Brief van een kraamvrouw om drie uur ‘s nachts

Voordat je mijn verhaal leest geef ik wat achtergrond informatie. Ik ben begin 30, al ruim 13 jaar samen met mijn vriend en bevallen van ons eerste kindje. Ik ben eerstelijnsverloskundige en run samen met vier collega’s onze eigen praktijk.

Ik dacht dat ik het allemaal wel “even” zou doen: zwanger zijn, bevallen en daarna lekker moederen. Zwanger zijn was een feestje, geen vuiltje aan de lucht. De bevalling diende zich bij 37+6 weken aan en ik was er mentaal nog helemaal niet klaar voor. Na een korte en heftige bevalling hadden we de eerste ontmoeting met onze zoon. Zo onwerkelijk, ik voelde me helemaal van de kaart. Alsof ik niet op aarde was.

De periode die daarop volgde was een ware rollercoaster. We hadden een ontzettend fijne kraamverzorgster (zelf uitgekozen natuurlijk), maar de borstvoeding ging niet vanzelf. Ik heb er ontzettend veel in geïnvesteerd (iets wat ik vooraf zei niet te gaan doen), maar kreeg er weinig voor terug. Vaak kolven voor één voeding, veel hormonen en hoge emoties want ‘als ik dit niet doe heeft hij mij niet nodig; iedereen kan tenslotte kroelen en een fles geven’. Achteraf van de zotte die gedachten, maar op dat moment mijn enige waarheid.

Onderstaande brief heb ik 5 weken postpartum, om 03 uur ‘s nachts, op m’n telefoon getypt. Hij was voor m’n vriend bedoelt. Ik moést het kwijt:

Week 5
Ik vind het moeilijk en confronterend om dit op te schrijven, laat staan uit te spreken. Het moederschap heeft me overvallen door alle emoties en gevoelens en vooral de tegenstrijdigheden hierin, ik vind het heel overweldigend. Niemand die je dit van te voren vertelt. De innerlijke strijd die ik voel, heeft me overdonderd. Ik wil niets liever dan voor T zorgen en de beste moeder voor hem zijn. Het fijnste moment is samen in bed uitslapen, als jij naar je werk bent. Hij is de wereld voor me en ik hou zoveel van hem. Dat weet ik, ik voel het alleen nog niet… ik vind het niet continue leuk, ik geniet niet de hele tijd, ik voel niet de hele tijd een connectie met hem. Ik zorg voor hem maar voelt als de automatische piloot, alsof hij niet van mij is ofzo. Ik voel me hier schuldig over en schaam me.

Ik ben onzeker over hoe het moet en of ik het goed doe. Ik vraag me af wat anderen van mij, als moeder, denken. Ik wil super relaxt en in control overkomen maar zo voel ik mij niet altijd. Ik doe maar wat.
Ik mis het sporten en ik mis het goed in m’n vel zitten en tevreden zijn met m’n lichaam. Ik mis mezelf zijn, heb het gevoel alleen maar te voeden, flessen schoonmaken en met hem op de arm rond te lopen. Als ik dan iets voor mezelf doe wil ik het liefst weer terug naar hem en met hem kroelen en voor hem zorgen.

Daarnaast ben ik super verliefd op jou als papa en hoe je het doet. Tegelijkertijd ben ik ook jaloers omdat je het alleen maar geweldig lijkt te vinden. Je leven is weer de oude met werk en sport + alle leuke gezellige momenten met T. Iedereen vindt het geweldig om je als leuke vader te zien maar ik zie niemand zo naar mij kijken. Terwijl ìk zo hard heb gewerkt met de bevalling. Ik dacht dat ik dit wel even zou doen, net als zwanger zijn. Dat was een feest en ging vanzelf en dit valt tegen.

Het voelt als mannen Team T & T en ik ben maar een aanhangsel om te zorgen. Dat doe ik ook graag en ik mag niet klagen want je helpt super goed mee maar toch heb ik het idee dat ik hier alleen in sta je mij hierin niet helemaal begrijpt. Ik ben bang dat ik dit niet mag voelen en alleen maar dankbaar moet zijn dat ik een gezonde zoon heb. Dat ben ik ook en toch voel ik al die andere dingen ook.
Ik vraag me af hoelang deze innerlijke strijd en op hol geslagen emoties en gevoelens gaan duren want het put me uit en daar voel ik me dan weer schuldig en egoïstisch over.”

Wonderbaarlijk luchte het mij al zó op om dit van me af te schrijven. Ik werd op slag een ander mens. Ik heb het hem wel pas weken later laten lezen, nog steeds uit schaamte.

Ik heb maanden een wekker gehad – elke dag om dezelfde tijd, ik vergat het toch telkens – waarin stond: “je doet het super mama, you got this! ♡”. Een tip die ik las op internet en mij echt heeft geholpen, het klinkt misschien stom maar dat maakte me niet uit.

We zijn nu bijna een jaar verder en het gaat goed. Na zo’n drie tot vier maanden merkte ik duidelijk verschil aan baby T, alsof hij geland was. Hij huilde stukken minder, er kwam een ritme en daarmee voor mij ook rust. Misschien heeft beginnen met werken hier ook aan bijgedragen, alhoewel ik wel “frisse tegenzin” had.

Ik wil tegen alle mama’s (to be) vertellen dat je het goed doet en dat het niet uit maakt dat je niet meteen voelt wat je van te voren dacht te gaan voelen. Iets wat ik al jaren tegen kraamvrouwen zei, maar wat ik nu zelf heb ervaren.

Je doet het super mama, you got this! ♡

Meer lezen?
Niet direct verliefd op je baby? Ook dat hoort erbij
Mijn vierde trimester: “Het is oké om niet altijd oké te zijn”