Daphne had een vanishing twin: ‘Begin van deze zwangerschap was alles behalve een roze wolk’

Wellicht heb je weleens van een vanishing twin gehoord. Een vanishing twin houdt kortweg in dat in een vroeg stadium van een meerlingzwangerschap één van de embryo’s niet overleeft. De oorzaak blijft vaak onbekend en er zijn meestal geen symptomen, hoewel er in feite wel sprake is van een miskraam. Vaak blijf je als zwangere na een vanishing twin wel extra onder controle. Daphne maakte een vanishing twin mee en vertelt op How About Mom haar verhaal.

Daphne: ‘Op 6 maart 2021 werd ik rond 5 uur wakker. Ik was van plan om een zwangerschapstest te doen en ze zeggen dat je dat het beste kunt doen met je ochtendurine. Ik dacht: dit is nog wel heel vroeg, ik wacht nog wel even. Maar dat hield ik precies 30 minuten vol. Toen moest ik toch wel heel nodig naar de toilet en ik was inmiddels wel heel nieuwsgierig (en een beetje zenuwachtig). Nadat ik de test had uitgevoerd, kwam er eigenlijk direct een ‘plusje’ in beeld. Ik maakte mijn vriend wakker en zei: schat er staat echt een plusje! Om 5.30 uur lagen wij dan ook klaar wakker en vol enthousiasme en goede spanning in bed. 

De volgende dag hebben we het onze ouders verteld. Dat is natuurlijk heel snel, maar ik kan echt geen geheimen bewaren voor mijn ouders en ik wilde graag dat zij het zouden weten voordat we de eerste echo hadden. Je weet maar nooit… Achteraf was ik dan ook echt heel blij dat ze het al wisten, want die eerste echo was voor ons niet zo fantastisch. 

Maar 1 hartje klopt goed

Met 8 weken mochten we bij de verloskundige in het ziekenhuis langskomen voor een eerste echo. Na wat controles en wat vragen, werd er via een inwendige echo gekeken en kwam er al gauw een kloppend hartje in beeld. De tranen sprongen in onze ogen en we werden gefeliciteerd met de zwangerschap. Toen de echoscopiste verder keek, werd ze stil. Ik keek mijn vriend aan en dacht, hier klopt iets niet. Na een tijd, die voor ons een eeuwigheid leek te duren, vertelde ze dat ze nog een hartje zag kloppen, maar dat het veel kleiner was dan het andere hartje. Ze kon niet goed zien wat er precies gaande was, dus riep ze een gynaecoloog erbij.

Binnen vijf minuten stonden er vijf mensen in de kamer. Ik schoot in paniek en er gingen zoveel vragen door mijn hoofd. Uiteindelijk werd ons verteld dat er twee hartjes klopten, maar dat het leek of de ene de andere voedde en de andere niks meer terug kreeg en dus niet goed groeide. Ook zei de gynaecoloog dat het leek of ze aan elkaar zaten. Verder konden ze niet veel zien en moesten we twee weken wachten. Wel werd ons verteld dat ze in het ziekenhuis van Leiden eventueel het niet goed groeiende kindje weg zouden kunnen halen of iets dergelijks. Daar schrok ik erg van. 

Naast het feit dat de echo dus heel veel onzekerheid bracht, was ik ook al heel erg misselijk vanaf 6 weken. Eten werd steeds moeilijker en ik was al flink verzwakt. Dat in combinatie met de stress van de echo was een aanslag op mijn lichaam, wat resulteerde in een opname in het ziekenhuis vanwege uitdroging. Ik kreeg vocht en medicatie en er werd vastgesteld dat ik een HG zwangerschap had.

Tijdens die opname kreeg ik een echo. Dit vond ik vreselijk spannend, want ik wist niet wat ze zouden zien of aantreffen. Toen ze één kloppend hartje zagen, stopte ze met zoeken naar het tweede hartje. De verloskundige zei dat ze niet zo kundig waren als de gynaecologen. We konden dus beter wachten op wat hij zou zien met de 10 weken. Uiteindelijk kon ik alleen maar op de bank of in bed liggen, niet eens zelfstandig douchen en eten en drinken hield ik niet meer binnen. Alles behalve een roze wolk, was het begin van deze zwangerschap. 

Vanishing twin

Met 10 weken kregen we weer een echo en daar werd nog maar één kloppend hartje gezien. Het andere hartje was gestopt met kloppen en groeien. Eigenlijk had ik dus een miskraam gehad, maar het andere kindje groeide nog wel goed. Ik was vooral heel blij dat één kindje het goed deed, maar was ook bang omdat het andere kindje was gestopt met groeien en leven. De gyneacoloog vertelde dat we een vanishing twin hadden en dat in bijna alle gevallen één gezond kindje geboren wordt. Daar moest ik me maar aan vast houden. Ik heb geen bloedverlies gehad, dat komt omdat het een eeneiige tweeling zou zijn die in dezelfde vruchtzak zat. Het vruchtje kon er dus niet uit. Met zestien weken kregen we een extra echo, die was gelukkig goed en geruststellend.

Helaas heb ik tot 24 weken enorme HG gehad. Ik moest tien(tallen) keren per dag overgeven en ben twee keer opgenomen geweest in het ziekenhuis. Na de 24 weken ging het iets beter, maar één activiteit per dag bleef het maximale wat ik aankon.

Een gezonde dochter

Uiteindelijk, na 39 weken en 4 dagen is er een prachtig meisje geboren. Mijn misselijkheid verdween zo snel als hij gekomen was. Een roze wolk heb ik nooit gehad tijdens de zwangerschap. Ik weet nu wel: je hoeft niet van je zwangerschap te houden om wel van je kindje te houden. Ik hou enorm veel van ons dochtertje Romée en elke keer als ik haar gulle glimlach zie, smelt ik helemaal.’