Voor How About Mom schrijft Milou – verpleegkundige en moeder – over de start als moeder met een kind met een medische aandoening. Ze is ook eerlijk hoe het écht is om stiefmoeder of bonusmoeder te worden. En deelt haar tips voor andere samengestelde gezinnen.
Wist jij dit? Gemiddeld duurt het 4 tot 7 jaar voordat een nieuwe gezinsdynamiek stabiliseert. Wij hebben er wel 10 jaar over gedaan.
In de periodes dat ik het zwaar had, bijvoorbeeld met ons samengestelde gezin, googelde ik vaak wanhopig naar verhalen van andere bonusmoeders en stiefmoeders. Ik wilde weten of mijn gevoelens klopten: “Hoort dit erbij? Is dit normaal?” En ik voelde de drang om mijn ervaring te delen, omdat het delen ook voor mijn eigen heling zorgt.
Helaas waren er de afgelopen tijd wat andere zaken die mijn aandacht vroegen. Zo had onze dochter Femke (2) nog steeds te maken met infectieproblemen. Inmiddels komen we met haar in het Wilhelmina Kinderziekenhuis, omdat ze in het perifere ziekenhuis onvoldoende geholpen konden worden. Ze is gelukkig stabiel, maar krijgt voor de 18e keer antibiotica, dit keer voor drie maanden om de infectie te onderdrukken. Dit geeft ons tijd om een beter beeld van de oorzaak te krijgen. Er wordt nu naast de zware start en de infectie na haar geboorte ook een vermoeden geuit. Dit geeft haar ook de kans om aan te sterken voor de operatie(s) die gaan volgen. Ik ben ontzettend trots op haar. Het is voor ons gezin enorm heftig, vooral omdat ze ‘s nachts veel pijn heeft, en we als ouders weinig slaap krijgen.
En dan was er nog een verdrietige periode met mijn schoonouders. Mijn schoonvader heeft NAH (niet-aangeboren hersenletsel) na een ongeluk, en mijn schoonmoeder heeft al twee jaar, maar eigenlijk natuurlijk al langer, de ziekte van Alzheimer. Hun situatie verslechterde in korte tijd en ook al zie ik dit soort situaties dagelijks in mijn werk als verpleegkundige, het is ontzettend lastig om de afstand te bewaren wanneer het je privé betreft. Ook hier merk ik weer dat ik snel wil schakelen, omdat ik weet hoe zorg werkt en waar de mogelijkheden liggen. Soms te snel. Dit heeft me geleerd dat niet alles direct te plannen is.
Mijn schoonmoeder verblijft nu tijdelijk op een crisisplek en zal binnenkort naar een permanente, veilige locatie verhuizen. Terug naar waar ik deze blog mee begon: het hoofdthema is namelijk familie, en bonusfamilie telt dan natuurlijk ook mee, toch? Het is belangrijk om het met elkaar te doen en er het beste van te maken. Zelfs in dit soort crisissituaties is het des te mooier dat ik gezegend ben met drie bonuskinderen en dat we op elkaar kunnen rekenen.
Toen mijn man en ik elkaar leerden kennen, had hij drie kinderen uit een eerder huwelijk. Zoals ik in mijn introductie al zei, als je het gevoel hebt dat deze partner de rest van je leven zal zijn, ben je natuurlijk bereid om het beste uit de situatie te halen en dit volledig te accepteren. Ik twijfelde er eigenlijk niet eens aan.
Zelf ben ik enig kind, maar ik droomde altijd van een groot gezin. Het (misschien geromantiseerde) beeld van dampende geuren uit de keuken en een gezellige eettafel waar kinderen na een lange dag braaf zitten te wachten tot het eten op tafel komt en kletsen over hun dag.
Fast forward naar de start van onze relatie: ik kookte niet. Mijn man had verschillende pannen op het vuur om het iedereen naar de zin te maken. De sfeer was vaak gespannen en iedereen probeerde ergens controle over te krijgen. Met de inzichten van nu deed ik daar zelf net zo hard aan mee. Iedereen aan die eettafel, strijdbaar over wie gezien mocht worden, en mijn man laveerde tussen alle partijen, zichzelf compleet voorbijlopend om iedereen te bedienen. We aten vaak standaard witte bonen, AVG, pannenkoeken of sushi. Toch was er altijd wel iemand die niet tevreden was. 😉
Het besef dat een samengesteld gezin zo’n enorme impact heeft, had ik zwaar onderschat. Ik was volop in ontwikkeling als jongvolwassene, op zoek naar mijn eigen normen en waarden en mijn identiteit in de maatschappij. Ineens kreeg ik er drie kinderen bij, die hun hechte, vaste basis van opgroeien met een vader en moeder in een gelukkig huwelijk verloren hadden.
Ik was me hiervan erg bewust. Zelf groeide ik op als enig kind en had ik mijn eigen ervaringen met familiepatronen en systemen, waarbij mijn vader enkele keren diep getroffen werd door mentale ziekte. Dit is overigens niets om je voor te schamen. Juist door deze ervaring in mijn eigen jeugd wilde ik het goed doen voor deze drie kinderen. Ik wilde dat iedereen zich goed voelde, pikte iedere spanning op binnen het gezin en wilde iedereen verbinden.
In het begin was het vooral wennen: elkaar aftasten, leren kennen. Het eerste jaar bestond vooral uit leuke uitjes en zoveel mogelijk plezier maken. Ik geloof echt dat de term “feestpapa” hierdoor is ontstaan. We deden dingen die ik vroeger zelf met mijn ouders niet had kunnen doen, alsof het kind van mij van vroeger eindelijk ook gezien werd (dit besef ik me nu pas). Maar op een gegeven moment moet de situatie stabiliseren en is het tijd om een nieuw gezin te vormen. Toen veranderde onze dynamiek.
Ik wilde niets liever dan een echt gezin zijn, maar het kwartje dat dit veel idealistischer was dan ik dacht, viel pas later. We hebben jaren gestreden voor stabiliteit en balans. We woonden inmiddels in het huis waar het kerngezin had gewoond. De kinderen kwamen om het weekend, van vrijdag tot zondagavond, en in die weekenden probeerden we hun leven zo normaal mogelijk door te laten gaan: sport, huiswerk, kinderfeestjes, boodschappen, samen eten.
Die gewoontes, die ze voor de scheiding hadden opgebouwd, werden nu anders. Dit leidde tot veel spanningen. Mijn man had intens veel verdriet en schuldgevoel over het mislukken van zijn eerste huwelijk, wat ertoe leidde dat hij zich moeilijk uitte. Hij wilde iedereen tevreden houden, ook als dat ten koste ging van structuur en regels. En ik… ik kwam uit een gezin waar veel regels waren. Sociale regels, maar ook regels binnen het huishouden. Er was geen ruimte voor eigen invulling.
Marit: Een ode aan mijn stiefkind
Ik had daardoor erg hoge verwachtingen op dit gebied, maar dat paste niet bij het gezin van mijn man, die met minder regels was opgegroeid. Dit leidde tot conflicten. In de weekenden, wanneer de kinderen er waren, zag ik steeds meer op tegen die tijd. En dan die uitspraak van de oudste: “Je bent alleen een vader op afspraak”. Dat was voor mij een enorme eye-opener.
Wat ik met deze blog wil overbrengen, is dat het gemiddeld 4 tot 7 jaar duurt voordat een nieuwe gezinsdynamiek stabiliseert. Wij hebben er wel 10 jaar over gedaan. Er zullen vast ook andere ervaringen zijn, maar ik wil vooral zeggen: het komt goed! Er waren momenten dat ik dacht dat onze relatie nooit zou kunnen slagen, maar met liefde en doorzetten is alles goed gekomen.
Wat ons enorm heeft geholpen, was tijd en inzichten in patronen. Ervaringen en soms pijnlijke herinneringen die mijn man en ik eerder hebben opgedaan en die ons gevormd hebben.En door af en toe hard te vallen. Het mooiste was een gesprek met alle gezinsleden, waarin iedereen op tafel legde wat hem of haar dwarszat. We hebben allemaal geleerd van elkaars gedrag en uiteindelijk een goede balans gevonden.
Met onze dochter Femke (2) erbij zijn we nu vaker met zijn zessen dan ooit tevoren. Ze verbindt ons gezin en maakt het sterker. Ze maakt de kinderen van mijn partner niet alleen “bonus” kinderen, maar ook broers en zussen van ons kind. We zijn gaan leven met elkaar en genieten van de momenten. Inmiddels zitten we weer gezellig aan de eettafel, ik kook nog steeds niet, maar ben wel fan van een pizzarette. Geen geur van gourmetten, maar wel veel gezelligheid… en iedereen kan zelf kiezen wat hij op zijn pizza doet. 😉
Aan alle samengestelde gezinnen: Heb geduld en heb lief. Vat niets persoonlijk op en probeer inzicht te krijgen in elkaars triggers.
Aan mijn eigen gezin: Ik hou van jullie allemaal!
Meer van Milou? Volg haar op @milou-evelien of lees alle blogs van Milou op How About Mom.
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen