Als het niet vanzelf gaat: “Eerst maar eens ontpillen, dachten we nog”

De weg naar een positieve zwangerschapstest verloopt bij iedere vrouw anders. Het kan ongepland gebeuren of lang op zich laten wachten. Je kunt er nauwelijks mee bezig zijn, of het kan je leven in beslag nemen. Op How about mom vertellen vrouwen over hun zwangerschapswens en weg daar naartoe. Deze week spreken we met Kyra (21).

“Na een pittig fertiliteitstraject, ben ik momenteel 8,5 maand in blijde verwachting van onze dochter. Ons grootste geschenk, een wereldwonder, want eigenlijk ben ik onvruchtbaar.

Als klein meisje wist ik al zeker dat ik later mama wilde worden. Het liefst liep ik uren achter mijn poppenwagen, en ik dook meteen een kinderwagen in als er een baby in lag. Het moederschap was me op mijn buik geschreven. Toen ik mijn man leerde kennen, was ik ontzettend blij dat ook hij een sterke kinderwens had. En niet alleen dat, hij had ook de wens om jong vader te worden. Wij vulden elkaar dus perfect aan, en na de koop van onze woning duurde het dus ook niet heel lang voordat het onderwerp baby’s te sprake kwam.

Eerst maar eens ontpillen, dachten we nog. De afgelopen jaren had ik de anticonceptiepil doorgeslikt, met hier en daar eens een doorbraakbloeding of onttrekkingsbloeding. Ik had geen idee dat dat geen echte menstruaties zijn. Toen de pil de prullenbak in verdween, zat ik ongeduldig te wachten op een menstruatie en eisprong. Maar die bleven uit. Zwangerschapstesten bleven spierwit en mijn hart vulde zich langzamerhand met een gitzwarte wolk.

Starten met hormonen

Maanden verstreken, zonder menstruatie of zwangerschap. Mijn geduld was op, ik vertrouwde het niet langer en stapte naar de huisarts. Wij kwamen er al snel achter dat ik aan Primaire Amenorroe lijdt – nog geen natuurlijke menstruatie na je zestiende – en de huisarts verwees ons direct door naar het fertiliteitscentrum voor vervolgonderzoeken. Alsof mijn wolk nog niet zwart genoeg was, kregen wij ook nog eens te horen dat ik PCOS heb. Mijn eierstokken zaten barstensvol met cystes. De conclusie: een natuurlijke zwangerschap zat er niet in.

Ik mocht snel daarna starten met de hormonen. We begonnen met pilletjes, die naderhand ingeruild werden voor injecties. Wij moesten om de dag naar het ziekenhuis voor een inwendige echo, en die lege baarmoeder en eierstokken op dat scherm zorgden voor steeds meer leegte in mijn hart. De wens om moeder te worden was met de tijd alleen maar sterker geworden, waarom lukte het dan gewoon niet? De laatste weken was ik al mijn hoop kwijt. Zelfs de injecties leken niet aan te slaan en mijn lichaam vertikte het om een eicel te groeien. Ik voelde mij een enorme mislukkeling, alsof ik faalde in hetgeen waar ik voor gemaakt zou moeten zijn: baren.

Het gouden ei

Mijn man en ik zijn gedurende het traject erg positief en nuchter gebleven, op die laatste weken na. Wij hielden ons voor dat als het echt niet zou lukken, het niet voor ons bestemd was en dat dat ook prima was. Ons leven was namelijk ook al heel erg mooi met z’n twee, samen. De leegte in ons hart zou nooit worden opgevuld, maar we hadden daar vrede mee. Die laatste week ging ik mij er dus langzaam bij neerleggen dat het niet ging lukken, dat het goed was zo. En toen ik eindelijk kon loslaten, had ik ineens een groeiende eicel. Van niks, naar één eicel. Het gouden ei. Ons meisje.

Het eitje was sterk en van goede kwaliteit, is bevrucht en blijven plakken. Na honderden negatieve zwangerschapstesten, tientallen naalden in mijn beurse buik en ontelbaar veel inwendige echo’s was daar eindelijk onze positieve zwangerschapstest. Mijn geluk kon niet op, ik durfde het bijna niet te geloven maar het was toch echt zo! Ik was zwanger! En het voelde zo goed.

Laat het je leven niet beheersen

Vanaf die geweldige test heb ik er een goed gevoel bij gehad. Geen dag heb ik getwijfeld, of me niet goed gevoeld. Ik wist het zeker, dit was ons wondertje. Dit is een blijvertje. Deze pittige tante gaat nergens heen, behalve in onze armen. Echo’s bleven mijn gevoel bevestigen en ondanks alle complicaties en heftige kwaaltjes die ik had, was ik zo trots als een pauw. Nu ik dit schrijf, zit de zwangerschap er alweer bijna op. Een ontzettend dubbel gevoel, want ondanks mijn bekkeninstabiliteit, gebroken ribben, slapeloze nachten (écht slapeloos) en vreselijke voorweeën vind ik het zo eng om haar straks op de wereld te zetten. Niet om de bevalling, maar om het feit dat ze dan voor altijd in ons midden is, en niet meer in mijn buik. Nooit meer in mijn buik. Intiemer dan dat, zal het nooit meer worden. Ondertussen neem ik rustig aan afscheid van onze momentjes samen, laat ik zo nu en dan lekker wat tranen vloeien met een terugblik op de afgelopen jaren en kan ik niet wachten tot ik ons meisje mag vasthouden. Mijn neus begraven in haar, wat blijkt, bos met haar en ontelbaar veel kusjes geven op haar lekkere bolle wangen.

Een verhaal met enorm veel emoties, pieken en dalen. Maar ook voor ons heeft het een mooi eind. Wat ik de wensouders nog wil meegeven, die momenteel nog midden in het vreselijke traject of nog in de “eerst-zelf-proberen-fase” zitten: kijk om je heen, en zoek naar dingen die je kunt koesteren en waarderen. Focus je daar op, wees dankbaar met hetgeen dat er al is. Een onvervulde kinderwens is de meest erge pijn die ik ooit heb gevoeld, maar laat het je leven niet beheersen. We hebben maar zo kort, de tijd gaat zo ontzettend snel. Kostbare tijd, die je nooit meer terug krijgt. Dus lieve, lieve wensmama’s en papa’s, een hele dikke virtuele knuffel.”