9 maanden op, 9 maanden af? Daar geloof ik niet meer in

Marit (De Klaagmoeder) maakte zich tijdens haar zwangerschap vaak zorgen over haar gezondheid. En ook na de zwangerschap heeft ze nog lang vage klachten. ‘Volgens mij ga ik dood! Oh wacht, ik ben zwanger.’

‘Sinds de positieve zwangerschapstest is er bij mij iets losgemaakt waardoor ik bang ben dat ik een ernstige terminale ziekte zou kunnen hebben. ‘Stel je voor dat er nu iets is en het beïnvloedt het kindje in mijn buik’, dacht ik.

Ben ik ziek?

Ik zag spataderen op mijn benen verschijnen, mijn borsten uitgroeien tot meloenen met paarse vlekken en strepen. Ik had continu stress-aanvallen, zag sterretjes, kreeg bekkenpijn en ik kreeg vage plekjes op mijn huid. Ik dacht steeds dat ik kanker had, of een andere ernstige aandoening.

Dit werkt natuurlijk niet helemaal mee voor een ontspannen zwangerschap. Nou, dat was het ook niet. De hypochonder in mij draaide overuren. Ik werd ineens heel erg bewust van mijn eigen sterfelijkheid. En nu, 9 maanden na de bevalling, is het nog steeds niet over.

Daarna komt nog het ontzwangeren

Je denkt na de bevalling dat die gekkigheid wel over zou zijn, maar nee. Je zit in ieder geval nog 6 weken met een matras in je onderbroek waar gorigheid op komt. En daarna ‘mag’ je nog gaan ontzwangeren.

Het motto is 9 maanden op, 9 maanden af. Maar even serieus, die 9 maanden zijn inmiddels voorbij en ik heb nog steeds rare en enge klachten. Mijn ogen doen raar. Een soort visuele ruis, ik zie sterretjes en ik kan al helemaal niet goed tegen licht. Op witte oppervlakten of als ik naar de lucht kijk zie ik allemaal witte fonkeltjes en schitteringen. Alsof je steeds naar het water kijkt waar de zon op schijnt. Van licht naar donker? Dan flikkert het in mijn ooghoeken. Je hoort mij al denken: help, ik word blind! Maar nee, wederom niets ernstigs natuurlijk. Het zijn vast nog de hormonen, stress en oververmoeidheid.

Trillingen en duizeligheid

Oh en vergeet de duizeligheid en trillingen in het lichaam niet. Dat je denkt dat je een bloedprop hebt die vast zit, maar het schijnen gewoon je spieren te zijn. Niets aan de hand.

Ik zit nu in de tweede maand nadat ik ben gestart met de pil en ook daar krijg je weer klachten of bijwerkingen van. Misselijkheid, moeheid, onrustige huid, noem maar op. Die misselijkheid bracht me op de gedachte: OMG, ik ben door de pil heen zwanger! Totdat ik de bijsluiter nog eens las en zag: oh nee, het is een bijwerking.

Negen maanden op en negen maanden af… Daar geloof ik inmiddels niet meer in. Na veel onderzoek (lees: scrollen op Instagram) ben ik er van overtuigd dat het minstens twee (!) jaar duurt voordat je hormonen weer in balans zijn, je hersenen weer terug zijn naar ‘normaal’, en je lijf helemaal hersteld is na een zwangerschap en bevalling.

Het hoeft allemaal echt niet te worden zoals voor de zwangerschap hoor. Er is namelijk nogal wat gebeurt met dat lichaam. Je hebt een kind gemaakt, op de wereld gezet én – terwijl je leeft op 4 uur slaap – zorg je daar met elke vezel in je lijf voor.

Om deze klaagzang positief af te sluiten…. GRAPJE. Niet alles is positief.

-xxx-  De klaagmoeder