van de tekenen om direct contact op te nemen met het ziekenhuis. Gelukkig konden we een paar uur later terecht op de spoed poli. Het infuus en antibiotica deden snel hun werk. Vlak voor middernacht mochten we weer naar huis. Op dat moment werd mijn vriend veertig jaar en voelde ik me zo rot dat ook dit moment in het teken stond van de mislukte zwangerschap. Verdriet maakte ruimte voor boosheid omdat we ondertussen al ruim een maand bezig waren met het afbreken van de zwangerschap en steeds nieuwe verrassingen voor onze kiezen kregen. Ik was moe gestreden. 

Syndroom van Asherman

Mijn lichaam gaf na een paar weken signalen af van een eisprong en ovulatietesten bevestigden dit ook. Een goed teken, het werkt weer! Helaas bleef mijn menstruatie uit en – ondanks goede echo’s – was ik er niet gerust op. Sinds ik menstrueer heb ik een hele regelmatige cyclus dus dit week af van normaal. Ondanks dat de kans op het syndroom van Asherman erg klein was, hield ik er rekening mee dat ik 1 op de 1000 was. Het gedeeltelijk of geheel uitblijven van de menstruatie na een zwangerschapsgerelateerde ingreep is een van de signalen van het Asherman syndroom. Mijn menstruatie bleef 16 weken na de curettage uit en was een reden voor verder onderzoek. Bij de diagnostische hysteroscopie kreeg ik de diagnose dat het daadwerkelijk het syndroom van Asherman was en voelde ik opluchting dat mijn gevoel het bij het juiste eind had. 

Een miskraam is een hele verdrietige periode, maar wordt overschaduwd door de onzekerheid die de diagnose Asherman met zich meebrengt. Op dit moment maak ik me klaar voor een nieuwe ingreep om de verklevingen weg te halen. Na de ingreep weet ik pas hoe erg de verklevingen zijn en wat dit betekent voor onze kinderwens. De onzekerheid maakt me met vlagen bang. Tegelijkertijd ben ik hoopvol en heb ik veel vertrouwen in de specialist die de ingreep gaat doen. Na de intake liep ik met een gerust gevoel weg: ‘ik ben in goede handen’. Ik voel me enorm gesteund en de relatie met mijn vriend is alleen maar sterker geworden. We blijven genieten van het mooie leven dat we al hebben en blijven hopen op een positieve uitkomst.

De komende periode neem ik jullie mee in mijn proces. Na de diagnose miste ik de verhalen waar vrouwen deelden over de onzekerheden die het syndroom van Asherman met zich meebrengt. Vooral de vraag of het bij een kinderwens blijft of dat je alsnog ooit een kleintje mag krijgen.

Meer lezen? Verloskundige Marlies Koers raakte zwanger na het syndroom van Asherman