Als het niet vanzelf gaat: ‘Daar ging onze droom, ons fantastische nieuws’

Vrouwen zijn magische wezens. Ze zijn in staat om niet alleen hun eigen leven te leven, ze kunnen ook nieuw leven voortbrengen. De natuur heeft het zo bepaald. Maar wat als de natuur niet mee lijkt te werken? Wat als je graag moeder wilt worden, maar het niet lukt? Wat als iedereen om je heen kinderen krijgt, maar jij ‘overgeslagen’ wordt? Daarover schreef ik, Donna Luisa Huijzendveld, een boek genaamd Moederhart. Een persoonlijk en eerlijk verhaal over zwanger willen worden, over (tijdelijk) onverklaarbare onvruchtbaarheid en miskramen en de vele emoties, gedachten en confrontaties die daarop volgen. 

Hoofdstuk 1: 44

Ik noem mezelf spiritueel, maar absoluut niet zweverig. Ik geloof dat er meer is in dit leven dan wij met ons menselijk verstand kunnen begrijpen, maar ik blijf met beide benen op de grond staan. Toch stel ik mezelf open. Voor toevalligheden, synchroniciteiten. Voor dingen die wonderlijk genoeg nét na elkaar gebeuren. Die op bijzondere wijze steeds terugkomen, en/of naar elkaar verwijzen.

Toen mijn vriend en ik in de zomer van 2022 met elkaar spraken, ging het er steeds vaker over. Die wens. Dat verlangen. We wisten altijd al dat we ooit een gezin wilden vormen met elkaar. Maar tot aan die zomer was dat nog niet zo concreet. We wilden altijd ‘eerst nog even genieten’, lekker vrij zijn. Doen wat we willen, spontaan naar een feestje gaan. En in elk geval op zondag ongegeneerd brak kunnen zijn, zonder dat we daar iemand mee lastigvielen.

Maar ook wij werden wat ouder en gingen het leven anders bekijken. En hoe vaker we het erover hadden, hoe duidelijker het werd. Die zomer van 2022 zou de laatste zijn zonder kinderen. We waren er klaar voor. We gingen een gezinnetje stichten. En hoe vaker ik ermee bezig was, des te vaker ik het getal ‘4’ voorbij zag komen. En dan vaak als het getal ‘44’. In de tijd op de klok, in series, wanneer ik een podcast op pauze zette, als ik ergens een nummer toegewezen kreeg (om welke reden dan ook), en ga zo maar door.

We waren 4 jaar en 4 maanden samen, toen we besloten ervoor te gaan. Toevallig? Ik denk het niet. Daarom had ik er direct het volste vertrouwen in. Tijdens onze vakantie op Ibiza lieten we de natuur haar gang gaan. Ik had het allemaal uitgedacht: 9 maanden later zou ons kindje geboren worden, net voor de zomer. Geen gedoe met opgezette enkels op snikhete dagen. En al helemaal geen slapeloze nachten door de hoge temperaturen. Die zouden er namelijk al genoeg komen zodra de baby er was.

Ik zou het allemaal wel even fixen: een kindje ter wereld brengen en mijn bedrijf blijven runnen. Ik ben immers een vrouw, en multitasken is wat wij vrouwen doen, toch?! 

Het duurde echter langer dan gedacht. Het was helemaal niet in één keer raak, zoals ik had gepland. En dat vond ik niet alleen zelf behoorlijk vervelend. Mijn omgeving zat er blijkbaar ook op te wachten dat ik zwanger zou raken. Ik kreeg steeds vaker opmerkingen en vragen toegespeeld, waar ik letterlijk niets mee kon.

“Wanneer gaan jullie aan kinderen beginnen?”, “En wanneer jij, Don?”, “Je moet gewoon kinderen nemen, want dan…” En “Willen jullie dan geen kinderen?”.  We zijn al begonnen. Ik weet niet wanneer het mij mag overkomen. Kinderen ‘neem’ je niet, die krijg je – als je mazzel hebt. En ja, natuurlijk willen wij wel kinderen. Maar iets willen en iets krijgen zijn nog altijd twee dingen die los staan van elkaar.

Mijn vriend daarentegen, is de geduldige van ons twee. Een mooie eigenschap, geduld. Ik heb hem helaas niet toebedeeld gekregen, maar verschil moet er wezen. En laten we eerlijk zijn: hij was ook niet degene die 9 maanden een kindje moest dragen en al direct zijn leven zou moeten veranderen. Hij kon nog rustig even wennen aan het idee en er de tijd voor nemen, dus voor hem hoefde het ook niet binnen een bepaalde tijd te gebeuren.

Maar ondanks het ontbreken van dat geduld aan mijn kant, raakte ik na 4 cycli zwanger. Dat is ontzettend snel. Niet zo snel als ik destijds had bedacht, maar gemiddeld doen koppels er wel een jaar of langer over. We mochten dus in onze handjes knijpen dat het al gelukt was. Sterker nog: dat alles bleek te werken bij ons allebei, want dat was eigenlijk mijn grootste angst. Stel dat we helemaal geen kindjes konden krijgen; wat dan?

Maar die angst lieten we direct varen, want er was een kleintje op komst! De afspraak met de verloskundige was gepland, we hadden cadeautjes besteld om het onze ouders te vertellen en we konden niet wachten tot het Kerst was. Dan konden wij het mooiste kerstcadeau ooit geven aan de mensen van wie we het meest hielden. Maar twee dagen voor Kerst – op 22 december 2022 – spatte onze bubbel uiteen. De roze wolk waar we op hadden gezeten, knalde uit elkaar en we vielen keihard op de grond. Na ‘s nachts een periode van 4 uur buikpijn te hebben gehad, ging ik ‘s ochtends naar het toilet om de grote hoeveelheid bloed te aanschouwen die in de pot terecht was gekomen.

Huilend liep ik terug naar de slaapkamer om mijn vriend te vertellen wat ik direct wist: het was helemaal mis, ik had een miskraam. Tussen mijn tranen door zag ik de wekker 06:44 uur aangeven. Ik kroop terug in bed en we lagen een tijd lang in elkaars armen. Daar ging onze droom, ons fantastische nieuws. Geen blijdschap of leuke spanning meer. Alleen nog maar de tranen die niet leken te stoppen met stromen.

Een zwangerschap van 4 weken en 4 dagen. Vervolgens heb ik 4 dagen nodig gehad om ervan te herstellen. Lichamelijk dan, want mentaal was dit natuurlijk veel zwaarder om te verwerken. Het bloeden mocht dan na 4 dagen stoppen, maar om weer terug te gaan naar je ‘oude leven’, het leven van voor de zwangerschap? Dat was een ander verhaal.

Als je ooit zwanger bent geweest, dan herken je het misschien wel. De shift die je maakt, zodra je erachter komt dat je in verwachting bent. De nieuwe levensfase die je betreedt met alle verantwoordelijkheden, het uitzoekwerk en je nieuwe voedingspatroon. Je bent er klaar voor om een nieuwe versie van jezelf te worden en jezelf verder te ontwikkelen als mens. Klaar om die nieuwe fase in te gaan als moeder en om alle veranderingen die erbij horen te omarmen. Dat was ik ook.

De symboliek van het getal ‘4’ en ‘44’ zag ik sinds een half jaar overal terug. En ondanks dat dit bittersweet was, had ik vertrouwen. Vertrouwen dat dit allemaal bij ons proces hoorde. Dat het uiteindelijk zou leiden tot onze grootste wens. Het was nu alleen nog niet zover. We moesten ‘gewoon’ geduld hebben…

“Engelen nummer 44 is een teken dat je engelen op dit moment dicht bij je zijn. Je gebeden zijn gehoord en je engelen zijn hard aan het werk hen te beantwoorden. Het is een aanwijzing dat de overvloed en welvaart die je zoekt, naar je onderweg is. Wanneer je een repetitieve serie van getallen ziet, zoals engelen nummer 44, steeds weer opnieuw, weet dan dat je engelen rechtstreeks met je communiceren. Om je vrede, bemoediging en inspiratie te brengen. Het is een symbool van goddelijke kracht en bescherming. Alles wat je in het leven begonnen bent, wordt beschermd door je engelen. Elk project wordt omringd door positieve energie en niets staat je meer in de weg.”

Moederhart

Mijn vriend en ik hadden altijd al een grote kinderwens. In september 2022 (toen 4,5 jaar samen) besloten we ervoor te gaan. Helaas ging dat niet zonder slag of stoot. Er volgden twee miskramen, ik raakte overspannen met angst en paniek en ik mocht eerst door een aantal persoonlijke processen gaan, voordat onze dochter Lois op 30 januari 2025 geboren werd. Inmiddels zijn we dolgelukkig, maar dat zijn we tijdens dit proces lang niet altijd geweest. Er was veel onbegrip, mensen voerden de druk rondom onze kinderwens (onbewust) op en ik heb mij heel eenzaam en verdrietig gevoeld. Dit heb ik allemaal beschreven in mijn boek ‘Moederhart’. 

Ben je benieuwd naar het dagboekverhaal van twee jaar uit mijn leven? Twee jaar waarin ik mezelf (en twee kindjes) verloor, mezelf vervolgens helemaal opnieuw ontdekte en open en eerlijk deel over alles wat ik daarbij voelde? Mijn boek ‘Moederhart’ is online verkrijgbaar.