Blog: laatste keren en afscheid nemen

Het was even rustig met mijn blogs voor How About Mom, want de afgelopen weken waren druk, emotioneel en vol. Mijn allerlaatste werkdag brak aan, onze spullen zijn ingepakt en onderweg naar Aruba en we hebben ons eerste eigen appartementje opgeleverd.

Dat laatste deed me meer dan ik had verwacht. Nu is het echt.

Onze vertrekdatum komt steeds dichterbij en hoewel ik er onwijs veel zin in heb, spookt ook de gedachte ‘kan ik dit wel?’ door mijn hoofd. Ik hoor je denken: lekker op tijd. Velen zijn ons voor gegaan en die zeggen allemaal hetzelfde over ons avontuur op Aruba: jullie gaan de mooiste tijd van jullie leven hebben. Ik geloof dat zeker, maar het besef dat we alles en iedereen achterlaten begint toch ook spanning met zich mee te brengen.

Afscheid nemen van ons huis

Tijdens het inpakken van al onze spullen bekroop me het gevoel van leegte. Dit huis… Dit huis was ons eerste plekje samen. En oh wat hebben we hier fijn gewoond en echt ons leven samen opgebouwd. Wij mochten hier ruzie maken, plezier beleven met elkaar en met vrienden, we mochten hier herinneringen maken, maar vooral mochten wij hier een gezin worden. Het idee de deur dicht te trekken maakt me verdrietig.

Tom stond hier, zoals waarschijnlijk de meeste mannen, een stuk nuchterder in. ‘Kijk waar we naar toe gaan, wat voor een prachtig huis op ons staat te wachten’, waren zijn woorden. Ik kon dit alleen maar beamen. Maar toch liep ik die laatste dag met een verdeeld gevoel door onze woonkamer, Neal zijn eerste kamertje, en zei ik dag tegen al onze lieve buren.

Leven in twee werelden

Ondertussen zitten we al ruim 2 weken op het vakantiepark, in ons tijdelijke ‘huisje’. We hebben niks te klagen, het is netjes en dankzij de vele bomen ook prima te doen met de warme dagen. Maar toch voelt het vreemd. Het is niet van ons. Verklaar me voor gek, maar ik heb zelf het gehele huisje nog staan schoonmaken en heb accessoires en decoraties mee genomen om het wat huiselijker te maken. Tenslotte moeten we hier toch ruim een maand wonen. Hierdoor is het allemaal iets fijner geworden. Maar we leven echt in twee werelden. We wonen nog in Nederland, maar tegelijkertijd is ons leven op Aruba ook al begonnen. We zien onze vrienden en families nog, maar hebben ook al contact met allemaal nieuwe mensen. Het is overweldigend.

Bijzondere momenten missen

Ja, ik ben dankbaar voor de mogelijkheid die we hebben gekregen, maar zoals ik al eerder zei spookt de gedachte ‘Kan ik dit wel?’ door mijn hoofd. Iedereen die ons lief is de kans ontnemen Neal te zien opgroeien, bijzondere momenten zoals geboortes missen, überhaupt niet meer te pas en te onpas met mijn ouders afspreken is echt een ding waar ik het nu al eens moeilijk mee heb. Ik hoor wel eens dat mensen zeggen dat ik zo makkelijk praat over het weg gaan. Mijn antwoord daarop is dat dit komt omdat mijn ouders meteen een maand met ons mee gaan. Zij gaan ons helpen opstarten en dit maakt dat het afscheid in Nederland iets makkelijker aan voelt. Zij gaan zien waar we terecht komen en zorgen ervoor dat ons leven daar meteen gemengd wordt met ons leven in Nederland. Ik denk dat mijn echte breekpunt komt wanneer ik hen afzet op het vliegveld. Overigens wil het feit dat ik makkelijk praat over ons afscheid dus niets zeggen over dat ik het niet spannend vind. Zoals je in deze blog wel kunt lezen, haha.

Weken met veel laatste keren en afscheid nemen

Voor nu merk ik dat het relativerend werkt voor mij om gedachten van me af te schrijven, om mensen te volgen op Instagram die ook geëmigreerd zijn en om contact te hebben met meiden die nu al op Aruba wonen. Dit geeft me het gevoel dat ik dit kan! Tuurlijk zullen er momenten zijn waarop ik denk ‘waarom hebben we dit gedaan’ en zal ik verdrietig zijn. Dat mag ook. Maar ik weet ook ondanks mijn soms dubbele gevoel, dat wij het geweldig gaan hebben. En ik kan niet wachten om Neal met zijn voetjes in het zand te zien zitten en om meer tijd als gezin door te brengen.

Voor nu nog even deze laatste weken door komen, met veel laatste keren en afscheid nemen. Gelukkig niet voor altijd, want we komen weer terug en hopen natuurlijk ook dat we vrienden en familie mogen gaan verwelkomen op ‘ons’ eiland. Nog even.. en dan gaat ons avontuur beginnen. Mijn volgende blog zal zijn vanuit ons nieuwe huis. Tot snel!

Meer lezen?
Blog: wennen aan Aruba
Natalja’s man is marinier: ‘Vier weken na de bevalling ging hij zeven weken op training in Noorwegen’