Mijn verhaal: onverwacht zwanger van een tweeling tijdens wereldreis 

‘Een tweeling! Zo welkom, maar ook echt even schakelen. We hadden bijna geen spullen meer, geen huis en waren op wereldreis!‘

Ik ben Juliette (33) , getrouwd met Matthijs (37) en moeder van Livine (5), Sophie Maeve en Luc (1) en wij wonen sindskort in Kaapstad. De laatste jaren zijn op z’n zachts gezegd best wel roerig (gelukkig meestal op een leuke manier!) geweest en ik neem je graag mee in ons verhaal hoe we telkens weer ons hart volgen en een ingrijpende gebeurtenis ervoor heeft gezorgd dat we écht alles uit het leven willen halen. 

Al mijn hele leven ben ik gek op reizen en alles wat daarbij komt kijken. Nieuwe mensen leren kennen, de culturen, de lokale keukens, het klimaat in een land, ik vind het geweldig! Gelukkig is Matthijs net zo gek op reizen als ik dus samen hebben we ook prachtige reizen gemaakt. In januari 2017 werd onze oudste dochter Livine geboren en ook met z’n drietjes bleven we genieten van mooie reizen door Europa, Mexico en Zuid-Afrika.

Ondertussen hadden we een huis gekocht, goede banen en eigen bedrijven. Maar toch hadden we het gevoel dat er meer was, dat we meer uit het leven wilden halen. Matthijs werkte op dat moment bij een snelgroeiende startup en maakte weken van 80 uur naast zijn eigen bedrijf. Dit zorgde ervoor dat we elkaar eigenlijk nauwelijks zagen en ook wel een beetje uit elkaar groeide op deze manier. En dat zetten ons aan het denken en zo ontstonden de eerste gesprekken over een tijdje in het buitenland wonen en reizen. Wat begon met 2 maanden wonen en werken in Kaapstad groeide in die maanden uit tot een wereldreis van onbepaalde tijd.

Twee koffer, drie rugzakken en een buggy

Negen maanden later was het zover, we hadden bijna al onze spullen en het huis verkocht, stopten in loondienst en gingen met twee koffers, drie rugzakken en een buggy het vliegtuig in. Op naar het onbekende, op avontuur! Onze eerste bestemming was Singapore, daarna zouden we wel verder zien. We genoten van de reis, alle tijd die we opeens hadden voor elkaar en leefden echt onze droom. Zo zwommen we met walvissen in Tonga, verwonderden we ons over alles in Japan en Vietnam, genoten we van het heerlijke eten en het gezelschap van vrienden in Singapore en werden we stiekem verliefd op Lombok.

We reisden een maand met een camper door Nieuw Zeeland en kwamen we even bij van alle indrukken in Byron Bay in Australië. Met kerst en oud en nieuw vlogen we terug vanuit Sydney om vrienden en familie te verrassen in Nederland, iets wat ze natuurlijk totaal niet zagen aankomen! Eenmaal in Nederland merkte ik dat me een beetje anders voelde, maar met een jetlag van 9 uur en een overvolle agenda had ik niet direct het idee dat ik zwanger zou zijn.

Dubbele regenboog

Op een gegeven moment kreeg ik wel meer symptomen die ik bij Livine’s zwangerschap ook had, dus besloten we bij aankomst in Zuid Afrika pas een test te doen. Mijn koffer was voor de zoveelste keer niet meegekomen uit Nederland, dus naast een stapeltje kleding en toiletartikelen kochten we ook een zwangerschapstest. En al na 10 seconden na het testen kleurde hij positief! Ondanks dat ik pas 4 weken zwanger zou zijn, was de test zó knalpositief dat ik bijna dacht dat ik me een maand had vergist. Een dag later werd ik misselijk, zo extreem ziek dat we al tegen elkaar zeiden, het lijkt wel dubbel zo misselijk als bij Livine! En toen we tijdens een safari ook nog een dubbele regenboog zagen, schoot het toch wel even door ons hoofd dat het er misschien wel echt twee waren.

Die eerste weken waren zo spannend, iets wat ik nog herkende van de zwangerschap van Livine, maar de heftige misselijkheid zorgde er wel voor dat ik wist dat er van alles gaande was in mijn buik. Met ruim 7 weken kregen we de eerste echo bij een gynaecoloog en ik zal nooit zijn legendarische woorden vergeten: there is baby number 1 and there is baby number 2! Een tweeling! Zo welkom, maar ook echt even schakelen. We hadden bijna geen spullen meer, geen huis en waren op wereldreis! Maar zoals altijd kregen we ook een rust over ons heen, we gaan dit gewoon regelen en dit is een prachtig cadeau.

Wel voelde ik me zo slecht de hele dag, wat het reizen echt heel zwaar maakte. Livine bracht veel tijd door met Matthijs terwijl ik in een donkere kamer lag omdat ik zo misselijk was. Zo goed en kwaad als het ging bleven we mooie plekken bezoeken, maar we hadden ook veel gesprekken over de toekomst en wat onze volgende stap zou worden. Op een gegeven moment besloten we dat we terug wilden gaan naar Nederland omdat een tweelingzwangerschap toch een stuk risicovoller is en ik graag in Nederland wilde bevallen. Ook viel het woord Corona steeds vaker en we wilden niet in Zuid Afrika vast komen te zitten.

Van iedere week in het vliegtuig naar een lockdown

We vonden op Funda een huurhuis in Rotterdam en de tickets werden geboekt. De gang bij mijn ouders werd steeds voller met alle spullen die ik vanuit Kaapstad bestelde voor in het nieuwe huis en op 12 maart vlogen we terug naar Nederland. Een dag later kregen we de sleutels van ons huurhuis en kon het verhuizen en klussen beginnen. Met de hulp van familie en vrienden hebben we alles in een weekend geverfd en ingericht.

Dat was maar goed ook, want op 15 maart werden de eerste maatregelen bekend gemaakt en zaten we in lockdown. En daar zaten we vanuit een wereldreis weer terug in Nederland. Ondanks dat we blij waren om terug in Nederland te zijn in deze gekke tijd voelde het ook een beetje vreemd. Waar we eerst bijna iedere week in een vliegtuig zaten, ons zo vrij voelde en de wereld open lag, zat hij nu letterlijk op slot. Vrienden en familie zagen we nog steeds alleen online en ook voor Livine was het natuurlijk wennen om opeens de hele dag thuis te zitten.

Alleen naar echo’s

Langzaam wenden we steeds meer aan het leven in Nederland en we hadden natuurlijk ook het vooruitzicht en de voorbereidingen voor de komst van de mini’s! Gelukkig ging het met de tweeling allemaal goed en groeiden ze bovengemiddeld goed. Door de Corona maatregelen in het ziekenhuis mocht Matthijs helaas nooit mee naar de echo’s, zelfs niet naar de belangrijke 20 weken echo die door de tweelingzwangerschap ruim 1,5 uur duurde. Dit is toch iets wat je het liefst samen wilt doen. Wel hebben we samen nog een 3D/4D pretecho kunnen doen, dat was wel heel bijzonder om mee te maken en ze zo samen in mijn buik te zien zitten.

Samen met familie en vrienden hielden we een online gender reveal en met prachtige roze en blauwe rook wisten we: Livine krijgt een broertje én een zusje! Ondertussen groeide mijn buik door en bleven de twins goed doorgroeien, maar ik kreeg het wel steeds zwaarder. De laatste weken voor de bevalling was er een hittegolf in Nederland en doordat ze steeds hoger kwamen te zitten kon ik bijna niet meer eten en had ik steeds minder energie. Ik lag dan ook vooral in bed met een ventilator en eigenlijk te wachten tot de bevalling zou beginnen. In overleg met de gyn werd besloten om de bevalling met 37 weken in te leiden, maar toen begonnen met 36.5 toch thuis de weeën. Tijd om de twins te ontmoeten. Hoe de bevalling verliep lees je volgende week in deel 2 van mijn verhaal.