‘Ons fertiliteitstraject voelde als een groot taboe, zelfs voor mezelf’

Als Maaike van Langen (1970) en haar partner Ivar proberen om zwanger te raken, komt het stel er snel achter dat hun kinderwens niet via de natuurlijke weg in vervulling kan raken. Over haar eigen traject en dat van drie andere stellen schreef ze het boek 28 embryo’s. We interviewden de schrijfster over haar eigen ervaring en haar drijfveer achter het boek. ‘Een taboe was het zeker. Ook voor mezelf. Het was eigenlijk veel te gevoelig om er over te praten, ik hoopte vooral steeds dat het zich vanzelf zou oplossen.’

Wanneer wist jij zelf: ik ben klaar voor kinderen?

‘Toen ik mijn huidige partner ontmoette. Toen dacht ik, dit lijkt me goed. Volgens mij kunnen wij dit samen. Ik had toen ook al behoorlijk wat jaren gewerkt, ik voelde me zeker in het soort werk wat ik deed. Het leek allemaal te kloppen. Niet meteen, maar wel redelijk snel ben ik toen gestopt met de pil en probeerden we zwanger te worden. Toen dat niet meteen lukte, heb ik vooral geprobeerd daar geen conclusies aan te verbinden. Het duurt soms even, eigenlijk kan je pas na een jaar proberen zwanger te worden zeggen dat er misschien iets niet klopt. En de stap om onderzoeken te gaan doen, vond ik best een hele grote. Ik hoopte toch vooral iedere maand dat het goed zou komen. Maar omdat we ook niet meer zo jong waren, heb ik na een jaar een afspraak gemaakt met de huisarts, en toen zijn we de onderzoeken gaan doen.’

Had jij het gevoel open te kunnen praten over het proces waar jullie in zaten, ervaarde jij het weleens als een taboe? 

‘Nee helemaal niet, ik kon er helemaal niet open over praten. Ik vond het genânt, en sprak er eigenlijk met niemand over. Om me heen werd iedereen maar zwanger. En het was echt niet iets waar normaal over gepraat werd. Ja, een taboe was het zeker. Ook voor mezelf. Het was eigenlijk veel te gevoelig om er over te praten, ik hoopte vooral steeds dat het zich vanzelf zou oplossen.’

Ik las dat je IVF niet zag zitten, waar kwam dit door?

‘Ik had tot dat moment nooit veel met ziekenhuizen te maken gehad. Het leek me allemaal ontzettend eng. En heel onnatuurlijk, zo’n vruchtbaarheidsbehandeling. Ik vond dat het gewoon vanzelf moest lukken. En de statistieken waren ook echt enorm ontmoedigend. Het voelde alsof het echt tegen beter weten in was, de kans was minimaal. Er was ook geen reden, waarom het niet lukte. Dat vond ik ook zo moeilijk. Het was allemaal zo vaag.’

Wat heeft jou het meest verbaasd over de vruchtbaarheidsindustrie? 

‘De verschillende meningen in de verschillende landen over vruchtbaarheid. En dat het zo ontzettend moeilijk is zelf een mening te ontwikkelen omdat er zoveel kanten aan zitten. Je vervalt zo snel in een te hard oordeel.’

Je kaart in je boek ook verschillende morele dilemma’s aan. Welke vind jij persoonlijk het meest uitdagend? 

‘De handel. Het idee, dat er kinderen gemaakt worden voor geld, dat vind ik moeilijk. Adoptie voor geld, eicellen voor geld. De wereld reageert op de enorme vraag naar kinderen. En dat is een hele moeilijke. Net zoals het dilemma hoe je daar als individu in moet staan.

Ik vond het ook lastig dat mijn viercellige embryo’s vernietigd werden. Omdat de kans dat dat kinderen zouden worden te klein was in relatie tot de moeite ze terug te plaatsen. Terwijl het wel had gekund dat die uit zouden groeien tot kinderen. Dat zijn hele rare gedachtes.’

Wat hoop je dat jouw boek kan betekenen voor andere vrouwen of stellen?

‘Ik hoop ontzettend dat 28 embryo’s het hele onderwerp van fertiliteit uit de taboe sfeer haalt. Ik hoop dat het een ieder aanzet tot het maken van zijn of haar eigen keuzes. En ik hoop toch dat overkomt dat het iets heel moois is, dat er nu zoveel kan. Een kinderwens is heel sterk en het is geen makkelijke materie. Wat vinden we oké, wat niet? Erover van gedachten wisselen helpt. Erover praten, en ervaringen delen.’

Welke tip of advies zou jij aan een andere vrouw die zich herkent in jouw verhaal mee willen geven? 

‘Bevrijd je van vooroordelen. Zoek contact met anderen. Ga het aan. Zodat je de keuze kunt maken die bij jou past. En ook als je dan beslist geen behandelingen te doen, of als het niet lukt, heb je er meer vrede mee, als je het bent aangegaan.’

Meer lezen?
Als het niet vanzelf gaat: zo ziet een onvervulde kinderwens eruit