Boobtalk: Moniek

In onze serie Boobtalk delen we de verhalen van vrouwen en moeders over het geven van borstvoeding. Deze week: Moniek.

“Mijn eerste zoon heb ik 7 weken borstvoeding kunnen geven totdat ik het niet meer volhield. Ik kon hem bijna niet meer vasthouden, had zoveel pijn in heel mijn lijf, ik kon naast het voeden niks meer en hij lag bijna de hele tijd in de box omdat ik niet meer aan energie over had. Ik wilde zo graag mijn tweede kind meer geven. Ik zag hoe andere moeders hun kind borstvoeding gaven, soms maanden, de andere weer een aantal jaar. Ik vond dit zo mooi, was zo geïnspireerd om deze keer door te gaan. Ik wilde mijn kind ook zo graag zo lang aan de borst. Ik miste na de eerste dat intieme gevoel van borstvoeding enorm. Samen, dat intieme moment, het mooiste wat je aan je kind kunt meegeven. 

Ik heb een aantal jaar geleden een borstvergroting gehad, maar ik kon wel borstvoeding geven omdat ze onder de borstspier zijn geplaatst. Vroeger had ik 65AA en heb daar echt veel last van gehad en ben daar enorm verdrietig om geweest. Ik wilde zo graag een borstvergroting, maar alleen als ik nog wel borstvoeding kon geven. Toen dat dus kon, heb ik de borstvergroting gehad. Niemand ziet het omdat het zo natuurlijk lijkt, het past bij mijn lijf en heeft een mooie natuurlijke vorm. Ik ben daar heel blij mee en heeft mij weer zelfvertrouwen gegeven. 

Hoe heb je je voorbereid op het geven van borstvoeding?

Ik heb best veel met een vriendin over borstvoeding gesproken. Een vriendin van mij heeft lang borstvoeding kunnen geven en ik vond dat zo mooi en inspirerend. Zij heeft ook zoveel meegemaakt en ondanks alles doorgezet en zo lang borstvoeding gegeven. Zij was echt mijn voorbeeld en ik wilde dat ook zo. Daarnaast heb ik ook wel begeleiding gehad van een lactatiekundige de eerste keer. Ik wilde het deze keer ook echt anders doen. De vorige keer moest ik vanuit het ziekenhuis perse na iedere voeding kolven (geboren met 36 weken) ook al dronk mijn zoon prima zelf. Ik had bij dag 2 al mega overproductie en dat kregen we maar slecht onder controle. Nu wilde ik dus niet meteen kolven en moeder natuur afwachten. 

Na de geboorte van mijn tweede zoon kwam de borstvoeding weer snel op gang en dronk hij met een uur al prima aan de borst. Er zat weer veel in en je hoorde hem flink wat wegslikken. In het begin leek het wel goed te gaan, maar al snel ging dat anders. Er kwam weer flinke stuwing en overproductie. Dat was vervelend, maar die uitdaging wilde ik wel aangaan. Echter was mijn lijf daarentegen echt een probleem. 

Ik kon mijn zoon alleen maar liggend borstvoeding geven omdat hij zich anders continu aan het verslikken was. We hebben van alles geprobeerd om de toeschietreflex wat te verminderen. Het hielp enigszins, maar liggend voeden was wel het enige wat goed ging. Ik had gelukkig een elektrisch bed dus kon tussentijds even omhoog om hem te laten boeren. Dit was nodig omdat het bij hem met een rotgang naar binnen ging en ondanks het goede aanhappen, dat hij er super goed aan zat, kwam er wel lucht bij. En boeren deed hij dan ook wel. 

Door de pijn kon ik helaas na 5 dagen bijna niks meer zelf. Mijn hele lijf verzuurde, pijn door de fibromyalgie, ik kon amper nog mijn armen bewegen en kon geen enkele borstvoeding meer zelf. Mijn man moest dus de hele tijd, ook in de nacht, wakker blijven en meehelpen om hem tussentijds te laten boeren of weer in zijn bed te leggen. Het was niet alleen voor mij zwaar, maar ook voor de rest van het gezin. En daarbuiten had ik amper nog de energie door alle pijn om iets te doen. En weer moest ik kiezen voor het moeilijkste. Ik wilde zo graag, zo graag deze keer lang borstvoeding geven, die tijd samen beleven, maar nu was het zelfs nog vele malen korter. Nu had ik al bij dag 6 de borstvoeding moeten stoppen. Ik wist dat dit beter was voor mezelf, voor mijn zoon en ook voor mijn gezin, maar oh wat was dit intens verdrietig. 

Nog steeds heb ik er moeite mee. Laatst ging ik prednison ophalen en werd bij de apotheek gevraagd of ik nog borstvoeding gaf. Ik zei snel “nee”, maar oei wat deed dat pijn. Want wat had ik het nog zo graag gewild. Als ik foto’s zie van moeders die borstvoeding geven of kijk naar mijn eigen foto’s dan schieten de tranen in mijn ogen en verlang ik weer naar dat gevoel. Soms fantaseer ik nog wel eens hoe het zou zijn met hem aan mijn borst, dat ik toch weer ga beginnen. Maar de borstvoeding en de hormonen verergeren de pijn die ik al elke dag heb waardoor ik uiteindelijk alle kracht verlies. En ik wil nog wel kunnen functioneren naast alleen maar voeden. 

De tip die ik wil geven aan alle moeders is dat je jouw hart en gevoel moet volgen. Alles is oké, borstvoeding, flesvoeding, fulltime kolven of anders. Luister naar jouw lijf en kijk wat voor jou, jouw kind en het gezin het beste is. Niet altijd is borstvoeding goed, bijvoorbeeld in mijn situatie was het gewoon niet te doen. Dat is intens verdrietig, maar er is meer dan alleen maar voeden. Ik heb geprobeerd op andere momenten meer te genieten, zoals: buidelen, samen onder de douche, in de draagzak dragen en veel knuffelen en samen slapen. 

Wat vind jij nu van jouw borsten?

Na twee zwangerschappen en kinderen zijn mijn borsten wel veranderd. Ze zijn slapper geworden en voor mijn gevoel kleiner ook al is dat niet zo want ik pas nog dezelfde bh’s. Maar de verhouding is iets anders dan voorheen. Maar toch ben ik er wel trots op dat ik mijn kinderen de allereerste voeding heb kunnen geven via mijn borsten. Ik ben er trots op ook al is het totaal niet gegaan zoals ik had gehoopt. Ik heb mogen ervaren hoe bijzonder die band is, dat moment zo met je kleintje aan je borsten. Voor de intimiteit met mijn man heeft dat ook nooit in de weg gestaan en voelt dat voor mij niet anders. Want naast moeder ben ik ook vrouw en dat is hetzelfde voor mijn borsten als voor de rest van mijn lijf. Die intimiteit kan op vele manier bestaan en toch hetzelfde zijn, want dat is de liefde die je deelt. 

De liefde voor mijn kinderen komt voort uit dat ik ze heb gevoeld in mijn buik, die allereerste bewegingen die alleen voor mij voelbaar waren, tegen ze praten en voor ze zingen om ze te laten voelen dat ik er voor ze ben, al vanaf dat allereerste moment dat ik wist dat ze in mijn buik zaten, het moment dat ik ze op de wereld heb gezet, dat ik heel mijn lijf heb gegeven en ook veel heb moeten laten door de zwangerschap, maar wel het mooiste heb mogen ervaren wat er is, namelijk: het worden van moeder. De liefde die je deelt door borstvoeding te geven en ze de beste voeding te kunnen geven die er is. 

De liefde voor mijn man, die ik al 12 jaar voel en is gegroeid tot iets heel bijzonders. Samen zoveel gedeeld, beleefd en avonturen aangegaan. Mijlpalen gevierd van afstuderen, eerste koopwoning, zwanger worden en samen ouders geworden. Dat we samen twee prachtige zoons hebben gecreëerd, geboren uit zoveel liefde. Dat is wat ik met hem heb gedeeld en nog steeds deel. 

Wat ben ik trots dat ik die liefde mag delen en vieren op verschillende manieren. Dus ja, ik ben nog zeker heel blij met mijn borsten. Dat ik die momenten heb mogen ervaren met mijn kinderen tijdens borstvoeding, maar ook de intimiteit met mijn man. Mijn borsten krijgen zeker een 9.”

Fotocredits:
Ester van Essenza fotografie