09/02/2021

Blog: gemengde gevoelens

“The year is 2036. I’m in an eerily quiet house. Both kids are grown and have moved out. I’d do anything to be quarantined with my 5 and 2 year old and the sound of their tiny feet running all over the house.”

Ze zaten al hoog, die tranen, maar na het lezen van deze tweet stroomden ze over mijn wangen. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik heb ongelofelijk gemixte gevoelens over het aflopen van deze periode met de kids thuis. 

Eerlijk is eerlijk, de eerste twee weken na de kerstvakantie was ik niet in beste staat. Na een heerlijke periode van rust en en ontspanning, waren daar ineens bergen werk (en een collega met zwangerschapsverlof) en twee kleine kinderen thuis. Tijd voor mezelf was er niet en ik had het gevoel weinig controle te hebben op alles wat ik moest en wilde doen. Ik had een extreem kort lontje – viel vaker dan nodig uit tegen de kindjes – en stond af en toe met hartkloppingen op de gang te wachten tot ik was afgekoeld. Not my proudest moment. 

Gelukkig veranderde er na een week of twee iets. Ik kocht een crosstrainer – een mooie uitlaatklep en me-time want veertig minuten tijd om een serie te kijken ondertussen – en ik kreeg meer structuur in en daardoor controle op de eindeloze to-do lijst. De tijd die ik met de kindjes had (de ‘middag-shift’ of de ‘ochtend-shift’) kon ik ook echt met de kindjes besteden. Dat betekende: stenen verven, huiswerkjes maken, koekjes bakken. Kom erbij buurtkinderen, hoe meer zielen, hoe meer vreugde. En rommel. Nog steeds moest ik af en toe wennen om middenin mijn werkdag ineens Elsa kleurplaten te maken of prinsessen te kleien, maar het lukte me meestal goed die knop gewoon volledig om te zetten. 

Met het bericht ‘de scholen gaan weer open’ heb ik samen met de rest van alle ouders staan juichen. Hoera, ons ‘normale’ leven gaat weer beginnen. Toch voelde ik me een stuk minder opgelucht als ik van te voren had verwacht. Ik voelde eerder een soort… teleurstelling. Is het al voorbij, heb ik wel genoeg genoten? 

Ik weet ook wel dat ik, nu het achter de rug is, de boel aan het romantiseren ben. Dat ik vooral terugdenk aan alle liefdevolle, knusse en gezellige momenten van de afgelopen tien weken. De uren die we samen op de bank doorbrachten en Disney films keken. De talloze kleurplaten en knutselwerkjes. De grappige gesprekken met onze bijna vijfjarige dochter. Haar voor onze ogen zien leren lezen en schrijven. Het heerlijke kroelen of juist wild stoeien met de tweejarige, merken hoe hij ineens complete zinnen kan praten. Maar ook die twee samen: hoe ze in de eerste weken elkaar continu zaten te jennen en ze zich nu ineens als één front tegen ons keren en als eerste klaar staan om elkaar te troosten. 

Natuurlijk kan ik ook wel bedenken dat het niet alleen maar rozengeur en maneschijn was deze lockdown. Uren ‘s nachts doorwerken omdat ik al mijn werk niet af krijg, de dagen dat het niet ophield met regenen en we van gekheid niet meer wisten wat en waarmee te spelen, het gegil en geruzie om speelgoed, de spitsuur momenten waarop Dirk en ik elkaar aankeken met een blik van shoot me now. Ik weet het, ik weet het. 

Enfin, het is wat het is. Ik ben blij en dankbaar dat we ondanks alle ellende in de wereld kunnen terugkijken op bijzondere, doch intense weken, waar we allemaal goed doorheen zijn gekomen. Ik weet zeker dat de kindjes ook hebben genoten van alle extra tijd met papa en mama, maar dat het voor hen ook fijn is om weer naar school en crèche te mogen. Ik kijk nu al uit naar vrijdag, mijn moeder-dag. Maar hey, herinner me daar vrijdagmiddag om 17.00 nog eens aan, als ik in een ontploft huis sta, snak naar een glas wijn en ongetwijfeld verzucht: ik ben er he-le-maal klaar mee 😉 

Gratis een wekelijkse update?

How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen