Blog: champagne of zakdoeken op 11 mei?

Toen vorige week bekend werd dat vanaf 11 mei de scholen en kinderopvang weer open gaan, stond ik niet direct te juichen. Dat had ik een aantal weken terug wel verwacht van mezelf. Oh, wat moest ik wennen aan de omschakeling met ineens twee kindjes thuis. Zeker in een periode waarin er op werk gebied veel gebeurt (een app lanceren!) en er standaard te weinig uren in de dag zitten. Maar ik heb de afgelopen maand ook ervaren wat een enorm voorrecht het is om zoveel tijd met je kinderen door te kunnen brengen. 

Via Instagram en vriendinnen hoor ik ook uiteenlopende reacties. ’11 mei bevrijdingsdag!’ en ‘Tijd voor champagne!’ versus ‘Ik wil helemaal niet dat het weer wordt zoals eerst’ en ‘Ik zou het liefst altijd zoveel tijd met mijn dochter hebben’.

Veel moeders merken op hoe hun kindje thuis tot bloei komt. Ineens maken ze enorme groeispurt in taal, zijn ze zindelijk of wordt er wel van alles gegeten. Vaders die allerlei kleine en grote mijlpalen in real life – en niet via een filmpje op z’n telefoon – meemaken. Eerste stapjes, een eerste rondje op de fiets.

Hoewel ik altijd op vrijdag al een ‘moeder-dag’ had, kreeg ik daar nu nog vier halve dagen in de week (plus weekenden, maar die tackelen we met z’n twee) bij. Zonder haast aan de dag beginnen, fietsen zonder bestemming, iedere dag wel ergens een picknick. Niet te druk met oefeningen van school, maar wel koeien tellen in de wei en letters oefenen met stoepkrijt.

Ik heb met zoveel plezier naar mijn eigen kinderen gekeken. Hoe Olivia helemaal op ging in haar eigen wereld bovenop het klimrek. Hoe Jacob vól verbazing naar een spin, vlieg of pluisje op de grond kan kijken. Hoewel ik me ook te vaak een politie-agent voelde in huis, smolt mijn hart ook meerdere keren per dag.

Koffie-tijd? Wijn-tijd?

Los van de kinderen, merk ik ook hoe fijn het is om even allerlei dingen los te laten. Als je weinig mag en kan, dan hoeft er ook een stuk minder. Weekend als een abstract begrip, niet als de twee dagen waar je het allermeeste uit moet halen. Dagen waarin het alleen maar óf tijd is voor koffie óf tijd is voor wijn, de klok doet er weinig toe. Niet met moeite je door je afternoon dip achter je bureau heen werken omdat er iets af moet, maar gewoon even aanhaken in de zandbak en na 21.00 rustig doorwerken. Ik ben sowieso de avond en nacht gaan herwaarderen, maar dat terzijde.

Hoe dan ook, rustig start de realiteit straks weer op. Dan zijn er vaste dagen en tijden waarop onze dochter op school wordt verwacht. Staan de juffen op de crèche weer te wachten om Jacob in ontvangst te nemen. Hoewel we ons nu nog afvragen hoe we Olivia ooit op het schoolplein aan een voor haar vrijwel onbekende juf kunnen overdragen, zonder enorme meltdown. Of hoe dat haal- en breng proces gaat zijn als je 1,5 meter afstand moet houden. Tegelijkertijd weten we dat het wel goed komt.

Afkicken

Het zal voorlopig nog een gekke periode zijn voor ons allemaal. Op een gegeven moment zullen we op deze bizarre tijd terugkijken, met – naast alle tragische situaties en zorgen om onze gezondheid – hopelijk genoeg mooie en bijzondere herinneringen. We zullen zien welke ervaringen van de afgelopen weken we mee nemen en welke patronen blijvend zullen veranderen (thuiswerken? meetings op afstand? meer papa’s thuis? minder stress? minder moeten?).

Ergens is het maar goed dat het de komende dagen zulk slecht weer is: een hele dag binnen zitten met twee kids is toch een stuk minder romantisch dan dagen in de natuur doorbrengen. Zo kick je er een stuk sneller vanaf en is het vooruitzicht van school en crèche net wat aanlokkelijker.