10 x moeders eerlijk over borstvoeding

Borstvoeding geven: iedere moeder ervaart dit op haar eigen manier. Bij de ene vrouw verloopt het voorspoedig, bij de andere vrouw is het een grotere uitdaging. Voor de ene mama is het kolven met name uitdagend, de ander vindt vooral het continu willen drinken lastig. Tien moeders eerlijk over borstvoeding.

Mentale uitdaging

‘Lichamelijk vond ik borstvoeding geven niet zo’n opgave. Mentaal vond ik het een ander verhaal. Daar had ik vooraf eigenlijk helemaal niet bij stil gestaan. Borstvoeding is anno 2022 natuurlijk ontzettend gepromoot en er wordt eigenlijk wel van je verwacht dat je borstvoeding geeft. Dit gebeurt al tijdens de geboorte door de artsen, verloskundigen en eigenlijk iedereen om je heen. Ik ben ook zeker van mening dat het goed is voor je kindje en ook voor je eigen herstel, dus omdat het fysiek heel goed lukte had ik de mentale stress niet aan zien komen.’ Lees de rest van de blog van Joyce.

Meer dan alleen voeding

‘Borstvoeding geven is zoveel meer dan alleen ‘voeding’. De geborgenheid, troost en liefde die je erbij geeft maakte het voor mij echt bijzonder. Echt even een knuffelmomentje samen.’ Meer lezen.

Geromantiseerd

‘Mijn beeld van borstvoeding geven is geromantiseerd. Want je die stuwing in de kraamweek, de spruw, tepelkloven en knallende borsten als je ‘s ochtends wakker wordt, die vergeet je snel. Net als die eeuwige doorweekte shirts en voedingsbh’s met pads er in. Wat je ook snel vergeet is hoe ongelofelijk vermoeiend het kan zijn om borstvoeding te geven. Zeker op regeldagen, waarin je voor je gevoel continu een baby aan de borst hebt. Als je net je boterham gesmeerd hebt of warme koffie hebt gezet en je kindje weer wil drinken.

Waar ik ook niet direct aan terugdenk, is hoe pittig het is om in je eentje die grote verantwoordelijkheid van het goed, genoeg en tijdig voeden te dragen. Hoe je altijd en overal, ‘s nachts, onderweg en op een feestje, moet kunnen voeden. Praktische kleren aan moet, waarbij je makkelijk een borst eruit moet kunnen halen zonder met compleet ontbloot bovenlijf te zitten. Om over kolven nog maar te zwijgen…’ Borstvoeding: tussen weemoed en waarheid.

Koste wat het kost voeden

‘Bij Emily bedacht ik tijdens mijn zwangerschap dat ik haar koste wat het kost drie maanden borstvoeding wilde geven. Ik heb drie maanden lang pijn gehad, daarna ben ik gestopt. Tijdens mijn zwangerschap van Ben nam ik me voor om mezelf niet koste wat het kost te pijnigen en eventueel eerder te stoppen als dat nodig was. Toen hij er eenmaal was en borstvoeden wederom erg pijnlijk was, kon ik het toch niet over mijn hart verkrijgen om te stoppen. Dus zette ik door. Gelukkig maar, want uiteindelijk lukte het me om bij Ben pijnloos te voeden. Dat was een geweldige ervaring. Nadat Ben vanwege een virus en koemelkallergie-reactie in het ziekenhuis was opgenomen, wilde hij bijna niet meer de borst. Daardoor liep de melkproductie ook bij mij terug en kon ik op een rustige manier afbouwen. Borstvoeding geven blijft zoiets magisch. Zo’n bijzonder intiem moment met je kindje waar ik nog vaak heimwee naar heb.’ Lees hier de rest van de Momtalk met Jennifer Ewbank.

Overproductie

‘Ik kreeg al gauw door dat het niet ging’, vertelt ze daarover. ‘Eigenlijk vanaf het begin had ik al overproductie, waardoor ik veel te veel melk aanmaakte. Dat zorgde ervoor dat ik veel druk ervaarde. Als mijn zoontje dan aan m’n borst lag, dan spoot de melk eruit waardoor hij zich verslikte en gefrustreerd raakte. Ook was de eerste melk die hij tijdens iedere voeding kreeg, heel waterig. Tegen de tijd dat hij vol zat kwam pas de voedzame melk.’ Lees hier waarom Dimara besloot te stoppen met borstvoeding geven.

Zes maanden bloed, zweet en tranen

‘Waar ik bij Luá een soort melkmachine was en af moest kolven omdat ik zoveel produceerde, kwam er nu niets uit. Ik heb direct een lactatiekundige in de hand genomen om me hierbij te ondersteunen. Dit borstvoeding avontuur moest en zou slagen. Bij Luá stopte ik na ruim 5 maanden hij had na iedere voeding last van extreme krampen kreeg spruw kreeg, ik meerdere borstontstekingen en we deden nauwelijks nog een oog dicht. Mensen zeiden tegen me: je bent gek dat je het nog volhoudt, stop gewoon. Niemand gaf me destijds de support die ik nodig had, dus dat deed ik. Daar kwam ook de drive om het dit keer te laten slagen vandaan. Het heeft zes maanden en heel veel bloed, zweet en tranen gekost voordat ik eindelijk mijn productie op peil had. Uiteindelijk heb ik zeventien maanden lang borstvoeding gegeven.’ Momtalk: Lisa Joy Kruis.

Dag en nacht om de 1,5 uur voeden

‘Ik was heel blij dat ik van te voren wist dat veel aanleggen goed was om de borstvoeding op gang te brengen. Zeker omdat onze dochter via een keizersnede is geboren. Daardoor kwam het ook daadwerkelijk goed opgang. Ik kijk positief terug op het begin. Ik voelde me overweldigend omdat het zo’n volledig alleen maar voeden en slapen en verschonen was. Alleen maar aan mij vastgeplakt. Elke 1,5 uur soms wel. Dag en nacht. Mijn productie was zo goed, dat ze er soms in verslikte, veel hikte en last had van krampjes. Dit was super intensief. Maar ik voelde me ook gesteund door mijn kraamzorg en partner die alle randzaken deed zodat ik me volledig op de voeding kon richten.’ Meer lezen.

Oxytocine

‘Het voeden ging bij mij super, maar het kolven niet zo. Mijn toeschietreflex hield er vaak snel mee op, waardoor ik niet genoeg gekolfd kreeg en vaak nog volle borsten had na het kolven. Gelukkig kreeg ik het advies van de lactatiekundige om een oxytocine neusspray te gebruiken en dat hielp ontzettend, ineens waren mijn borsten zo goed als leeg na afloop. Mijn huisarts wilde deze alleen maar twee keer voorschrijven omdat zij vond dat mijn lichaam het zelf moest kunnen. Ik snap die gedachte, maar dat gebeurde gewoon niet. Door corona heb ik gelukkig niet heel veel hoeven kolven, want hoe lastig het ook was om thuis te werken met een baby kon ik daardoor wel ‘live’ voeden. Ik weet niet of ik het anders ook 15 maanden had volgehouden. Toen Hugo eenmaal 1 jaar was, begon ik ongemakkelijk te vinden om in het openbaar of in gezelschap van anderen te voeden. Zo suf dat ik daar last van had… Maar je ziet het gewoon bijna niet om je heen en ik voelde mij heel erg bekeken en veroordeeld. Het leek alsof het “schattige” er af was nu hij geen kleine baby meer was.’ Meer lezen.

Angstzweet tijdens het aanleggen

‘Het lukte me om mijn productie op gang te krijgen en trots maar compleet gesloopt kwam ik na één ziekenhuisnacht thuis. Inmiddels met twee nachten niet slapen op de teller, een stuitje zo beurs als wat en een gezicht als een mummie. Naast de enorme liefde die ik voelde voor Cato en Pieter, gingen er wel 100 dwangmatige gedachten door mijn hoofd: ik moet borstvoeding geven. Ik moet lijstjes maken, een schema bijhouden. Ik moet slapen… Maar slapen deed ik niet. Echt nul komma nul om precies te zijn. En hoewel de borstvoeding goed opgang kwam deed het VER-SCHRIK-KELIJK veel pijn. “Geniet van deze tijd” en “mag ik op bezoek komen” waren niet aan mij besteed. Langzaam gleed ik af naar de situatie waarin ik Cato alleen nog maar af moest geven omdat ik zelf, inmiddels 15 kilo kwijt in 10 dagen, niets meer kon dan met angstzweet aanleggen wanneer nodig.’ Catherine over de mentale uitdaging van borstvoeding geven.

Meer lezen?
De beste voorbereiding op het geven van borstvoeding?