Blog: Ik fluister, zonder dat de kids het horen, ‘I need a f*cking break’

Het is zaterdagmiddag. We hebben die middag doorgebracht in de speeltuin en bij de kinderboerderij. Er zijn ijsjes over me heen geknoeid, ik heb naar tientallen kunstjes gekeken, er is wel honderd keer ‘mama’ geroepen en er zijn plakkerige kusjes op mijn gezicht geplakt. Terwijl we thuis aankomen vraag, of liever gezegd, smeek ik Dirk om de kids nog eventjes mee te nemen. Hoezo, reageert hij eigenlijk net zo verbaasd als ik zelf ben over mijn gevoelens. ‘I need a f*cking break’, fluister ik.

Waarom voel ik die paradox van het ouderschap momenteel weer zo ontzettend sterk? Waarom krijg ik een brok in mijn keel als ik denk aan mijn zoontje die naar de basisschool gaat, maar heb ik aan de andere kant even zo’n behoefte aan geen kinderen om me heen?

De meivakantie spendeerden we ongelofelijk fijn met onze familie op Sicilië. Tien dagen lang onafgebroken tijd samen. Wat had ik daar van te voren naar uit gekeken en wat heb ik ervan genoten. Bij thuiskomst had ik direct weemoed naar onze tijd in Italië en ik vond de eerste dag alleen thuis heel erg saai en stil. Maar nu de dagelijkse drukte én sleur weer toeneemt, groeit bij mij juist de behoefte aan wél even alleen zijn.

End of an era

Het is gek hoe momenteel de momenten waarop ik denk ‘laat me met rust’ en ‘blijf zo dicht mogelijk bij me’ elkaar in een rap tempo af lijken te wisselen. Het kan te maken hebben met de nieuwe fase die er straks aankomt, de oudste na de zomer naar groep drie, de jongste voor het eerst naar de basisschool. Niet langer de vrijdag als (volledige) mama-dag, maar straks twee kinderen die naar school gaan. The end of an era.

Het kan ook te maken hebben met het feit dat Jacob al wekenlang door een ontzettende mama-fase gaat. Van de ene kant is dat ontzettend lief en grappig. Hij komt ‘s ochtends de slaapkamer in om me wakker te kussen en vertelt me dagelijks dat hij ‘zoooooveel van mij houdt’ en mij ‘zoooo lief vindt’. Maar hij wil ook uitsluitend door mij in bed worden gelegd of worden aangekleed (de uitzonderingen daargelaten) en zou het liefst iedere maaltijd bij mij op schoot eten. Hij wil het alleen in mijn oor fluisteren als hij een ongelukje heeft gehad en wordt boos als niet ik, maar Dirk, ‘s nachts in zijn kamer komt als hij wakker is geworden. Ik geniet ervan, maar ik word er ook gek van.

Gemene moeder

Ik weet dat de gevoelens die ik heb normaal zijn. Ik weet dat er genoeg vrouwen zijn die mijn verhaal lezen en zich hierin herkennen. Toch bekruipt me vaak genoeg een schuldgevoel en voel ik me een gemene moeder.

Ik weet inmiddels, doordat ik al een paar jaar meedraai als moeder, dat dit écht een fase is. Dat er een moment komt, misschien al sneller dan ik nu verwacht, waarop ik besef: oh ja, dát speelde er toen. Voor nu helpt het om dit gevoel te kunnen en mogen delen. En zal ik zorgen dat ik die ‘fucking break’ zo snel mogelijk even neem 🙂

Meer lezen?
Blog: “De druk om nú te moeten genieten van je kinderen is belachelijk”

Fotocredits: Joyce Kamerbeek