© 2024 // How About Mom
Als Marie-José (’90) zo’n zes weken zwanger is, krijgt ze last van extreme buikpijn. Hoewel meerdere artsen haar vertellen dat ze niet weten waar de pijn vandaan komt, blijkt het uiteindelijk toch mis. Marie-José heeft een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en verliest bij een zwangerschap van zes weken haar kindje.
Aan How About Mom doet ze haar verhaal.
Marie-José en haar man waren door het dolle heen toen ze erachter kwamen dat ze ouders zouden worden. ‘We waren zo dankbaar dat het gelijk na de eerste maand raak was’, aldus Marie-José. ‘We hadden net een huis gekocht en in m’n hoofd was ik de babykamer al aan het inrichten. We hadden een sterke kinderwens en waren daarom ook helemaal in de wolken toen bleek dat ik in verwachting was.’
Hoewel Marie-José zich de eerste weken van haar zwangerschap goed voelt, krijgt ze steeds meer last van extreme buikpijn. ‘Ik had nog nooit zulke hevige buikpijn gehad’, vertelt ze. ‘Toen ik een afspraak bij de huisarts had gemaakt, werd een blindedarmontsteking uitgesloten. Ook de pijn was daarna even weg. In overleg met de arts besloten we dat ik weer contact op zou nemen als de pijn zou terugkomen. Dat gebeurde een paar dagen later, toen ik een weekendje in Londen was met mijn man. Op een gegeven moment werd de pijn zo hevig dat we naar de spoedeisende hulp zijn gegaan. Na een paar simpele onderzoeken hebben ze mij met zware pijnstilling weggestuurd. Als ik zou willen, konden we twee dagen later een echo maken.’
Marie-José vertelt dat ze lange tijd dacht dat er niks aan de hand zou zijn, omdat ze al wel vaker last had van buikklachten. ‘Maar toen ik dat weekend in Londen ook bloed begon te verliezen, begon ik ook steeds meer m’n hoop te verliezen’, vertelt ze. ‘M’n man en ik besloten toen ook een echo te laten maken in het ziekenhuis, waar de verloskundigen schrokken van mijn verhaal. Na de echo zeiden ze gelijk: ‘We hebben geen goed nieuws, je hebt een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en je moet acuut geopereerd worden omdat je eileider is gescheurd.’
Bij het horen van de woorden van de verloskundige, barst Marie-José compleet in tranen uit. ‘Het voelde alsof ik in een nachtmerrie zat en kon het me niet beseffen. Toch wist ik dat ik binnen mum van tijd mijn kindje zou verliezen’, aldus Marie-José. ‘Dat is heel bizar en dubbel: je weet dat het voor je eigen lichaam beter is om zo snel mogelijk geopereerd te worden, maar ergens voelde ik ook dat ik m’n kindje bij me wilde houden.’
Dat Marie-José acuut geopereerd moest worden, had te maken met het feit dat het vruchtje zich in de eileider had genesteld waardoor de eileider was gescheurd. ‘Doordat het een levensbedreigende situatie was, kreeg ik gelijk operatiekleding aan en werd ik naar de operatiekamer gebracht’, vertelt ze. ‘Ik weet nog zo goed dat ik op weg naar de operatiekamer in huilen uitbarstte en zei: ‘Ik wil dit niet, ik wil m’n kindje niet kwijtraken.’
Nadat Marie-José uit haar narcose ontwaakt, krijgt ze te horen dat de operatie goed is gegaan maar dat er ook een eileider is weggehaald. ‘Dat was nog een extra klap’, vertelt ze. ‘Het voelde alsof ik – naast mijn kindje – ook stukje van mijn vruchtbaarheid was verloren. En hoewel ik wist dat het voor mijn eigen gezondheid goed was dat ik was geopereerd, voelde het op dat moment helemaal niet zo.’
Een paar maanden na het verliezen van haar kindje, belde Marie-José het ziekenhuis in Londen op om te vragen of ze nog een echo hadden van haar kindje. ‘Dat is het enige aandenken dat ik heb’, vertelt ze daarover.
Marie-José had niet verwacht dat het verliezen van haar kindje bij een zwangerschap van zes weken haar zo zou raken. ‘Vanaf het moment dat je weet dat je zwanger bent, voel je je namelijk al een beetje moeder’, aldus Marie-José. ‘We verheugde ons enorm op de komst van een kindje en ineens zag de toekomst er anders uit. Dat heeft er ook wel voor gezorgd dat ik heel lang in het verdriet ben blijven hangen. Er was geen dag dat ik niet in tranen was, waardoor ik op een gegeven moment besloot om hulp in te schakelen. Dat heeft er gelukkig voor gezorgd dat ik het een plekje kon geven.’
Ook was Marie-José de maanden na de operatie heel erg zoekende naar hoe ze de hele situatie onder woorden kon brengen. ‘Ik was pas zes weken zwanger, mocht ik wel zeggen dat ik een kindje ben verloren? Zo voelde het wel, maar mocht ik het wel zo noemen? Ik merkte dat ik het heel moeilijk vond om er de juiste woorden aan te geven, ook omdat het een onderwerp is waar toch een taboe op ligt.’
Na een paar maanden ontstaat er bij Marie-José en haar man weer ruimte om over hun kinderwens na te denken. Maar na twee jaar proberen wordt er één ding duidelijk: ze zijn overgeleverd aan een IVF-traject, mede vanwege het verwijderen van haar eileider. ‘Je kan prima zwanger worden met één eileider, maar dan moet die ander wel in goede staat zijn. En dat is waarschijnlijk bij mij niet het geval’, aldus Marie-José. ‘Uiteindelijk heeft het drie jaar geduurd, en waren er vier terugplaatsingen nodig, voordat ik in verwachting raakte. Drie slopende jaren die compleet in het teken stonden van onze kinderwens.’
Gelukkig had Marie-José begin vorig jaar een positieve zwangerschapstest in handen en is ze inmiddels trotse moeder van de zeven maanden oude Thomas. ‘Hij doet het – na een heftige start omdat hij werd geboren met 34 weken – ontzettend goed’, vertelt ze. ‘Er zijn momenten dat ik hem dan aankijk en me besef: wat ben ik dankbaar dat je er bent.’
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom